Κατά την άποψή μου, χωρίς καμία διάθεση λαϊκισμού, οι πραγματικοί celebrities (εσκεμμένα απουσιάζουν τα εισαγωγικά σε ετούτη την αναφορά) όλων των αγώνων και όλων των αποστάσεων είναι οι απλοί καθημερινοί άνθρωποι που «χρωματίζουν» την άσφαλτο ή τα βουνά σε κάθε αγώνα τρεξίματος, όπως το έκαναν χθες. Και ανάμεσά τους, μπροστά - μπροστά, εκείνοι οι αθλητές που παλεύουν για την επιβίωση κόντρα στο ρεύμα, κάτω από αντίξοες συνθήκες με αντίπαλο, εκτός από το χρονόμετρο, την ίδια τους την πατρίδα και τους πολίτες της. Γιατί, μη γελιόμαστε, οι 30.000 χθεσινοί δρομείς και οι λιγοστοί θεατές του αγώνα παραμένουν μειοψηφία. Οι υπόλοιποι ενδιαφερόμαστε περισσότερο για τους «celebrities» ποδοσφαιριστές και τις ομάδες τους, παρά για τους μοναχικούς δρομείς μας, που παλεύουν με τα κύματα. Ακόμα και στο ποδόσφαιρο, όμως, με τους «celebrities» ποδοσφαιριστές ασχολούμαστε. Κι εκεί, οι λιγότερο γνωστοί, που κι εκείνοι παλεύουν με τα κύματα για την επιβίωση, δεν αξίζουν την προσοχή μας.
 

Προχθές, έκανα μια συνέντευξη στον κύριο Πλούταρχο Πουρλιάκα, έναν 78χρονο παππού τεσσάρων εγγονιών, που ξεκίνησε να τρέχει μαραθωνίους πριν από πέντε χρόνια. Έναν πραγματικό και ξεχωριστό celebrity των δρόμων, αν με ρωτάτε. Την ίδια απάντηση για το ίδιο θέμα θα σας δώσουν και οι μπροστινοί των αγώνων, είμαι βέβαιος. Αν μάθει την ιστορία του κυρίου Πλούταρχου ο χθεσινός νικητής του πανελληνίου πρωταθλήματος Χριστόφορος Μερούσης (αν δεν την γνωρίζει ήδη), είμαι βέβαιος ότι θα συγκινηθεί. Αν γνωρίσει τον κύριο Πλούταρχο η Πόπη Αστροπεκάκη θα θελήσει να του σφίξει το χέρι. Αν ο Δημήτρης Θεοδωρακάκος διασταυρωθεί μαζί του σε έναν αγώνα (ξέρετε, εκεί που οι τελευταίοι συναντούν στο «αντίθετο ρεύμα» τους πρώτους), θα του κλείσει το μάτι. Η βεβαιότητά μου αυτή είναι ισχυρή και πηγάζει από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι αναγνωρισμένοι δρομείς όλους εμάς τους «ερασιτέχνες». Χωρίς ίχνος «καβαλήματος», δηλαδή, και με διάθεση να βοηθήσουν, να ακούσουν και να συμβουλεύσουν.

Για να επιστρέψω στην αφήγηση: κάτω από το κείμενο της συνέντευξης με τον κύριο Πλούταρχο, ένα μόνο σχόλιο αναρτήθηκε. Δυστυχώς, αυτό της πλειοψηφίας. Λέει το σχόλιο (επειδή ο κύριος Πλούταρχος, όπως είναι αυτονόητο, πάει αργά): «Το άτομο δεν… «τρέχει» αλλά περπατάει γρήγορα. Ας μην κάνουμε γιαλαντζή «ήρωες»…» Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω, αλλά δεν μπορώ να το χωνέψω. Πιθανώς, όπως δεν μπορεί να χωνέψει τις πίτσες και τις μπύρες ο ζηλιάρης συγγραφέας του. Πιθανώς, όπως δεν μπορεί να σηκώσει το χέρι του από την κόρνα ο συγγραφέας του.

Πιθανώς, όπως δεν μπορεί να κρατήσει την πόρτα στον επόμενο ο συγγραφέας του. Δεν μιλώ για το συγκεκριμένο σχολιαστή. Εκείνος «πιθανώς» όλα αυτά, αλλά «σίγουρα» άνευ υπογραφής. Με ψευδώνυμο. 

Θα σας το πω, όμως, όπως το νιώθω: μειοψηφία οι ευγενικοί, οι διαβασμένοι, οι αθλούμενοι, οι σιωπηλοί, οι σκεπτόμενοι. Μειοψηφία, δυστυχώς. Όλοι οι υπόλοιποι, πορευόμαστε με σημαία το «όσα δεν φτάνει η αλεπού», έχοντας γνώμη για όλα. Αυτή είναι η κρίση. Αυτή η κρίση με «καίει» εμένα. Αυτή η κρίση θα με διώξει στο τέλος. Η κρίση του πνεύματος και όχι της τσέπης. Άει σιχτήρ πια.