Κάθε που το τραγούδι του να τραγουδήσει πάει
γεμίζουνε τα θέατρα και η καρδιά μου σπάει.
Τρέχω να τον υποδεχτώ μαζί μου κι άλλοι χίλιοι
όλοι τριγύρω άγνωστοι και γύρω - γύρω φίλοι.

 

Έτσι και χθες στο Βύρωνα βρεθήκαμε συνάμα
στο αγαπημένο θέατρο, με το κοπέλι αντάμα.
Τρεις ώρες μας τραγούδαγε, δεν ήθελε να φύγει
δίνοντας την ψυχούλα του κρατώντας ούτε λίγη.

 

Είχε μες στο δισάκι του τραγούδια ξακουσμένα
δικά του ήταν κι αλλονών πολυαγαπημένα.
Είπε και του Σαββόπουλου, είπε του Θανασάρα
είπε και Πορτοκάλογλου με γκάζια στην κιθάρα.

 

Είπε τον Ερωτόκριτο, είπε του Ψαρονίκου
θυμήθηκε κι ένα παλιό, του Σκορδαλού, του μύθου.
Είπε δικά του πιο πολλά, είπε και του Σωκράτη
Είπε κι εκείνο, που αγαπώ, για το λευκό το άτι. 

 

Έφερε απ’ την πατρίδα του τον Άγγλο το σαμάνο
που όλοι αγαπήσαμε κι εκείνος παραπάνω.
Είπανε τα τραγούδια του, τα «βάψανε όλα μαύρα»
το θέατρο πλημμύρισαν με τη δική τους αύρα.

 

Από κοντά του οι μουσικοί κεντούνε και «τα σπάνε»
είναι ένας – ένας διαλεκτοί και στη σκηνή πετάνε.
Παίζει κι αυτός λαγούτο του, γελάει κι ομορφαίνει
Σπάει χορδές μα δεν λυγά, ούτε που ξαποσταίνει.

 

Όλος ο κόσμος που ήτανε στο θέατρο χθες βράδυ
πολύ το ευχαριστήθηκε μέχρι το φυλλοκάρδι.
Χόρεψε και τραγούδησε μαζί με το κοπέλι
πολλά για να ‘ναι ευτυχής ο άνθρωπος δεν θέλει.

 

Κάθε φορά που ο Κρητικός θα ανέβει στο πατάρι
μοιάζει να μας κερνά κρασί από το γιοματάρι.
Ούτε κοιτάζει τι θα πει, μην εκτεθεί, μην πάθει
γιατί είναι άνθρωπος κι αυτός με τα δικά του πάθη.

 

Να ‘ναι γερός και δυνατός και μερακλής συγχρόνως
γιατί με το τραγούδι του, γιατρεύεται ο πόνος.

 

Υ.Γ. Συγχώρα με, βρε Γιάννο μου, αν λέγω κουζουλάδες,
μα από την Κρήτη δεν βαστώ να γράφω μαντινάδες.

(Φωτογραφίες: Αφροδίτη Χουλάκη)