Στο (α)ρυθμό της Eurovision
του Σωτήρη Μανιάτη
στο περιθώριο του ...e-tetRadio
Τώρα που κατακάθισε η σκόνη, έπεσαν οι τόνοι, σταμάτησαν οι … εθνικές υστερίες, οι βαθυστόχαστες αναλύσεις για το τι έφταιξε και δεν βγήκαμε πρώτοι, η κανιβαλική διάθεση ίσως είναι η κατάλληλη στιγμή να πούμε λίγα πράγματα γι αυτόν τον περιβόητο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision. Φέτος έγινε στη Μόσχα και του χρόνου στο Όσλο αφού κέρδισε ο Αλεξάντερ Ρίμπακ με το βιολί του που διαγωνίστηκε για τη Νορβηγία. Εμείς πάλι ως συνήθως είχαμε το δικό μας .. βιολί.
Δεν θα ασχοληθώ με την ποιότητα των τραγουδιών, σύνθεσης και στίχων, ούτε με αυτήν του διαγωνισμού ως προς το επίπεδο μουσικής. Άλλωστε υπάρχουν πολύ πιο ειδικοί από εμένα στον συγκεκριμένο τομέα. Θα εστιάσω στον τομέα της οπτικοακουστικής βιομηχανίας. Στη λειτουργία αυτού του ευρωπανηγυριού και στον τρόπο με τον οποίο μέσω της Eurovision επιχειρείται συχνά, αν όχι πάντα να ασκηθεί πολιτική.
22 Μαΐου 2009
Στο (α)ρυθμό της Eurovision
του Σωτήρη Μανιάτη
στο περιθώριο του ...e-tetRadio
Τώρα που κατακάθισε η σκόνη, έπεσαν οι τόνοι, σταμάτησαν οι … εθνικές υστερίες, οι βαθυστόχαστες αναλύσεις για το τι έφταιξε και δεν βγήκαμε πρώτοι, η κανιβαλική διάθεση ίσως είναι η κατάλληλη στιγμή να πούμε λίγα πράγματα γι αυτόν τον περιβόητο διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision. Φέτος έγινε στη Μόσχα και του χρόνου στο Όσλο αφού κέρδισε ο Αλεξάντερ Ρίμπακ με το βιολί του που διαγωνίστηκε για τη Νορβηγία. Εμείς πάλι ως συνήθως είχαμε το δικό μας .. βιολί.
Δεν θα ασχοληθώ με την ποιότητα των τραγουδιών, σύνθεσης και στίχων, ούτε με αυτήν του διαγωνισμού ως προς το επίπεδο μουσικής. Άλλωστε υπάρχουν πολύ πιο ειδικοί από εμένα στον συγκεκριμένο τομέα. Θα εστιάσω στον τομέα της οπτικοακουστικής βιομηχανίας. Στη λειτουργία αυτού του ευρωπανηγυριού και στον τρόπο με τον οποίο μέσω της Eurovision επιχειρείται συχνά, αν όχι πάντα να ασκηθεί πολιτική.
Πρόκειται για ένα οπτικοακουστικό προϊόν που ειδικά σε τέτοιες, οικονομικά κρίσιμες, περιόδους αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να εφευρεθεί. Να τον δημιουργήσουμε. Και δεν τρελάθηκα. Ένα σχετικά ευχάριστο προϊόν, εξαιρετικά καλοστημένο τηλεοπτικά, με χρήση όλης της σύγχρονης τεχνολογίας. Καταναλώνεται εύκολα παρέα με μπίρες, αναψυκτικά, πίτσες και σουβλάκια και παρότι γιγαντώθηκε καθώς απέκτησε πλέον εκτός του τελικού που υπήρχε άλλους δύο ημιτελικούς με τη συμμετοχή 42 χωρών προσελκύει υψηλά ποσοστά τηλεθεατών. Και εξ’ αυτού είναι πάντα κερδοφόρος.
Για τη Eurovision μέσα στο χρόνο ξοδεύονται συνολικά δεκάδες εκατομμύρια ευρώ και ως τηλεοπτικό προϊόν προσελκύει τόση διαφήμιση που όχι μόνο καλύπτει τα έξοδά της αλλά αφήνει και κέρδη. Και τέτοια προϊόντα που ανακυκλώνουν το χρήμα με σχεδόν πάντα σίγουρο κέρδος σε τέτοιες εποχές είναι σαν «μάνα εξ’ ουρανού». Η οπτικοακουστική βιομηχανία που καταγράφει ήδη σημαντικές απώλειες από διαφημιστικά έσοδα βλέπει τέτοια προγράμματα ως το καλύτερο αντιστάθμισμα. Το δικό της παιχνίδι κάνει και η δισκογραφική βιομηχανία σε αυτόν τον διαγωνισμό, αλλά αυτά είναι «χωράφια» άλλων και είναι καλύτερα να μην ανακατευόμαστε όλοι με όλα
Παράλληλα οι χώρες που φιλοξενούν τον διαγωνισμό εκμεταλλεύονται την περίσταση για να διαφημιστούν και να προσελκύσουν όσο το δυνατόν περισσότερο τουρισμό. Πολλοί βρίσκουν βέβαια και την ευκαιρία να παίξουν ακόμα και πολιτικά «παιχνίδια» είτε εσωτερικής κατανάλωσης είτε και με στόχευση εκτός συνόρων.
Φέτος για παράδειγμα ο ισχυρός Ρώσος ηγέτης Βλαντιμίρ Πούτιν δήλωσε φαν του διαγωνισμού και όπως λέγεται η κρατική τηλεόραση ξόδεψε πάνω από 30 εκατομμύρια ευρώ για να πετύχει την πιο άρτια παραγωγή της Eurovision. Και σε πολλά επίπεδα το κατάφερε.
Οι Ρώσοι έφτιαξαν στο Ολιμπίνσκι τη μεγαλύτερη σκηνή που έχει στηθεί ποτέ χρησιμοποιώντας την τελευταία λέξη της μόδας στον ηλεκτρονικό εξοπλισμό μέσω ξένων εταιρειών. Ο ίδιος ο Πούτιν αμέσως μετά την παρέλαση για την Ημέρα της Νίκης στην Κόκκινη Πλατεία έσπευσε στο Ολιμπίνσκι για να επιθεωρήσει τις εργασίες. Ανέβηκε μάλιστα στη σκηνή την ώρα που έκανε πρόβα το Αζερμπαϊτζάν (με το «Always») κι αυτό ήταν αρκετό για να πάρουν «φωτιά» Διαδίκτυο, κανάλια, ραδιόφωνα κι εφημερίδες που μετέδιδαν ότι ο Πούτιν στέλνει μήνυμα στον ηγέτη του Αζερμπαϊτζάν για το φυσικό αέριο.
Εμείς πάλι, όταν η Έλενα Παπαρίζου κέρδισε τη Eurovision την υποδέχτηκε στο αεροδρόμιο με όλες τις τιμές ο τότε υπουργός Επικρατείας Θόδωρος Ρουσόπουλος ενώ όλη την αποστολή δεξιώθηκε ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής. Ο τότε υπουργός Ανάπτυξης μάλιστα (και νυν πρόεδρος της Βουλής) Δημήτρης Σιούφας δεν παρέλειψε στον απολογισμό της χρονιάς να συμπεριλάβει τη νίκη στα … επιτεύγματα της κυβέρνησης.
Στη Eurovision της Αθήνας που αντιμετωπίστηκε ως εθνική υπόθεση το βραβείο θα έδινε ο υπουργός Επικρατείας Θ. Ρουσόπουλος, ο οποίος όμως φρόντισε να εξαφανιστεί από το κλειστό γυμναστήριο του Ολυμπιακού Σταδίου τη ώρα της απονομής. Βλέπετε τη Eurovision της Αθήνας (2006) κέρδισαν τα «τέρατα», οι Φινλανδοί «Lordi» και ο υπουργός σκέφθηκε βέβαια ότι μια φωτογραφία μαζί τους θα τον ακολουθούσε σε όλη την πολιτική καριέρα του.
Φέτος επίσης ουσιαστικά αποκλείστηκε από τη Eurovision με συνοπτικές διαδικασίες η Γεωργία καθώς το τραγούδι της «We don’t wanna put in» θεωρήθηκε πολιτικό σχόλιο εναντίον του Πούτιν. Η διοργανώτρια αρχή, η EBU ζήτησε ή να κοπεί ο στίχος ή να αλλάξουν τραγούδι. Οι Γεωργιανοί αντ’ αυτού προτίμησαν να αποσυρθούν και πολύ καλά έκαναν καθώς επρόκειτο για ξεκάθαρη λογοκρισία αν κι εκεί παίχτηκαν άλλου τύπου παιχνίδια, πολιτικής επιρροής και όχι μόνο.
Προβλήματα πολιτικά αντιμετώπισε και η αποστολή του Ισραήλ όταν η τραγουδίστρια ανακοίνωσε ότι θα ερμηνεύσει το κομμάτι παρέα με μια φίλη και συνάδελφό της Παλαιστίνια. Οι άραβες του Ισραήλ χαρακτήρισαν την κίνηση «προπαγάνδα της ισραηλινής κυβέρνησης» και υπήρξαν ορισμένα επεισόδια.
Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πάρα πολλά, διαχρονικά και σε όλο το εύρος του διαγωνισμού. Καλό είναι λοιπόν κάθε φορά που ακούμε διάφορα για τη Eurovision να πηγαίνει το μυαλό μας σε πολλές διαστάσεις. Αλλά ας την αντιμετωπίζουμε στα όρια της.
Ένα ευρωπανηγύρι το οποίο τελευταία ομογενοποιήθηκε τόσο πολύ που όπως φαίνεται κάποιοι δεν αντέχουν και άρχισαν να το ξανασκέφτονται επιλέγοντας κάπως … διαφορετικά (τουλάχιστον) τραγούδια. Μια ευκαιρία για καλή παρέα, χαβαλέ και διασκέδαση δίχως υστερίες και κανιβαλική διάθεση.
OFF LINE: Περιμένω και τα δικά σας σχόλια, απόψεις, παρατηρήσεις για όσα συμβαίνουν ή δεν συμβαίνουν στον όμορφο, αγγελικά πλασμένο χώρο των Media, εντός κι εκτός συνόρων.
