Δε συνδέθηκε με τα όνειρά μας ως εφήβων. Καταπίεσε τη ανάγκη μας για επιλογή. Μας τσουβάλιασε σα σανό προς βρώση. Μας ανάγκασε να γίνουμε προϊόντα με αριθμό μητρώου, με πρότυπα προδιαγραφών που όλοι έπρεπε να έχουμε, με τελικό στόχο την πρόοδο που θα μας έδινε η ακαδημαϊκή ζωή. Έμοιαζε το σχολείο να είναι το εργοστάσιο και το πανεπιστήμιο το σούπερ μάρκετ. Πελάτες θα ήταν οι εργοδότες και εγγύηση προϊόντος, η συλλογική σύμβαση. 

 

Έτσι μεγαλώσαμε σε ένα σχολείο, όπου η κατάληψη και η απεργία ήταν δεδομένες, μιας και κανείς ιθύνων νους δε φαινόταν –ούτε φαίνεται- να διατίθεται ευνοϊκά προς αλλαγή. Και πώς θα μπορούσαμε άλλωστε να ‘χουμε μια τέτοια αξίωση, εφόσον στόχος του σημερινού σχολείου είναι η επαγγελματική αποκατάσταση... λέμε τώρα. Σήμερα που.. αυτό το τελευταίο έχει σταματήσει να είναι ουτοπικό και ακούγεται ως και γελοίο, αμέτρητα ΠΑΙΔΙΑ παρατούν το σχολείο όχι μόνο για βιοποριστικούς λόγους αλλά και γιατί θεωρούν ότι δεν έχει κάτι να τους προσφέρει. 

 

Ξεχάσαμε ότι το σχολείο πρέπει να προσφέρει μόρφωση με την έννοια της κοινωνικής παιδείας. Όχι επειδή καθίσταται μικρογραφία της κοινωνικής δομής στην οποία ανήκει. Αλλά ως θεμέλιό της, ως βάση της, ως προσδιορισμός της. Το σχολείο κάθε κοινωνίας θα πρέπει να την προσδιορίζει και όχι το αντίστροφο. Προετοιμάζουμε τα παιδιά να δεχτούν ομαλά την κατακρεούργηση της ελευθερίας τους όταν θα αποφοιτήσουν αντί να τους δείχνουμε πώς να διεκδικούν –αφού πλέον δεν είναι δεδομένο- τα δικαιώματά τους ως ανθρώπων. Δικαίωμα στη ζωή, την ελεύθερη και απαλλαγμένη από κατασκευασμένες ανάγκες για αναγνώριση, για οικονομική ευημερία, για καθημερινότητα. Δικαίωμα στην ελεύθερη σκέψη και στην έκφρασή της, όχι μέσα σε πλαίσια της εκπαιδευτικής κοινότητας, της εργασιακής ιεραρχίας ή της κοινωνικής τάξης που ο καθένας ανήκει αλλά στον πραγματικά ενδόμυχο, αβίαστο, ανένταχτο λόγο κάθε μυαλού. Δικαίωμα στη συμμετοχή στον πολιτισμό, όχι όπως αυτός περιορίζεται σε συμμετοχή σε φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, σε ξεφαντώματα, σε συναυλίες χολυγουντιανών αστέρων, αλλά στη δημιουργία καινούριας στάσης ζωής μέσω της δημιουργικότητας, που έχει τη μορφή ενός στίχου, ενός σκίτσου, μιας νότας ή μιας παραγράφου, μιας ευρεσιτεχνίας, μιας θεραπείας για ανίατη ασθένεια. Δικαίωμα στην εργασία, όχι ως την εκδούλευση ανθρώπινων κορμιών και την απομύζηση κάθε σκέψης με στόχο την παραγωγικότητα, αλλά ως την δημιουργική απασχόληση. Δικαίωμα στην παιδεία, στη μόρφωση και όχι στην εκπαίδευση, στη γνώση και όχι στην εκμάθηση, στη μελέτη και όχι στην εξειδίκευση.

 

Δε χρειαζόμαστε σπόνσορες, μόνο όνειρα.

Τα παιδιά στη Γάζα ξεκίνησαν τη σχολική τους χρονιά. Τα παιδιά στη Ρεαλιδάδ, φόρεσαν τα μαντήλια τους και ξεκίνησαν μαθήματα. Καιρός να φτιάξουμε κι εμείς σχολείο.