Του Σωτήρη Μανιάτη
στο περιθώριο του ...tetRadio
Κάτι χάσαμε στη διαδρομή...
Να 'μαστε πάλι εδώ. Αναστήσαμε λοιπόν και ελπίζω να δείξατε την ανάλογη... προσοχή σε αρνιά, κοντοσούβλια, κοκορέτσια, ρακάκια, κρασάκια και μπύρες. Επιστροφή τώρα στα καθιερωμένα...
Την περασμένη Τρίτη ο Παύλος Τσίμας στην "Έρευνά" του στο ΜΕΓΚΑ ασχολήθηκε με τη χούντα. Όχι όμως με τον τρόπο που έχουμε συνηθίσει τη μέρα της θλιβερής επετείου: βασανιστήρια, εξορίες, ΕΑΤ-ΕΣΑ, Πολυτεχνείο. Επιχείρησε να εστιάσει στον τρόπο με τον οποίο άλλαξε η καθημερινότητα εκείνη την επταετία. Και το πέτυχε σε μεγάλο βαθμό ειδικά στο πρώτο μέρος που ήταν και το πιο δυνατό. Άλλωστε ο Π. Τσίμας είναι ξεκάθαρο ότι διαθέτει το δικό του αφηγηματικό στυλ και ξέρει να διαμορφώνει το κατάλληλο σενάριο για να πει τηλεοπτικά την ιστορία του.
24 Απριλίου 2009
Του Σωτήρη Μανιάτη
στο περιθώριο του ...tetRadio
Κάτι χάσαμε στη διαδρομή...
Να 'μαστε πάλι εδώ. Αναστήσαμε λοιπόν και ελπίζω να δείξατε την ανάλογη... προσοχή σε αρνιά, κοντοσούβλια, κοκορέτσια, ρακάκια, κρασάκια και μπύρες. Επιστροφή τώρα στα καθιερωμένα...
Την περασμένη Τρίτη ο Παύλος Τσίμας στην "Έρευνά" του στο ΜΕΓΚΑ ασχολήθηκε με τη χούντα. Όχι όμως με τον τρόπο που έχουμε συνηθίσει τη μέρα της θλιβερής επετείου: βασανιστήρια, εξορίες, ΕΑΤ-ΕΣΑ, Πολυτεχνείο. Επιχείρησε να εστιάσει στον τρόπο με τον οποίο άλλαξε η καθημερινότητα εκείνη την επταετία. Και το πέτυχε σε μεγάλο βαθμό ειδικά στο πρώτο μέρος που ήταν και το πιο δυνατό. Άλλωστε ο Π. Τσίμας είναι ξεκάθαρο ότι διαθέτει το δικό του αφηγηματικό στυλ και ξέρει να διαμορφώνει το κατάλληλο σενάριο για να πει τηλεοπτικά την ιστορία του.
Το θέμα όμως δεν είναι αυτό, αλλά όσα θύμισαν οι αφηγήσεις του Παντελή Βούλγαρη, του Γιώργου Μιχαλακόπουλου, του Λευτέρη Παπαδόπουλου, του Διονύση Σαββόπουλου, του Κώστα Αρζόγλου, του Γιάννη Μπέζου, του Κώστα Καζάκου, της Υβόννης Μαλτέζου, του Δήμου Μούτση κ.α. Εκείνη λοιπόν τη μαύρη περίοδο, με τη δαμόκλειο σπάθη των λογοκριτών πάνω από το κεφάλι, για δημοσιογραφικά κείμενα, στίχους τραγουδιών, σενάρια ταινιών ή θεατρικών έργων αλλά και εκπομπών τίποτε δεν σταμάτησε.
Ακριβώς το αντίθετο φαίνεται να έγινε. Δημιουργήθηκε το "Ελεύθερο θέατρο". Άνθησε το πολιτικό τραγούδι. Ηθοποιοί, τραγουδοποιοί, σκηνοθέτες, σεναριογράφοι, δημοσιογράφοι ανακάλυπταν τρόπους να περνάνε τα μηνύματά τους. Μέσα στον ... ορυμαγδό των εθνικοπατριωτικών υπερπαραγωγών και των γελοίων χουντικών "παραστάσεων" στο Παναθηναϊκό Στάδιο, ο Δαμιανός έκανε την "Ευδοκία", ο Βούλγαρης "Το προξενιό της Άννας", ο Αγγελόπουλος την "Αναπαράσταση". Ακόμα και στην τηλεόραση, η οποία έκανε ουσιαστικά τα πρώτα της βήματα την περίοδο της δικτατορίας ο Κώστας Μουρσελάς υπέγραφε το "Εκείνος κι Εκείνος" με τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο και τον Βασίλη Διαμαντόπουλο. Διαμάντια, με ελάχιστα (συγκριτικά με σήμερα) τεχνικά και οικονομικά μέσα και μάλιστα μέσα σε μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο. Με ουσία, στόχο, περιεχόμενο, που ενημέρωναν , προβλημάτιζαν και ψυχαγωγούσαν τους πολίτες και που ακόμα και σήμερα προκαλούν το ενδιαφέρον.
Τι συμβαίνει λοιπόν σήμερα που έχουμε δημοκρατία, ελευθερία έκφρασης και αρκετές παραπάνω δυνατότητες; Τι δεν πάει καλά και βαδίζουμε όχι απλά στη μετριότητα αλλά συχνά, συχνότατα "κάτω, κάτω και πιο κάτω και πολύ πιο παρακάτω" που λέει και το τραγούδι; Όχι δεν υποστηρίζω ότι και τώρα δεν υπάρχουν εξαιρέσεις στη μουσική, τον κινηματογράφο, το θέατρο ακόμα και στην τηλεόραση. Απλά, τώρα που υποτίθεται ότι έχουμε όλες τις δυνατότητες αυτά δεν θα έπρεπε αντί να αποτελούν την εξαίρεση να είναι ο κανόνας; Μήπως τελικά βρισκόμαστε κάτω από μια άλλου τύπου "χούντα"; Μήπως έχουμε αφεθεί στη "δύναμη και τη γοητεία" οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων; Και μήπως όλα αυτά που ακούγονται συχνά, όπως: "αυτά θέλει το κοινό", "και οι ειδήσεις είναι προϊόν και πρέπει να πουλήσει", "η τηλεόραση όλα τ' αλέθει, όλα τα χωράει", "ο κόσμος θέλει να γελάσει, να ξεσκάσει", "αυτή τη διασκέδαση επιλέγει", δεν είναι τίπoτε άλλο από μια ... ιδιότυπη "αυτολογοκρισία" που έχουμε επιβάλλει οι ίδιοι στους εαυτούς μας;
Μήπως μέσα σε αυτό το διάστημα, από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, διανύσαμε μια μεγάλη απόσπαση αλλά χάσαμε κάτι σημαντικό στη διαδρομή; Και μήπως τελικά πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσουμε επιτέλους να σκεφτόμαστε πόσο φταίνε πάντα οι άλλοι και να αναζητήσουμε και τις δικές μας ευθύνες;
OFF LINE: Περιμένω και τα δικά σας σχόλια, απόψεις, παρατηρήσεις για όσα συμβαίνουν ή δεν συμβαίνουν στον όμορφο, αγγελικά πλασμένο χώρο των Media, εντός κι εκτός συνόρων.
