Της Ζωής Νικολάου

 

Με λάθη στην πλάτη αλλά με ξεκάθαρη και τρανή διαφοροποίηση από τους προκατόχους του αλλά και τους απανταχού –δυστυχώς- ριψάσπιδες. Ξεχνάμε αυτούς που στήριζαν κυβερνήσεις αλητοσυμμοριτών, αυτούς που δέχθηκαν την ταπείνωση των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων, αυτούς που αψήφησαν το μέλλον που ερχόταν ορμητικό κατά πάνω μας με τη δικαιολογία του ρουσφετιού και αυτούς που σιωπούσαν τόσα χρόνια για όσα οδήγησαν, άλλους, στην αυτοκτονία. Συμβάλλοντας με αυτή την αμνησία στην ανατροφοδότηση ενός καταστροφικού κατεστημένου που αναπόφευκτα θα μας έφερνε στη θέση που βρισκόμαστε και –αλίμονο- στην πολύ χειρότερη που ενδεχομένως περιέλθουμε. 

 

«Σκλάβος είναι αυτός που περιμένει να έρθει κάποιος να τον σώσει», έλεγε ο Πάουντ. Κι πολλοί, σαν άλλοι «σκλάβοι» εναπόθεσαν τις ελπίδες τους σε μια διαφορετική επιλογή. Για να εμφανιστούν ξανά κριτές σε ένα έργο που παρέμειναν για χρόνια παθητικό κοινό, με ένα εξιλαστήριο θύμα για στόχο. Και, ω πραγματικά, το θέμα είναι αυτή η μικρή λέξη: η ευθύνη. Αυτή που παίρνει ο καθένας, όχι με προσωπικό συγχωροχάρτι αλλά με πράξεις που αναιρούν την απραξία του ή την απληστία του. Θεοί υπάρχουν πολλοί• το χρήμα, η υστεροφημία, η εξουσία. Και  απομακρύνουν όλοι από την ευθύνη που ο καθένας έχει για τη ζωή του και τις πράξεις και τις επιλογές του. Πολύ βολικό.

 

Θα ήταν μια κατάλληλη στιγμή να αγανακτήσουμε όταν ακούγαμε το «μαζί τα φάγαμε». Αλλά το κατάπιαμε. Θα ήταν κατάλληλη στιγμή για μαζικές απεργίες όταν πήραν την πρώτη μπουκιά αλλά ελπίσαμε πως θα μας αφήσουν τουλάχιστον το πορσελάνινο πιάτο της γιαγιάς. Θα ήταν κατάλληλη στιγμή να αναλογιστούμε τι σημαίνει πείνα όταν τα συσσίτια στα σχολεία μετονομάστηκαν σε εξευρωπαϊσμό του εκπαιδευτικού συστήματος αλλά –καταλαβαίνω- έχουμε και μια κάποια περηφάνια. Θα ήταν κατάλληλη στιγμή να αντιληφθούμε την έννοια του οικονομικού πολέμου όταν το Νοέμβρη του 13 πωλήθηκαν και νοικιάστηκαν 28 δημόσια κτίρια αλλά έκλεισε η ΕΡΤ και πώς να διαλέξεις με τι να ασχοληθείς. Πολλές οι στιγμές, μεγάλες οι ευθύνες, δυνατοί καρεκλοκένταυροι, πονεμένη εργατιά. Όμως, ήρθε η στιγμή της επιλογής, ετεροχρονισμένα αλλά όχι παρερμηνευμένα. Γι αυτό και τόσος πόλεμος, ας μην το ξεχνάμε αυτό.

 

Τώρα, όμως στο δια ταύτα. Οι μάσκες έπεσαν και μια καινή Μείζων είναι εδώ και καιρό προ των πυλών. Για όσους δεν γνωρίζουν είναι επιτακτικό να μάθουν. Για όσους κρίνουν άκριτα είναι επικίνδυνο να συνεχίσουν. Για όσους δεν ασχολούνται ήρθε ο καιρός τουλάχιστον να προβληματιστούν.  Τίποτα δεν μας βρίσκει περισσότερο απροετοίμαστους και παγωμένους από την μακάρια άγνοια που πωλείται τόσο φτηνά σε μορφή lifestyle. Ένα είναι που απομένει να αναλογιστούμε τώρα περισσότερο από ποτέ, απευχόμενοι να μη ζήσουμε τις «πονηρές μέρες» του Γκάτσου: «Όποιος ξεχνάει την ιστορία του είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει».