Δηλαδή πόσον αστοιχείωτος πρέπει να΄ναι κανείς για να πιστεύει ότι η «ευτυχία είναι απόφαση»; Πόσον άμοιρος, όχι των ελληνικών γραμμάτων και της τραγωδίας μόνον, αλλά και πάσης άλλης μορφής γραπτού ή προφορικού λόγου πρέπει να είναι κανείς για να...
06 Μαΐου 2009Δηλαδή πόσον αστοιχείωτος πρέπει να΄ναι κανείς για να πιστεύει ότι η «ευτυχία είναι απόφαση»;
Πόσον άμοιρος, όχι των ελληνικών γραμμάτων και της τραγωδίας μόνον, αλλά και πάσης άλλης μορφής γραπτού ή προφορικού λόγου πρέπει να είναι κανείς για να πιστεύει ότι ουδέν τι έτερον υπερβαίνει τον άνθρωπο, κι ότι, άμα γουστάρει να είναι ευτυχής το «σύμπαν θα συνωμοτήσει» για να είναι!
Ή ηλίθιος ή αγράμματος ή διαφημιστής β’ εθνικής μπορεί να είναι κάποιος που (ουδόλως μας ενδιαφέρει τί πράγματι πιστεύει, αλλά) δημοσίως διαβεβαιώνει τους θνητούς (υπερβαίνοντας στην αποκολοκύνθωση ακόμα και τον Κοέλιο) ότι η ευτυχία είναι θέμα διατακτικής, απόφασης, στρατηγικής και λογαριασμών.
Θα μου πείτε ότι υπάρχει (ιστορικό μάλιστα) προηγούμενο: οι πατέρες του φιλελευθερισμού, αλλά και οι γενήτορες του Αμερικανικού έθνους διεκήρυξαν το «δικαίωμα των ανθρώπων στην ευτυχία» με μια θεϊκή (για την ακρίβεια καλβινιστική) ενθουσιώδη αφέλεια, όπως εκείνη εκείνων που δεν έχουν ακούσει ποτέ στη ζωή τους
το «γέλιο των θεών»
όταν, φερ’ειπείν, κάρφωναν τον Προμηθέα στον Καύκασο, ή πετούσαν οι Δαναοί τον Αστυάνακτα απ’ τα τείχη, ή άκουγε ο Οδυσσέας τον θρήνο του Αχιλλέα στον Άδη – για πρώτη φορά στην πολυκύμαντη ζωή του, βουβός.
Έχουν τον τρόπο τους οι θεοί να κρεμάνε πάνω απ’ το κεφάλι των θνητών το σπαθί του Δαμοκλή που γράφει το όνομά τους.
Βεβαίως εξαρτάται και τι εννοεί κανείς όταν ορίζει την «ευτυχία». Επί παραδείγματι οι φιλελεύθεροι πατέρες της εποχής του Άνταμ Σμιθ, εις ό,τι αφορά τους εργάτες και τους λοιπούς εργατικούς, αποφάνθηκαν ότι ευτυχία για έναν τέτοιο απλό άνθρωπο του λαού είναι να προσπορίζεται κάθε μέρα τα απαραίτητα για το φαγητό και τον ύπνο του, ώστε να συνεχίζει την επόμενη ημέρα απτόητος την εργασία του.
Θεοσεβής ορισμός, τον οποίον ορισμένοι μαρξιστές (με απόφαση του κόμματος) νόμισαν ότι βελτίωσαν, όταν στα μεγέθη «φαϊ» και «ύπνος» προσέθεσαν και το μέγεθος «ψυχαγωγία».
Από τότε έχυσε πολλά νερά ο Τίβερης στο Τυρηνικό, ακούστηκε πολλές φορές σπαραχτικό το «τετέλεσται» στο Βερντέν και το Άουσβιτς, ούρλιαξε το γέλιο των θεών πάνω απ’τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι,
αλλά οι τρείς πίθηκοι, ο Τυφλός, ο Βουβός κι ο Κουφός εξακολουθούν να κυβερνάνε τον κόσμο.
Πλην όμως, ας μην απελπιζόμεθα.
Ίσως η Ύβρις (όπως εκείνων που πιστεύουν ότι η ευτυχία είναι απόφαση) να μην προκαλεί την Νέμεσιν, όταν είναι τόσο γελοία.
Με έναν λόγο
Πάλι τη γλυτώσαμε κι αυτήν την εβδομάδα. Για την επόμενη, φίλες και φίλοι εδώ στο Τετράδιο, βλέπουμε…
Υ.Γ. Ως τότε (και για πολλά απ’τα χρόνια που έρχονται) να είστε δυνατοί – τα άλλα έπονται, παίζονται, κερδίζονται ή χάνονται…
