Της Ζωής Νικολάου

Τραγούδια να μιλάνε για περασμένες λύπες που «άφησαν πίσω όταν φύγαν οι τσιγγάνοι σε μια αλάνα μες στη μέση του χειμώνα» και ένας φίλος που έφυγε ξαφνικά -έστω για λίγο αν θα μου λείψει... Ένας Παύλος ζαλισμένος και απίστευτα υπέροχος. Οι παλαιότεροι είπαν ότι ήταν από τις καλύτερες εμφανίσεις των τελευταίων χρόνων. Κι εγώ που τελευταία φορά τον είδα δίπλα στη θάλασσα, χθες  μου έλειπε μόνο η παρέα εκείνης της βραδιάς.
 

Πάνω από χίλια άτομα, όπως συνηθίζεται στα sold out του Gagarin, τραγουδούσαν B-movies και Ξύλινα Σπαθιά για τρεις ώρες. Όλοι οι στίχοι γνωστοί κι αγαπημένοι, ταυτισμένοι με τον –ιδιαίτερα χαρούμενο- Παυλίδη. Αν και τα σχόλιά του δεν ήταν πάντα σαφή, ήταν από καρδιάς, Κι αυτό είναι που μετράει.
«Τι είν’ η γαλήνη, τι είν’ η γαλήνη; Αν συγχωρέσεις τον εαυτό σου, λένε πως βλέπεις την απάντηση γραμμένη στη σελήνη».

Δεν χωράνε σ’ ένα review όσα νιώσαμε. Ακόμα και δίπλα στα ηχεία, συγκινηθήκαμε και σαστίσαμε μπροστά σε... φωτισμένα άρματα, φωτιές στο λιμάνι και ξωτικά καθάρματα.
 

Υπό την επήρεια –ω, ναι!- της ζωής μας που τρέχει, των γεγονότων που μας συνταράσσουν και των στίχων του Παύλου, θα κρατήσω μια λέξη μαγική από αυτό το βράδυ: «Σήμερα!»...

(Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού)