Toυ Γιώργου Μυζάλη

Γιώργος Νταλάρας, Χάρις Αλεξίου, Ελένη Βιτάλη, Γιάννης Κότσιρας και Γιώτα Νέγκα. Μια μεγάλη συναυλία, που όσο μεγάλη κι αν είναι (σε διάρκεια) δεν μπορεί να χωρέσει όλα εκείνα τα τραγούδια του Χρήστου Νικολόπουλου που έγραψαν στη συνείδηση και το συλλογικό dna του ελληνικού λαού.

 

Βρέθηκα χθες βράδυ στο Μέγαρο να παρατηρώ από την τελευταία σειρά της πλατείας (αγαπημένη θέση) τα επί σκηνής τεκταινόμενα. Η συγκίνηση ερχόταν κάθε τόσο στο άκουσμα ενός στίχου, μιας μελωδίας ή ενός ταξιμιού. Θα μπορούσα να γράψω ότι χρωστάμε πολλά στο Χρήστο Νικολόπουλο, αλλά δεν θα το κάνω. Θα γράψω ότι νιώθω πως του χρωστάω πάρα πολλά εγώ προσωπικά. Μέσα από τις φωνές του Καζαντζίδη, του Νταλάρα και της Αλεξίου (κυρίως), αλλά και άλλων σπουδαίων ερμηνευτών, ο Χρήστος Νικολόπουλος καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την αισθητική μου γύρω από το καθαρό λαϊκό τραγούδι. Με τους στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, του Πυθαγόρα, του Μάνου Ελευθερίου, του Λευτέρη Χαψιάδη και τόσων άλλων σπουδαίων στιχουργών, απέδειξε περίτρανα ότι μπορείς να διασκεδάζεις και να ψυχαγωγείσαι ταυτόχρονα. Παράλληλα, ουδέποτε δίστασε να διαθέσει τη δεξιοτεχνία του σε ηχογραφήσεις άλλων, όσες «κορυφές» κι αν είχε εν τω μεταξύ κατακτήσει. Και όλα αυτά με το σεμνό του χαμόγελο μόνιμα ζωγραφισμένο στο πρόσωπο. Πραγματικά πολύτιμος. 

 

Η χθεσινή γιορτή στο Μέγαρο δεν χωρά σχολιασμούς. Παρόντες επί σκηνής οι πρωταγωνιστές του λαϊκού μας τραγουδιού, ο καθένας με τα «όπλα» του. Τι να σχολιάσεις και τι να πεις; Κάθε τραγούδι που ακουγόταν έμοιαζε καλύτερο από εκείνο που είχε ακουστεί μόλις πριν. Κι αν υπάρχουν και μερικά όπως το «Υπάρχω» (στίχοι: Πυθαγόρας) ή το «Με σκότωσε γιατί την αγαπούσα» (στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος) ή το «Βήμα – βήμα» (στίχοι: Χριστόφορος Μπαλαμπανίδης), που έχουν «γράψει» μέσα μας διαφορετικά, δεν έχει και τόση σημασία. Με το ίδιο μεράκι γράφτηκαν και άλλα, λιγότερο γνωστά, που μας χτύπησαν χθες το βράδυ την πόρτα. Τραγούδια που είχαμε αφήσει στο πίσω μέρος του μυαλού μας, όπως το «Άνοιξα το συρτάρι μου» (στίχοι: Μάνος Ελευθερίου) ή «Τα ποτήρια της παρηγοριάς» (στίχοι: Λευτέρης Χαψιάδης). 

 

Σκεφτόμουν, επιστρέφοντας, περπατώντας στην κρύα πόλη, εκείνα τα χρόνια που γράφονταν τα τραγούδια. Δίσκοι σημαντικοί, δίσκοι – τοτέμ. Ο Νταλάρας να τραγουδάει και η Βιτάλη να του κάνει δεύτερες. Η Αλεξίου να τραγουδάει και ο Νταλάρας να τις κάνει δεύτερες. Μια παρέα οι άνθρωποι. Και γέννησαν αριστουργήματα. Δικαίωσαν εκείνο τον «πολυφορεμένο» αλλά τόσο εύστοχο στίχο του Σαββόπουλου: «...και ιστορία οι παρέες». 

 

Αν μπορούσα, θα πήγαινα και απόψε. Για τη νοσταλγία και τη συγκίνηση που χρειάζονται μερικές φορές. Και για την ιστορία. Για εκείνο το μελλοντικό: «ήμουν κι εγώ εκεί».