Αλλά πριν να μιλήσουμε για το Passport του Πειραιά που μας κατέβασε πολλές φορές σε μία πόλη που πατούσαμε από σπάνια έως ποτέ (και όχι λόγω Ολυμπιακού μόνο). Ήταν μία όαση το μαγαζί αυτό σε ένα μέρος που, συγχωρήστε με κιόλας, δεν φημίζεται για τον πολιτισμό του. Ελληνική επαρχία θυμίζει εδώ που τα λέμε.

 

Με τους συναυλιακούς χώρους αναπτύσσω πάντοτε  ιδιαίτερη σχέση, όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά επειδή τις περισσότερες νύχτες μου τις περνάω εκεί μέσα. Στο Passport ένιωθα σαν στο σπίτι μου, ήξερα που θα κάτσω, ποιους θα συναντήσω, έμπαινα μέσα στο μπαρ όταν είχε πολύ κόσμο (απευθείας επαφή με την μπάρα από πίσω), καθόμουν και μέσα στο βιβλιοπωλείο όταν το live ήταν αδιάφορο. Ήταν και ο κύριος Δημήτρης να συζητάμε, πολιτικά και μη. 

 

Το πιο καλό είναι που τα παιδιά που είχαν, έχουν, το Passport (Γιώργος και Κώστας) γουστάρουν με αυτό που κάνουν. Κάτι που έβγαινε, βγαίνει, στον κόσμο. Το ένιωθαν και οι καλλιτέχνες οι οποίοι, στην αρχή τουλάχιστον, ήταν επιφυλακτικοί. Όχι τόσο με το Passport, όσο με τον Πειραιά. Δικαίως θα έλεγα, αλλά σιγά-σιγά έσβησε αυτό, ξεδιάλυνε το πράγμα, το Passport απέκτησε υπόσταση, σιγά-σιγά έβαλε τη δική του υπογραφή. Πώς πας κάπου ανεξαρτήτως τι παίζει μόνο και μόνο επειδή σου αρέσει το μαγαζί; Κάπως έτσι.

 

Το μόνο κακό είναι το άδοξο τέλος. Περιμέναμε το επόμενο Σάββατο, στο δεύτερο live του Παυλίδη αλλά αυτο το Σάββατο το απόγευμα μάθαμε πως μάλλον θα γίνει μία και μοναδική συναυλία. Οπότε ούτε κινητοποίηση υπήρξε, ούτε το κλαμπ φίσκαρε, ούτε πάρτι ξέφρενο είχαμε. Δεν πειράζει, ίσως και καλύτερα μια και δεν μου αρέσουν οι αποχαιρετισμοί. Πάντοτε τους απεχθανόμουν. 

Παυλίδης στο Passport, σκέφτομαι. Μπορώ να μείνω εκεί μέσα έναν μήνα, συνεχώς. Ελάτε από Δεκέμβριο να με βρείτε παρακαλώ. Πλατεία Κοραή, δίπλα στο δημαρχείο. Κατεβείτε απλώς τα σκαλιά...