Την πετυχαίνω συχνά, την είδα στον Rufus στο Ηρώδειο, την προηγούμενη εβδομάδα στον Αγγελάκα, αλλά και αλλού. Τη συμπαθώ ως χαρακτήρα, είναι απλή και προσηνής. Μου αρέσουν οι καλλιτέχνες που πηγαίνουν σε συναυλίες, οι μουσικοί που παραμένουν ανήσυχοι, οι τραγουδοποιοί που ψάχνονται. Αν δεν ακούσεις και διαφορετικά πράγματα δεν θα θα προχωρήσεις μπροστά. 

 

Το κακό νομίζω πήγε να της το κάνει (και θέλω να πιστεύω πως αποφεύχθηκε) η δισκογραφική εταιρία της, η Archangel. Όσο καλά το χειρίστηκαν το προϊόν «Μόνικα» στην αρχή (το δούλεψαν υποδειγματικά βάζοντας τα γυαλιά σε πολυεθνικές!), στο πρώτο της μεγαλειώδες άλμπουμ, τόσο το... έχασαν στη συνέχεια. Είναι ταλαντούχος η Μόνικα κι έκανε το μεγάλο μπαμ στην αρχή. Μετά λοιπόν χρειάζονταν προσεκτικά βήματα, δεν ήθελε υπερβολές, ούτε υπερφίαλες κινήσεις. Απαιτούνταν ήπιες και σωστές επιλογές όχι μεγαλόσχημα πράγματα. Κι έγιναν πολλά. Επιτυχημένα εμπορικά, αποτυχημένα καλλιτεχνικά. Δεν την προστάτευσαν. Θα μπορούσαν να την «κάψουν», εύκολα. Αν και είναι μικρή για να «καεί» εδώ που τα λέμε...

 

Ένα απλό και χαλαρό κορίτσι είναι, στην πόλη κυκλοφορεί, το κέφι της κάνει. Και είναι και όμορφη. Είναι ωραίο να μείνει έτσι «ελεύθερη». Αν είναι εύκολο; Εμ, δεν είναι...