Το ντοκιμαντέρ είναι... ντοκουμενταρίστικο, παρουσιάζει πολλά στοιχεία από τη ζωή της Amy, βίντεο, φωτογραφίες, κείμενα, μαρτυρίες, πολύ ανέκδοτο υλικό. Και δείχνει πως μία ταλαντούχος μουσικός καίγεται σιγά-σιγά από τα drugs και το αλκοόλ. «Ωραίο όλο αυτό» λέει η Amy σε μία παιδική της φίλη την πιο μεγάλη μέρα της καριέρας της, όταν πήρε ένα σωρό βραβεία Grammy, «αλλά χωρίς ναρκωτικά είναι πολύ βαρετό». Όλα θέλουν μέτρο, είτε μιλάμε για ναρκωτικά είτε για... γιαούρτι που κάνει καλό στην υγεία. 

 

Πρόλαβα και την είδα live την Amy στο Βερολίνο. Ξέραμε όλοι πως θα πεθάνει νωρίς, έκλεισα ένα ταξίδι στην Αγγλία αρχικά και δεν τα κατάφερα, την πέτυχα όμως στο Βερολίνο τελικά. Είχε πάρει ήδη την κάτω βόλτα, δεν ήταν καλή επί σκηνής, δεν ήταν κι εντελώς λιώμα στο Βερολίνο, έδωσε μία όχι καλή αλλά σχετικά αξιοπρεπή συναυλία. Έναν χρόνο μετά πέθανε. Και μας έμεινε το «Back To Black», άλμπουμ της δεκαετίας κατά την προσωπική μου γνώμη.

 

Κάποια στιγμή στο φιλμ πέφτει το ερώτημα: «αξίζει για το Back To Black να πεθάνει ένα κορίτσι»; Ήδη η Amy ήταν σε μαύρα χάλια και η δημιουργία του άλμπουμ επιδείνωνε την τραγική της κατάσταση. Ή θα συνέχιζε στο μουσικό δρόμο που είχε επιλέξει με ηχογραφήσεις και συναυλίες ή θα έφευγε για αποτοξίνωση κτλ. Προτίμησε, προτίμησαν, το πρώτο - μία, μάλλον, καταδικαστική απόφαση. Κι έτσι επανέρχεται το ερώτημα: «αξίζει για το Back To Black να πεθάνει ένα κορίτσι»; Να απαντήσω για την... ιστορία της μουσικής; Ναι, άξιζε. 

Συγγνώμη αλλά οι καταχρήσεις κάποιων είναι η ίδια τους η ζωή. Αναπόσπαστες... 

Υ.Γ. «Αξίζει για το Back To Black να πεθάνει ένα κορίτσι. όταν μπορεί μετά και αφού γίνει καλά. να βγάλει πολλά περισσότερα άλμπουμ»;