Του Γιάννη  Τριάντη

 

Εκτοτε, ο Θεσσαλονικεύς συγγραφέας, μεταφραστής και ποιητής, διακρίθηκε ως θεατρικός συγγραφέας και βρίσκεται μονίμως στην επικαιρότητα, αποσπώντας επαινετικές κριτικές και διακρίσεις (Κρατικό  Βραβείο Μυθιστορήματος το 2003, για το ατελές μυθιστόρημα «Ανθρωπωδία»)… Προσφάτως, ο Δημήτρης Δημητριάδης «εβαλε φωτιά στα τόπια» με ένα εκρηκτικό κείμενό του στην Lifo (από εκεί και η φωτογραφία). Τίτλος, «Το βδέλυγμα». Κοινώς «το σίχαμα» (από το ρήμα βδελύσσομαι). Οπου βδέλυγμα για τον συγγραφέα είναι ο ελληνικός λαός! Ετσι ακριβώς… 

 

Δεν πρόκειται για σκληρή κριτική η για ανηλεές σφυροκόπημα μιας προβληματικής και πάσχουσας κοινωνίας, αλλά για μια ολοκληρωτικού τύπου ισοπεδωτική άποψη για τους Ελληνες, η οποία εκφεύγει των ορίων στα οποία κινείται ο υποκειμενισμός του καθενός. Μιλάμε για κείμενο ασύλληπτης κακότητος και μίσους που αποθεώνει την έννοια της αβαθούς προσέγγισης. Ο συγγραφέας δεν ενδιαφέρεται για επιχειρήματα. Αρκείται στις τοξικές εκφράσεις. Δεν ψάχνει το «πώς» και το «γιατί» των φαινομένων, δεν επιχειρεί ανατομία του φέρεσθαι ούτε νοιάζεται να τεκμηριώσει τους φλεγόμενους ισχυρισμούς του. Απλώς, οπλίζει και πυροβολεί. 

 

Ιδου χαρακτηριστικό απόσπασμα: «Ανήκω σε έναν λαό τον οποίο βδελύσσομαι. Το βδέλυγμα είναι αυτός ο λαός. Ο ελληνικός λαός. Ο ελληνικός λαός είναι το βδέλυγμα. Ο λαός αυτός είναι πλέον ικανός και πανέτοιμος για το χειρότερο. Για το χείριστο. Επειδή ο ίδιος ανήκει στο χείριστο. Ο ελληνικός λαός ανήκει οριστικά στο μη περαιτέρω του χείριστου. Βρίσκεται σε πλήρη διαθεσιμότητα για να γεννάει τέρατα. Η γονιμότητά του, η μοναδική την οποία διαθέτει, είναι πλέον προγραμματισμένη γενετικώς και καθηλωμένη αποκλειστικώς στην τερατογένεση. Ο ελληνικός λαός είναι ένα τέρας προορισμένο να γεννάει τέρατα»…

 

Στοπ εδώ: μονάχα ρατσιστικές προσεγγίσεις του αισχίστου είδους, δηλαδή ναζιστικών αποχρώσεων, επιστρατεύουν το φρικώδες και ιλαρό συνάμα περί «γενετικώς προγραμματισμένης» (!) ροπής προς την τερατογένεση.  Αλλά μήπως δεν είναι επίσης τερατώδης ο ισχυρισμός του συγγραφέα ότι ο ελληνικός λαός είναι αγενής και απρεπής και από κακό σόϊ, ικανός «μόνο για την ανάδειξη και την επιβράβευση του κάκιστους, του αισχρού, του αποκρουστικού»; Ο Δημητριάδης δεν κινείται καν στον αντίποδα της γνωστής, άκριτης, γραφικής και επικίνδυνης «ελληνολατρείας». Δεν τον ενδιαφέρει η κριτική ούτε πασχίζει -εστω αποδομητικά- να υψώσει περίοπτο το φαύλον ώστε να προκαλέσει δημιουργικό σοκ. Αρκείται στα τοξικά βέλη, στις εξοντωτικές εκφράσεις και στην κρημνιστική φλυαρία, η οποία -απόλυτα, δογματικά και μονίμως με ολοκληρωτικό τρόπο- κεραυνοβολεί: Η ελληνική νεολαία είναι «διεφθαρμένη, απερίσκεπτη, κούφια, επιπόλαιη, το  χείριστο του χείριστου, που ανακυκλώνει μόνο τα ζοφερά κουσούρια των σπορέων της». Ετσι… 

 

Αλλά αν ψάξεις  εστω για ένα επιχείρημα μέσα στην καταγραφική κόλαση, δεν θα βρεις. Ούτε ένα. Ο συγγραφέας στηρίζει το οικοδομημά του επίσης σε μια διαπίστωση! Στο γεγονός, οπως λέει, ότι ο ελληνικός λαός εκλέγει συνεχώς ανάξιους ηγέτες! Συντριπτικό επιχείρημα στ΄αλήθεια… Παλιότερα ο Διονύσης Σαββόπουλος είχε γράψει τους περίφημους «Κωλοέλληνες». Αλλά από εκείνο το σκληρό τραγούδι ανάβλυζε τρυφερότητα και αγάπη και βαθιά πίστη στη δύναμη του Ελληνισμού. Εδώ, στον ανεκδιήγητο λίβελο του Δημητριάδη κυριαρχεί η οσμή του μίσους, ο  φασισμός της αυθαιρεσίας. Πρόκειται για τοξικό παραλήρημα ανερυθρίαστου εστετισμού, που διεκδικεί δάφνες τολμηρής εναντιοδρομίας. Εννοείται, ότι ο συγγραφέας ξεχωρίζει κάποιους -λίγους- καλούς από το απεχθές σμάρι της ελληνικής κοινωνία, στους οποίους προφανώς ανήκει και ο ίδιος… Αν ο Δημητριάδης μιλούσε αποκλειστικώς για την περιπτωσή του, θα είχαμε ισως μια θαυμάσια προσωπογραφία ενός εστέτ εν απογνώσει. Που μισεί πρωτίστως τον εαυτό του…

(Από την Αγορά)