Αυτή που τον απεικονίζει να έχει μόλις φτάσει στο Ελευθέριος Βενιζέλος, κουρασμένος μάλλον, αλλά ταυτόχρονα κι εκείνου του «έφηβου μπροστινού» που χθες το βράδυ μας έκανε μάγια από  σκηνής του Tae Kwon Do. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.
 

Για κάποιο άγνωστο λόγο, μέχρι πρότινος, ο Morrissey δε με «τράβαγε». Ένα παράξενο πράγμα. Βίωνα μια άρνηση. Από πέρυσι, όμως, όλο αυτό άρχισε να αλλάζει. Και αν όλο το προηγούμενο συνέβη από άγνωστη αιτία, η μεταστροφή μου έχει ονοματεπώνυμο και αυτό είναι: Βίβιαν Γραμματικοπούλου. Δικά της κείμενα, δικές της αναλύσεις και δικά της mp3 στο inbox μου, έφεραν την ανατροπή. Και οφείλω να την ευχαριστήσω για αυτό, αλλά και να σταματήσω την αφήγηση εδώ για λόγους συγγραφικής οικονομίας.  
 

Ο Morrissey ήρθε για άλλη μια φορά στην χώρα μας, λοιπόν, για να αποδείξει, αν με ρωτάτε, δύο πράγματα. Το πρώτο είναι αναμφίβολα ότι ο 55χρονος τραγουδοποιός και ερμηνευτής, παρόλες τις προσωπικές δυσκολίες που βιώνει, παραμένει στο υψηλότερο επίπεδο επιδόσεων και στους δύο στίβους – δημιουργικό και ερμηνευτικό. Και όλο αυτό, παρότι η φετινή του περιοδεία «κουβαλάει» στις αποσκευές της έναν καινούργιο δίσκο (σ.σ. World Peace is none of your business) και το playlist δεν περιλαμβάνει πολλά hits. Το δεύτερο που αποδεικνύεται από την χθεσινοβραδινή συναυλία είναι το ιδιαίτερο «δέσιμο» του Morrissey με το ελληνικό κοινό. Το περιέγραψε κι ο ίδιος με λέξεις στην πρόσφατη εξαιρετική του συνέντευξη στο Βήμα και στην Αστερόπη Λαζαρίδου, κατατάσσοντας την προηγούμενη επίσκεψή του στη χώρα μας στις καλύτερες συναυλίες της πορείας του, φάνηκε και χθες από την στάση του κόσμου και τη μαζικότητα της προσέλευσης. Μολονότι είχε συμβεί το ατυχές περιστατικό της αναβολής του live πριν από μερικές μέρες, το ελληνικό κοινό ουδόλως πτοήθηκε και γέμισε το Tae Kwon Do. 
 

Η κακοσυντηρημένη ολυμπιακή εγκατάσταση φάνηκε χρήσιμη στους λάτρεις της γνήσιας αγγλικής pop, όπως αυτή παρουσιάζεται σαν case study μέσα από την περίπτωση του Morrissey. Του τραγουδοποιού Morrissey με τον πολιτικό ουμανιστικό στίχο, που παίρνει θέση ξεκάθαρη απέναντι σε όσα βιώνει ο άνθρωπος σε όλες τις χώρες και από όλες τις μορφές εξουσίας, του ερμηνευτή Morrissey με την άψογη προφορά και την απαράμιλλη τεχνική, που κοινωνεί τα λόγια και τις εικόνες των τραγουδιών χωρίς το παραμικρό λάθος και του performer Morrissey, που, χωρίς να κάνει κάτι εξεζητημένο, με απλές κινήσεις στη σκηνή, σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Και όλα αυτά, ξαναλέω, με τις μεγάλες του επιτυχίες να απουσιάζουν από το playlist. 
 

Προσωπικά, όσο κι αν ξεσηκώθηκα, τραγούδησα και χόρεψα στα «Every day is like Sunday» και «Suedehead», αυτά που θα θυμάμαι από τη χθεσινή βραδιά είναι τα «World peace is none of your business», «Scandinavia», «Asleep», «I am not a man» και «Meat is murder». Και αυτό γιατί συγκινήθηκα, προβληματίστηκα και «το βούλωσα». Και αυτές τις συναυλίες απολαμβάνω περισσότερο. Αυτές που με αφήνουν να σωπαίνω σε μιαν άκρη, ευγνωμονώντας στο πρόσωπο του καλλιτέχνη που εμφανίζεται επί σκηνής το σύνολο της μουσικής και του τραγουδιού. Της υπέροχης αυτής τέχνης, χωρίς την οποία θα ήμασταν όλοι χαμένοι.
 

Ευχαριστούμε Moz. Να μας ξανάρθεις. Θα σε περιμένουμε. Και θα σε θυμόμαστε πάντοτε, όπως μας ζήτησες. Προσπαθώντας παράλληλα να ξεχάσουμε το πεπρωμένο σου, αλλά και το δικό μας.