Της Ζωής Νικολάου

Ναι, την περιμέναμε περίπου μισή ώρα μετά το τέλος των support, εν μέσω soundcheck και εν τέλει εμφανίστηκε στη σκηνή μαζί με τους Strangers! Ναι, την περιμέναμε πολύ καλύτερη. 

 

Η φωνή της, όντως πολύ ιδιαίτερη, μια χροιά που θύμιζε πολύ τη μοναδική Amy. Και ήχος trip hop, κάτι σαν τους Hooverphonic στα πρώτα τους βήματα. Δεν λέμε Portishead γιατί δεν είχε το βάθος αυτό. Παρ' όλα αυτά, το φυσικό ταλέντο –ας μου επιτραπεί ο όρος– και η φαντεζί σκηνική παρουσία δεν φτάνει να γεμίσει με συναίσθημα και ενθουσιασμό μια συναυλία, όπως, κανονικά, «της πρέπει».

 

Έτσι, στο γεμάτο με δύο χιλιάδες κόσμο Βοτανικό, για λίγο παραπάνω από μια ώρα, η Kovacs μας τραγούδησε δικά της κομμάτια αλλά και διασκευές προκαλώντας μας ένα... συναίσθημα (ε, ναι) μονοτονίας. Κρατώ το διαχρονικό στίχο «Diamonds are forever» που η ίδια ερμήνευσε. Δυστυχώς όταν η ραδιοφωνική εκτέλεση είναι καλύτερη από τη συναυλιακή, κάτι δεν πάει καλά με αυτό το διαμάντι...
 

(φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού)