Ακολουθήστε μας στο Google news
Σάββατο βράδυ στην Αθήνα, εκεί, κάπου έξω, στο κέντρο και όχι μόνο, η πόλη βούταγε κι έπαιρνε βαθιές ανάσες.
29 Νοεμβρίου 2015
Στάση 1η, Fuzz για Chinawoman
Την κοίταζα και προσπαθούσα να θυμηθώ γιατί μου άρεσε την τελευταία φορά η Chinawoman. Ίσως επειδή η φωνή της μου θυμίζει την αγαπημένη Souxsie, γεγονός που τα κάνει όλα να μοιάζουν καλύτερα. Αυτή τη φορά βαρέθηκα, γενικώς ήταν στατική επί σκηνής, όσο είδα δεν μου προκάλεσε καμία αίσθηση. Το Fuzz ήταν γεμάτο κάτω και με αρκετό κόσμο πάνω στον εξώστη, αγαπημένος προορισμός πλέον, έχω αρχίσει και το συνηθίζω, πρέπει να «γνωριστείς» με κάποιον χώρο, να ξέρεις που θα σταθείς κ.ο.κ. μην τα κοροϊδεύετε, είναι πολύ σημαντικά αν πηγαίνεις εκεί κάθε εβδομάδα σχεδόν. Μία ώρα άντεξα. Αρκετό.
Την κοίταζα και προσπαθούσα να θυμηθώ γιατί μου άρεσε την τελευταία φορά η Chinawoman. Ίσως επειδή η φωνή της μου θυμίζει την αγαπημένη Souxsie, γεγονός που τα κάνει όλα να μοιάζουν καλύτερα. Αυτή τη φορά βαρέθηκα, γενικώς ήταν στατική επί σκηνής, όσο είδα δεν μου προκάλεσε καμία αίσθηση. Το Fuzz ήταν γεμάτο κάτω και με αρκετό κόσμο πάνω στον εξώστη, αγαπημένος προορισμός πλέον, έχω αρχίσει και το συνηθίζω, πρέπει να «γνωριστείς» με κάποιον χώρο, να ξέρεις που θα σταθείς κ.ο.κ. μην τα κοροϊδεύετε, είναι πολύ σημαντικά αν πηγαίνεις εκεί κάθε εβδομάδα σχεδόν. Μία ώρα άντεξα. Αρκετό.
Στάση 2η, Gagarin για Φοίβο Δεληβοριά
Το Fuzz από το Gagarin μέσω Κωνσταντινουπόλεως είναι πέντε λεπτά δρόμος. Στις 11 και μισή φεύγεις από το ένα, στις 12 παρά 25 φτάνεις στο άλλο. Και μπήκα σε ένα μαγαζί στο οποίο επικρατούσε πανικός. Και το αδιαχώρητο σχεδόν. Και αντίκρισα έναν Φοίβο στη σκηνή να κάνει μπαμ από μακριά πως το απολαμβάνει, πως το ζει με όλες του τις αισθήσεις. Μέχρι και συμμαθητές του από την 1η δημοτικού είχε ανάμεσα στους θεατές. Είναι το Gagarin που ως ροκ χώρος βγάζει έναν ξεχωριστό εαυτό στους καλλιτέχνες, πιο ηλεκτρικό. Άλλο να παίζει ο Φοίβος στο Passport κι άλλο στο Gagarin, διαφορετικά τα δεδομένα. Σούπερ συναυλία, χορός και κέφι, μέχρι και τον Δημήτρη Μεντζέλο από τα Ημισκούμπρια ανέβασε on stage να παίξουν μαζί την «Παλιά Ντισκοτέκ» σηκώνοντας στον αέρα το Gagarin. Ήταν μία μετά τα μεσάνυχτα και ο Φοίβος με τη κιθάρα του έπαιζε ακόμα.
Το Fuzz από το Gagarin μέσω Κωνσταντινουπόλεως είναι πέντε λεπτά δρόμος. Στις 11 και μισή φεύγεις από το ένα, στις 12 παρά 25 φτάνεις στο άλλο. Και μπήκα σε ένα μαγαζί στο οποίο επικρατούσε πανικός. Και το αδιαχώρητο σχεδόν. Και αντίκρισα έναν Φοίβο στη σκηνή να κάνει μπαμ από μακριά πως το απολαμβάνει, πως το ζει με όλες του τις αισθήσεις. Μέχρι και συμμαθητές του από την 1η δημοτικού είχε ανάμεσα στους θεατές. Είναι το Gagarin που ως ροκ χώρος βγάζει έναν ξεχωριστό εαυτό στους καλλιτέχνες, πιο ηλεκτρικό. Άλλο να παίζει ο Φοίβος στο Passport κι άλλο στο Gagarin, διαφορετικά τα δεδομένα. Σούπερ συναυλία, χορός και κέφι, μέχρι και τον Δημήτρη Μεντζέλο από τα Ημισκούμπρια ανέβασε on stage να παίξουν μαζί την «Παλιά Ντισκοτέκ» σηκώνοντας στον αέρα το Gagarin. Ήταν μία μετά τα μεσάνυχτα και ο Φοίβος με τη κιθάρα του έπαιζε ακόμα.
Στάση 3η, Βοτανικός για Ελευθερία Αρβανιτάκη και Νίκο Πορτοκάλογλου (στάση 4η δεν είχε;)
Επιστροφή προς τα πίσω, πάλι μέσω Κωνσταντινουπόλεως, για Ιερά Οδό. Άλλη φάση εδώ, λαϊκό το μαγαζί. Πίστα. Καλή η σύμπραξη, η Ελευθερία και ο Πορτοκάλογλου είναι απολύτως ταιριαστοί μεταξύ τους. Το δεύτερο μέρος είδα, έπεσα στο διάλειμμα μόλις έφτασα, την ώρα που ο φωτογράφος μοίραζε στα τραπέζια τις φωτογραφίες που είχε βγάλει νωρίτερα, όπως γινότανε στα μπουζούκια παλιότερα. Hello, υπάρχουν τα κινητά τηλέφωνα πλέον.
Και οι δυο στη σκηνή, να τραγουδούν εναλλάξ, η Ελευθερία τα πιο λαϊκά τραγούδια και να ξεσηκώνει τον κόσμο, ο Πορτοκάλογλου να δοκιμάζει ακόμα και στα αγγλικά (για πρώτη φορά!) από το Should I Stay Or Should I Go έως και το I Will Survive, το τελευταίο διασκευασμένο, αγγλικά στην αρχή, ελληνικά μετά, εντάξει, δεν το θεωρείς και από τις κορυφαίες στιγμές της καριέρας του.
Πάντως όλο αυτό με τα μεγάλα μαγαζιά μου φαίνεται κάπως ξεπερασμένο, σκηνικό μίας άλλης εποχής. Αν δεν ήταν δύο καλλιτέχνες με όγκο και εκτόπισμα (ειδικά η Ελευθερία που παίρνει 600 και 700 άτομα-θεατές και τους κουμαντάρει με ευκολία, συν οι σπουδαίοι μουσικοί), δύο καλλιτέχνες των οποίων η μουσική μου αρέσει, θα χτυπούσα ενέσεις. Εγώ, όχι το διπλανό τραπέζι, που είχε αδειάσει ένα μπουκάλι Famous. Θα έλεγα πως η διασκέδαση έχει αλλάξει πλέον αλλά δεν το λέω κρίνοντας από τον πανικό στο τέλος, από τον κόσμο που χόρευε όρθιος στις καρέκλες. Αρβανιτάκη είναι αυτή... Αξίζει.
Στις 3 η αυλαία έπεσε.
Επιστροφή προς τα πίσω, πάλι μέσω Κωνσταντινουπόλεως, για Ιερά Οδό. Άλλη φάση εδώ, λαϊκό το μαγαζί. Πίστα. Καλή η σύμπραξη, η Ελευθερία και ο Πορτοκάλογλου είναι απολύτως ταιριαστοί μεταξύ τους. Το δεύτερο μέρος είδα, έπεσα στο διάλειμμα μόλις έφτασα, την ώρα που ο φωτογράφος μοίραζε στα τραπέζια τις φωτογραφίες που είχε βγάλει νωρίτερα, όπως γινότανε στα μπουζούκια παλιότερα. Hello, υπάρχουν τα κινητά τηλέφωνα πλέον.
Και οι δυο στη σκηνή, να τραγουδούν εναλλάξ, η Ελευθερία τα πιο λαϊκά τραγούδια και να ξεσηκώνει τον κόσμο, ο Πορτοκάλογλου να δοκιμάζει ακόμα και στα αγγλικά (για πρώτη φορά!) από το Should I Stay Or Should I Go έως και το I Will Survive, το τελευταίο διασκευασμένο, αγγλικά στην αρχή, ελληνικά μετά, εντάξει, δεν το θεωρείς και από τις κορυφαίες στιγμές της καριέρας του.
Πάντως όλο αυτό με τα μεγάλα μαγαζιά μου φαίνεται κάπως ξεπερασμένο, σκηνικό μίας άλλης εποχής. Αν δεν ήταν δύο καλλιτέχνες με όγκο και εκτόπισμα (ειδικά η Ελευθερία που παίρνει 600 και 700 άτομα-θεατές και τους κουμαντάρει με ευκολία, συν οι σπουδαίοι μουσικοί), δύο καλλιτέχνες των οποίων η μουσική μου αρέσει, θα χτυπούσα ενέσεις. Εγώ, όχι το διπλανό τραπέζι, που είχε αδειάσει ένα μπουκάλι Famous. Θα έλεγα πως η διασκέδαση έχει αλλάξει πλέον αλλά δεν το λέω κρίνοντας από τον πανικό στο τέλος, από τον κόσμο που χόρευε όρθιος στις καρέκλες. Αρβανιτάκη είναι αυτή... Αξίζει.
Στις 3 η αυλαία έπεσε.
