Είσαι (ναι, για μένα είσαι...) ο ορισμός του δημοσιογράφου

Είσαι (ναι, για μένα είσαι...) ο ορισμός του δημοσιογράφου
Ακολουθήστε μας στο Google news

Ο Αντώνης Φουντής, από την «Live Sport» αποχαιρετά τον Γιάννη Ξενάκη, τον γνωστό και φίλο (ΑΕΚτζή) δημοσιογράφο που έφυγε εντελώς ξαφνικά από τη ζωή την περασμένη Παρασκευή, σε ηλικία 52 ετών, από καρδιακό επεισόδιο. 

21 Αυγούστου 2015
Του Αντώνη Φουντή
 
Το κομμάτι αυτό δημοσιεύτηκε στη (19/8/2015) «Live Sport»). Ξεκίνησα να το γράφω βράδυ Παρασκευής μετά τον απροσδόκητο χαμό του Γιάννη και κατάφερα να το τελειώσω, το βράδυ της Τρίτης μετά το τελευταίο αντίο...
 
Αγαπημένε μου Γιάννη,
αντί προλόγου θα μπω απευθείας στο θέμα, έτσι όπως μιλούσαμε πάντα στα σχεδόν 30 χρόνια της κοινής πορείας στην δημοσιογραφία. Πες μου λοιπόν: τι έγινε ρε, Γιάννη; Γιατί μας την κοπάνησες έτσι; Γιατί μας άφησες μόνους στα καλά καθούμενα; Τι συνέβη;
Ξέρεις Γιάννη, αυτό που με εξοργίζει πιο πολύ είναι ότι έφυγες, και για πρώτη φορά στην 30χρονη φιλία και συνεργασία μας, δεν τελείωσες τη δουλειά! Γιατί ρε Γιάννη; Είπαμε, εσύ, ο Μηνδρινός κι εγώ, να ετοιμάσουμε ένα 48σελίδο αφιέρωμα στην Σούπερ Λίγκα που ξεκινάει το Σάββατο και πανηγύριζες σαν μικρό παιδί λες και σου έταξαν το καλύτερο παιχνίδι. Τα βάλαμε κάτω, κατέβασες σωρό ιδέες, μας έδειξες δεκάδες ξένα έντυπα και μοιράσαμε την δουλειά στους συναδέλφους.

Ξεκίνησες πωρωμένος να γράφεις και να διορθώνεις και ξαφνικά την κοπάνησες. Τι έγινε ρε, Γιάννη και μας άφησες μόνους να τελειώσουμε τη δουλειά;
Πόσα και πόσα ξενύχτια, άγχη και αγωνίες. Τόσος κόπος και στρες, τόσο καλαμπούρι και δουλειά, τόσες συγκινήσεις, χαρές, λύπες, πανηγυρισμοί, γκρίνιες. Κι όλα αυτά τα διέγραψες με μιας, Γιάννη μου. Σκέψου εκεί που θα είσαι, πόσα ανοιχτά μέτωπα άφησες πίσω. Αλήθεια «ρε Γιαννάκη», όπως σε αποκαλούσα σχεδόν τρεις δεκαετίες σε Ελευθεροτυπία και Live, έχεις καταλάβει πόσα μέτωπα άφησες ανοιχτά; Τι να πρωτογράψω;
* Άφησες τις τρεις γυναίκες της ζωής του, τη Ρούλα, την Άρτεμη και την Ζέφη.
* Άφησες μόνους τους γονείς σου
* Άφησες τους φίλους και τις παρέες σου
* Άφησες στη μέση τη δουλειά μας στην εφημερίδα
* Χάλασες τον «γάμο» Γιάννη. Αυτό δεν λέγαμε πάντα τόσα χρόνια μαζί σε Ελευθεροτυπία και Live; Ότι πιο πολλές ώρες περνάμε μεταξύ μας στις εφημερίδες, παρά με τις οικογένειες μας και είναι σαν να «παντρευτήκαμε» ο ένας τον άλλον;
*Δεν προλάβαμε να δημιουργήσουμε τελικά το fan club της αγαπημένης μας Γκλάντμπαχ, Γιάννη μου. Το λέγαμε, το συζητούσαμε, βρήκες ένα σωρό υποψήφια μέλη και τελικά, πάει κι αυτό...
*Τόσα χρόνια στο ρεπορτάζ της ΑΕΚ, οι συνάδελφοι σε πείραζαν ότι έχεις στο βιογραφικό σου μόνο ένα πρωτάθλημα με τον Δικέφαλο και περίμενες τη χρονιά που ο τίτλος θα γινόταν κιτρινόμαυρος! Το άφησες κι αυτό...
*Πόσο καιρό συζητάμε για αυτό το τραπέζωμα με τις γυναίκες μας στο «τρίγωνο» στα Καλύβια, με όλο το αθλητικό τμήμα της «Ε». Είχες φαγωθεί να πάμε για κοψίδια να βγάλουμε απωθημένα. Ολο το κανονίζαμε και τελικά τίποτα...
*Ποιος θα μας λέει τώρα τις ονομασίες των γηπέων της Μπουντεσλίγκα με την βαριά γερμανική προφορά, που τρέλαινε κόσμο και κοσμάκη; 



Πόσα πράγματα άφησες στη μέση, ρε φίλε. Ναι, για αυτό έχω θυμώσει. Δεν γίνεται εσύ, ένας τελειομανής και κορυφαίος κατ' εμέ, αληθινός και γνήσιος δημοσιογράφος, να την κοπανάει έτσι. Δεν γίνεται ρε Γιάνναρε, εσύ ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ρεπόρτερ με την πραγματική έννοια της λέξης, να μας την κάνεις έτσι. Απλά δεν γίνεται...
Μου είναι ασύλληπτο ο,τι συνέβη. Δεν μπορώ να το πιάσω, πως στο λένε...
Δουλεύαμε δίπλα-δίπλα, ως συνήθως, το βράδυ της Πέμπτης μέχρι τα χαράματα της Παρασκευής, για να βγάλουμε δύο φύλλα λόγω της αργίας του Δεκαπενταύγουστου και παράλληλα δίναμε ύλη και για το αφιέρωμα. Είπαμε καληνύχτα και ενώ εγώ πήγα σπίτι, εσύ Γιάννη πήγες στο κέντρο Υγείας και σε έχασα. Είναι πολύ σκληρό παιχταρά μου, δεν αντέχεται με τίποτα. Δεν ξέρω πως να το βγάλω από μέσα μου και για αυτό κάθομαι και σου γράφω αυτό το γράμμα... 

Και ξέρεις κάτι Γιάνναρε; Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι τα όσα γράφουμε για σένα, σε αδικούν τώρα. Γιατί σε τέτοιες στιγμές όλοι λένε «καλά, τα ίδια γράφονται για όποιον φεύγει...». Κι αυτό είναι άδικο ρε, Γιάννη. Σε αδικεί αγόρινα μου. Ολοι όσοι σε ξέρουν, γνωρίζουν οτι δεν είναι έτσι. Δεν γράφονται, όσα γράφονται, γιατί έφυγε ένας ακόμα. Γράφονται γιατί είσαι (ναι, για μένα είσαι...) ο ορισμός του δημοσιογράφου. Οχι μόνο στο ρεπορτάζ της αγαπημένης σου ΑΕΚ, αλλά για όλη την αθλητική δημοσιογραφία. 

Συγγνώμη Γιάννη, αλλά εμένα με είχες για κορόιδο που για κάθε σοβαρό θέμα στην Ελευθεροτυπία (την κοινή μεγάλη μας αγαπημένη, από τον Σεπτέμβριο του 1988), ήθελα εσένα να γράψεις το κομμάτι; Οχι Γιάννη. Το έκανα επειδή γνώριζα οτι θα διαβάσω το απόλυτο ρεπορτάζ, δεν θα χρειαστεί να κάνω την παραμικρή παρέμβαση, δεν θα έριχνες σε γκάφα την εφημερίδα και το θέμα θα ήταν ανάλογο της κλάσης σου, παικταρά μου...
Καλό ταξίδι Γιάνναρε μου. Είμαι βέβαιος, ότι εκεί που θα πας, πάλι δεν θα καθίσεις ήσυχος, αλλά θα ψάξεις να βρεις παλιούς καλούς φίλους. Τον Κώστα τον Τσόγκα, τον Κώστα τον Αναστασόπουλο, τον Γιώργο τον Βενετούλια, τον Φίλιππο τον Συρίγο, τον Λάζαρο τον Μουρκάκο και άλλους. Δεν θέλω να κλάψω, θέλω πρώτα να τελειώσω το γράμμα μου σε σένα. Αλλά πως να αντέξω, ρε Γιάννη...