του Σωτήρη Μανιάτη
στο περιθώριο του ...e-tetRadio
ΜΜΕ και Υποκρισία
Καλημέρα και κάλο μήνα. Με έπιασε όπως φαίνεται ο Μάης αυτή τη φορά και καθυστέρησα. Υπόσχομαι ότι μπορεί ... και να ξαναγίνει! του Σωτήρη Μανιάτη ΜΜΕ και Υποκρισία Καλημέρα και κάλο μήνα. Με έπιασε όπως φαίνεται ο Μάης αυτή τη φορά και καθυστέρησα. Υπόσχομαι ότι μπορεί ... και να ξαναγίνει!
Θα ασχοληθώ με ένα ντοκιμαντέρ που παρουσίασε την περασμένη Τρίτη ο Σωτήρης Δανέζης στην "Εμπόλεμη ζώνη" του ΜΕGA. Το "Σπίτι του Δημοσιογράφου" που έχει δημιουργηθεί στη Γαλλία από ιδιωτική πρωτοβουλία και με τη συνεργασία των "Δημοσιογράφων χωρίς σύνορα". Πρόκειται ουσιαστικά για ένα άσυλο που φιλοξενεί κατατρεγμένους (στις χώρες τους) δημοσιογράφους. Ρεπόρτερ που επιμένοντας να γράφουν ή να λένε την αλήθεια έθεσαν σε κίνδυνο τη ζώη τους αλλά και τη ζωή αγαπημένων τους προσώπων. Φυλακίστηκαν, απειλήθηκαν, βασανίστηκαν, έγιναν απόπειρες κατά της ζωής τους και φτάνοντας σε αδιέξοδο αυτοεξορίστηκαν. Τράβηξαν τα γνωστά μονοπάτια των μεταναστών που προσπαθούν με κάθε τρόπο να βρουν στον ήλιο μοίρα και βρήκαν καταφύγιο σε αυτό το "Σπίτι των Δημοσιογράφων" στη Γαλλία.
01 Μαΐου 2009
στο περιθώριο του ...e-tetRadio
Θα ασχοληθώ με ένα ντοκιμαντέρ που παρουσίασε την περασμένη Τρίτη ο Σωτήρης Δανέζης στην "Εμπόλεμη ζώνη" του ΜΕGA. Το "Σπίτι του Δημοσιογράφου" που έχει δημιουργηθεί στη Γαλλία από ιδιωτική πρωτοβουλία και με τη συνεργασία των "Δημοσιογράφων χωρίς σύνορα". Πρόκειται ουσιαστικά για ένα άσυλο που φιλοξενεί κατατρεγμένους (στις χώρες τους) δημοσιογράφους. Ρεπόρτερ που επιμένοντας να γράφουν ή να λένε την αλήθεια έθεσαν σε κίνδυνο τη ζώη τους αλλά και τη ζωή αγαπημένων τους προσώπων. Φυλακίστηκαν, απειλήθηκαν, βασανίστηκαν, έγιναν απόπειρες κατά της ζωής τους και φτάνοντας σε αδιέξοδο αυτοεξορίστηκαν. Τράβηξαν τα γνωστά μονοπάτια των μεταναστών που προσπαθούν με κάθε τρόπο να βρουν στον ήλιο μοίρα και βρήκαν καταφύγιο σε αυτό το "Σπίτι των Δημοσιογράφων" στη Γαλλία.
Ένα ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ απ' όλες τις πλευρές. Από τη δημιουργία του σπιτιού και τις ξεχωριστές ιστορίες αυτών των δημοσιογράφων μέχρι τον τρόπο με τον οποίο κινηματογραφήθηκε. Όμως αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση είναι η υποκρισία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης στη Γαλλία. Μια υποκρισία που συναντά κανείς και στα δικά μας "χωράφια".
Το "Σπίτι του Δημοσιογράφου" χρηματοδοτείται από τα γαλλικά μίντια ώστε να μπορούν οι ρεπόρτερ που φιλοξενούνται (15 άτομα σε ισάριθμα δωμάτια για ένα διάστημα έξι μηνών) να έχουν τροφή, στέγη, εισιτήρια για τις μετακινήσεις τους. Τα άκρως απαραίτητα δηλαδή για να επιβιώνουν. Μαθαίνουν τη γλώσσα, έχουν νομική βοήθεια ώστε να πάρουν πολιτικό άσυλο, γράφουν άρθρα σε ηλεκτρονική εφημερίδα και συμμετέχουν σε web radio που διαθέτει το "Σπίτι του Δημοσιογράφου". Παρόλα αυτά όταν έρθει η ώρα να αναζητήσουν δουλειά βρίσκουν όλες τις πόρτες κλειστές. Τα ίδια ΜΜΕ που χρηματοδοτούν την επιβίωσή τους αδιαφορούν για το μέλλον τους. Εκλιπαρούν να τους πάρουν ακόμα και ως δόκιμους για να αποδείξουν ότι η Δημοσιογραφία είναι παντού η ίδια και ότι ξέρουν να κάνουν καλά τη δουλειά τους αλλά κανείς δεν τους δίνει την ευκαιρία.
Δίνουμε τον οβολό μας για τα παιδιά του Τρίτου κόσμου, για ανήμπορους συνανθρώπους μας, για όλους όσοι βρίσκονται σε δύσκολη θέση λόγω σεισμών, πυρκαγιών ή άλλων φυσικών καταστροφών, αλλά μετά από αυτό κανείς μας δεν ενδιαφέρεται να δει τί γίνεται. Πώς τα βγάζουν πέρα. Ποια πρέπει να είναι η επόμενη κίνησή μας ώστε να ξαναβρουν αυτοί οι άνθρωποι τη ζωή τους. Βάλαμε το χέρι στην τσέπη και τελειώσαμε. Έτσι έχουμε υποτίθεται ήσυχη τη συνείδησή μας ότι κάναμε το χρέος μας. Εκεί εξαντλείται το ενδιαφέρον μας, ο "πολιτισμός" μας. Με το αύριο όλων αυτών των ανθρώπων δεν ασχολούμαστε σχεδόν ποτέ...
