Την τελευταία φορά που είχα δει τις Τρύπες στο «Αν» ήταν εκεί, ανάμεσα στο κοινό, ο Νίκος Παπάζογλου. Μόνος του καθότανε στο μπαρ και έπινε ταπεινά. Πιτσιρικάς εγώ του έλεγα για τον «Αύγουστο» και αυτός χαμογελούσε ακούγοντάς με. Χθες το βράδυ στο «Αν» τα πράγματα ήταν τόσο ίδια αλλά και τόσο διαφορετικά πια. Σκεφτείτε το, είκοσι χρόνια μετά. Μπορεί και παραπάνω. Αλλά εμείς να «τρώμε» τη ζωή μας στις συναυλίες. 

 

Η νέα μπάντα του Γιάννη Αγγελάκα ευτυχώς είναι ροκ. Μετά από τα μπαγλαμαδάκια και τα άλλα, καλά για την εποχή τους αλλά μας κούρασαν, ο Αγγελάκας επιστρέφει σε κάτι που, επιτέλους, θυμίζει Τρύπες. Καιρός ήταν. Γι' αυτό και το νέο του ξεκίνημα το έκανε από το «Αν». Το «Αν», ναι, στα Εξάρχεια. Το υπόγειο, το πιο ροκ υπόγειο της Αθήνας. Άντε, να θυμηθούμε τα παλιά. 

 

Και δεν είναι τυχαίο που χθες, σε αντίθεση με τις άλλες συναυλίες του Αγγελάκα, ο μέσος όρος ηλικίας του κοινού ήταν ανεβασμένος. Δεν έβλεπες πιτσιρικάδες, οι μικροί προφανώς δεν γνωρίζουν το «Αν», δεν μεγάλωσαν μέσα στο χώρο αυτόν, δεν έζησαν συναυλίες εκεί. Και ο Αγγελάκας το ήξερε πολύ καλά. Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή. Ένα sold out τριήμερο στα Εξάρχεια με παλιά και καινούργια τραγούδια, με ένα ενδιάμεσο ακουστικό και ηλεκτρικό στυλ που θέλει να καθιερώσει προφανώς ο Αγγελάκας, χορταστικό δίωρο το live με πολλά κομμάτια από Τρύπες και ναι, ω ναι, την «Γιορτή», «Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή / Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή / Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί / Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή».

 

Μία βουτιά στο παρελθόν ήταν η χθεσινή συναυλία. Στα χρόνια της αθωότητας. Όχι πως έχουμε αλλάξει τώρα. Αλλά, όσο να ΄ναι, μία σύμβαση με τη ζωή την έχουμε κάνει. Μικρή, ευτυχώς. Μικρή σύμβαση,