Της Ζωής Νικολάου

 

Κατεβήκαμε στους δρόμους με δάκρυα και ξανακάτσαμε στον καναπέ για να δούμε τη συνέχεια. Μας εκβίασαν, μας μηδένισαν, προσπάθησαν να πάρουν κάθε σπιθαμή αξιοπρέπειας κλέβοντας οκάδες όνειρα. Όπως άλλωστε κάνουν αιώνες τώρα.
Κοίτα... ένα μωρό ξέβρασε η θάλασσα.

 

Φανφάρες καρεκλοκένταυρων της απανταχού υφηλίου. Για την εξουσία ρε γαμώτο. Και για την Ελλάδα, ναι. Ρε γαμώτο, ναι. Φασισμός και Ντοστογιέφσκι, Αριστερά και οπορτουνισμός, παραλία και Μπουκάι. Έστω και για λίγο, γέλια που δεν συλλογίστηκαν το αύριο. Γιατί είναι τόσο αβέβαιο, όσο τα μεγάλα πάθη των απλών. Ειδήσεις, ψέματα, αλήθειες μισοειπωμένες «φόβοι και ψίθυροι γι ανώμαλη προσγείωση». Καφενεία γεμάτα πολιτική κι ένα καλοκαίρι χωρίς σχεδόν καθόλου μπάλα. Νησιά άδεια και μια Αθήνα κατάμεστη μες στο κατακαλόκαιρο.
Κοίτα... ένα μωρό ξέβρασε η θάλασσα.

 

Άνεργοι ακόμα. Άστεγοι ακόμα. Τα capital control ήταν για τους μικρομεσαίους. Εξεταστική περίοδος για πτυχία που θα φτιάχνουμε γιαχνί. Καινούρια κυβέρνηση. Προσωρινή. Μα και τι δεν είναι προσωρινό σ’ αυτόν τον τόπο; Ο Σεπτέμβρης της τέχνης αναμένει τις επερχόμενες εκλογές να γελάσει το χειλάκι του. Κι εμείς καθισμένοι στ’ αυγά μας ζούμε τις τελευταίες ζεστές ημέρες του χρόνου, στον απόηχο του ΟΧΙ μας, αυτής της πολύπαθης, ακριβοθώρητης, δακρυσμένης κραυγής. Με πρόσφυγες να καταφθάνουν σαν ομηρικές προοικονομίες.
«Κι ανάμεσα στις πέτρες, θυσία τω αγνώστω Θεώ, κόβει η δόλια μάνα τη γλώσσα απ’ το μωρό... τραγουδώντας σ’ αγαπώ».