Της Ζωής Νικολάου

Όσοι τους είχατε δει στο Ejekt, δεν θα πιστεύατε στα μάτια σας χθες βράδυ στο Gazi Music Hall. A Tone Of Love και φυσικά Sugar, Blood, Papillon και περίπου μιάμιση ώρα αγαπημένης μουσικής. Για όλους; Όχι, βασικά για τα 2000 άτομα που βρίσκονταν μπροστά στη σκηνή, με χέρια στον αέρα! Αλλά, χθες, το Gazi Music Hall είχε περισσότερα από 4,500 «παστωμένα» άτομα.

 

Οδυνηρό sold out. Αν και σε κάθε περίπτωση θα ήταν ένα ευτυχές γεγονός το ότι ο κόσμος γενικά δε μασάει και συνεχίζει να πηγαίνει στις συναυλίες για τους αγαπημένους του μουσικούς και συγκροτήματα. Αλλά αυτό παρερμηνεύεται δυστυχώς από τις παραγωγές ορισμένες φορές, κάνοντας διαγωνισμό –δεν εξηγείται αλλιώς- για το ποια θα καταφέρει να στριμώξει περισσότερο κόσμο στις μουσικές σκηνές. Εχθές, που λέτε, ο κόσμος έφτανε μέχρι και τα σκαλοπάτια της εξόδου... Δεν μπορούσες καν να κατέβεις στον ασφυκτικά γεμάτο χώρο, να (έχεις τη δυνατότητα να) κάνεις ένα βήμα. Ο κόσμος έκλεινε ασφυκτικά ακόμα και την έξοδο κινδύνου με αποτέλεσμα πολλές λιποθυμίες για τις οποίες έπρεπε να ειδοποιούμε κάθε λίγο τους ανθρώπους του Ερυθρού Σταυρού με τα φώτα από τα κινητά μας τηλέφωνα! Που να δουν ανάμεσα σε τέτοιο πλήθος!

 

Και αν αφήσουμε το πολύ σημαντικό θέμα της επικινδυνότητας μέσα σε τέτοιες συνθήκες, θα πιάσουμε το άλλο, εκείνο της αξιοπρέπειας. Είναι δυνατόν να  πληρώνεις εισιτήριο 35 ευρώ και να μην μπορείς να δεις ανθρώπινα τη συναυλία ή να αναπνεύσεις από τον πολύ κόσμο; Η ερώτηση είναι ρητορική. Είναι πολύ άσχημο, μετά από μια συναυλία που οι Editors ήταν τόσο καλοί και που την περιμέναμε με  αδημονία, να μένεις με την αίσθηση της ταλαιπωρίας – αν άντεξες και μέχρι το τέλος. Και η ανάμνηση ότι η αντιπροσωπευτικότερη φωτογραφία για το χθεσινό live είναι εκείνη που δείχνει πρόβατα προς σφαγή! Κρίμα πραγματικά.