Της Ζωής Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού

 

Ας το παραδεχτούμε, «η κατάσταση που ζούμε είναι επιστημονική φαντασία», μας είπε. Μόνο κοιτάζοντας την πραγματικότητα μπορεί κανείς να ζήσει σ’ αυτή. Να αντιληφθεί τους στίχους και τη μουσική και τη μορφή που παίρνουν όταν η μέγιστη ανάγκη μας είναι η φυγή. Μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του, με πολύ κόσμο να δίνει τη δική του συναυλία κάτω από τη σκηνή. Οι ρόδες έτριξαν ξανά και η φωτιά άναψε στο λιμάνι, ήρθε ο βροχοποιός και ξέσπασαν λευκές καταιγίδες. Ο καινούριος δίσκος και αυτή η φωνή του που όσο κι αν περάσουν τα χρόνια, θα θυμίζει πάντα σχολική εκδρομή.

 

Κάποιος μου είπε χθες, ότι στα live του ο Παυλίδης είναι καλύτερος απ’ ότι στους δίσκους. Είναι αλήθεια. Ένα παιδί που γράφει στίχους για τους ξέφρενους έρωτες, τις θολές αναμνήσεις, τη λογική που κρύβει υποκρισία και το συναίσθημα που μας δείχνει το δρόμο. Ανέβηκε στη σκηνή, τραγούδησε «λαλαλαλαλαλαλολολολολο», πέταξε την κιθάρα του και χόρεψε μόνος του και μαζί με όλους μας στο ρυθμό της έκστασης που προσφέρει η χαρά τού να μοιράζεσαι μουσική.



Και μας άφησε μ’ ένα μεγάλο χαμόγελο, τα χέρια στον αέρα, ένα εγκάρδιο ευχαριστώ για «την καλύτερη συναυλία που έζησε» και μια αράδα του... διαχρονική: Μοιάζουνε μαύρα τα νερά που ταξιδεύουμε. Όμως εμείς βλέπουμε χρώματα κι ακόμα πάνω στο Boundy λένε αντέχουμε».

 

Παύλο, «νομίζω πως ακούω τον ήχο της φωνής σου»!