Του Παύλου Αγιαννίδη (Τα ΝΕΑ) 

 

Και το κατάφερε. Οπως κατάφερε να θητεύσει δίπλα στους καλύτερους μέντορες, που όξυναν το γούστο και τόνωσαν τις φιλοδοξίες του. Οπως και στο «Μπίλι Ελιοτ» το αποκορύφωμα για τον Γιώργο Λούκο ήρθε (και) εν μέσω βαΐων και κλάδων. Ειδικά όταν επέστρεψε (μάλλον εκλήθη από τη φίλη του Ντόρα Βυζοβίτου και το περιβάλλον του Κώστα Καραμανλή) το 2005 στη γενέτειρά του, ως μάνατζερ πλέον του Μπαλέτου της Οπερας της Λυών - με τον ανάλογο πενταψήφιο μισθό, λένε φίλοι του -, για να αναλάβει την καλλιτεχνική εξωστρέφεια του Φεστιβάλ Αθηνών.
 

Πρόεδρος, καλλιτεχνικός διευθυντής και εκτελών χρέη γενικού διευθυντή, μόνος στις υπογραφές (για τα πάντα, προμήθειες, καλλιτεχνικά, τραπεζικά...), στις ευθύνες και στη δόξα. Εκείνοι που τον κάλεσαν φρόντισαν τούτη η δόξα και να είναι προσδόκιμη και ανενόχλητη από την ελληνική γραφειοκρατία. Κανείς και τίποτα δεν θα έμπαινε ανάμεσα στον άνθρωπο και το όραμά του. Καμιά σκοπιμότητα, κανένα ρουσφέτι, καμιά φτήνια. Οι μέντορες και οι θαυμαστές του, που αυξάνονταν τείνοντας και προς ισχυρούς (δεν είναι τυχαίες οι διακοπές του σε ιδιωτικό νησί εφοπλιστικής οικογένειας), φρόντιζαν, ανεξαρτήτως κυβερνήσεων, να μην του λείψει τίποτα: ούτε προϋπολογισμός ούτε κάλυψη εξόδων για μόνιμη τζούνιορ σουίτα στο Χίλτον, για ταξίδια μπίζνες κλας, για ταξί 2.000 ευρώ στην Επίδαυρο. Ή μισθοί 6.500 ευρώ, κατά το diavgeia.gov.gr, όπου δεν προϋπέθετε κανείς υπουργός ή ελεγκτική Αρχή να αναρτηθεί το κόστος των παραγωγών του Φεστιβάλ.


 

Κι αν φρόντισε με το που ανέλαβε δράση, στον δρόμο προς τη δόξα, ο οποίος πάραυτα στρώθηκε με διθυραμβικά δημοσιεύματα και διαδικτυακές αναρτήσεις, να κατακεραυνώσει τους «ατζέντηδες», φρόντισε να περιορίσει τον δικό του κύκλο σε συγκεκριμένα ελληνικά γραφεία παραγωγής και επιλεγμένα ξένα (όπως το γαλλικό που του «δάνεισε» τον Καετάνο Βελόζο). Ετσι όμως κατάφερε να φέρει, επτά φορές, παραστάσεις του - φίλου - Τόμας Οστερμάγερ, των Ρομέο Καστελούτσι, Αριάν Μνουσκίν και άλλων, ανοίγοντας τους ορίζοντες στην ευρωπαϊκή πρωτοπορία και στον κοσμοπολιτισμό.
 

Δίπλα του φρόντισε να φέρει τη φίλη του Δηώ Καγκελάρη (μπροστάρισσα στη δημόσια εξύμνηση της φεστιβαλικής προσφοράς του, που περιελάμβανε - σύμφωνα με πόρισμα ορκωτών λογιστών - ασφαλιστικές εισφορές για τη θέση της στο ΑΠΘ), στον πρωτόγνωρο έως τότε θώκο της υπεύθυνης ελληνικού ρεπερτορίου - καθώς εκείνος, χρόνια στα ξένα, δεν το γνώριζε. Ή τον οικονομικό του σύμβουλο / διευθυντή Λέανδρο Σωτηρίου, που αν και δεν είχε δυνατότητα υπογραφής ισολογισμών, μπαλανσάριζε ποσά, τα οποία έτσι κι αλλιώς δεν δημοσιοποιούνταν στα δέκα χρόνια ανανεούμενων θητειών του (η τελευταία λήγει τον Μάρτιο 2016) και δεν ελέγχονταν, με ανοχή ή μάλλον ως δώρο για τα πολυθρυλούμενα καλλιτεχνικά κατορθώματά του - σε προνομιακή αντίστιξη προς άλλους δημόσιους οργανισμούς.

 

Βουτηγμένοι στην α λα Μπίλι Ελιοτ ιστορία, φτάσαμε να περιγράψουμε στο παρόν προφίλ τα πώς. Πώς ο Γιώργος Λούκος έφτασε να είναι ο αγαπημένος ισχυρών, μίντια και ενός κοινού, κυρίως νεανικού, που κατέκλυσε το δημιούργημά του για το Φεστιβάλ, την Πειραιώς 260. Δεν φτάσαμε όμως στο γιατί πλάθεται με λέξεις τούτο το προφίλ. Ερώτημα που απαντιέται μόνο με μια σειρά αντιδράσεων σε επερωτήσεις βουλευτών από ΣΥΡΙΖΑ, Ποτάμι, ΝΔ, που τον έφεραν στο προσκήνιο και δεν αφορούσαν μόνο τον οικονομικό έλεγχο που έγινε τελικά, ύστερα από μια δεκαετία υπογραφών (από τον ίδιο, πάντα και για όλα) και μιντιακών διθυράμβων. Αλλά αφορούσαν και τη μίσθωση του κτιρίου του Φεστιβάλ που ανήκει στην οικογένεια Καμμένου και μισθώνεται προς 23.000 - πλέον - ευρώ, κατά τον Νικήτα Κακλαμάνη, ή την αυθαίρετη, κατά επερωτήσεις, μετατροπή της αμοιβής συμβούλων του από οκτάμηνες συμβάσεις έργου της τάξης των 20.000 σε μισθοδοσίες 4.171 ευρώ καθαρά μηνιαίως.
 

Το γιατί απαντιέται επίσης από τα αποτελέσματα πορίσματος ορκωτών λογιστών που καταλήγει ότι με διπλοπληρωμές σε τρεις εταιρείες φωτισμού ζημιώθηκε το Δημόσιο με 2,7 εκατ. ευρώ. Αποτελέσματα που έχουν προκαλέσει εδώ και σχεδόν οκτώ μήνες ανάκριση που θα καταλήξει σε ποινική δίωξη ή μη, αν πρώτα εφαρμοστεί μυστική εγκύκλιος του γενικού επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης για «διοικητική εκκαθάριση στο Φεστιβάλ» ώστε να προχωρήσει.
 

Αγαπητός σε έναν κύκλο εγχώριων καλλιτεχνών (Καραθάνος, Μαρμαρινός, Λαζαρίδου, Κιτσοπούλου, Νανούρης, κ.ά.), τον οποίο τιμούσε διαρκώς στις φεστιβαλικές παραγωγές, αλλά και ξένων (όπως ο Κέβιν Σπέισι, ο οποίος έσκισε στην Επίδαυρο, ή ο Ανατόλι Βασίλιεφ, του οποίου η «Μήδεια» κατακρίθηκε για το αποτέλεσμα και για κόστος 1,5 εκατ. ευρώ, το οποίο καμία diavgeia.gov.gr δεν διέψευσε ή επιβεβαίωσε), πήρε την υποστήριξή τους, όταν δημοσιοποιήθηκε το πόρισμα.
 

Τις οικονομικές υπερβολές που ακούστηκαν, τις αντιμετώπισε σθεναρά δηλώνοντας ότι παραιτήθηκε από τον μισθό του στο Φεστιβάλ (κάτι που φαίνεται να συμπίπτει με την έναρξη αποζημίωσής του για συνεδριάσεις του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος Ωνάση, του οποίου εχρίσθη εξέχον μέλος). Τις δε κατηγορίες περί διπλοπληρωμών τις μετέθεσε σε προηγούμενες διοικήσεις, παραπέμποντας στην αγωγή (και όχι μήνυση) που κατέθεσε το 2011 εις βάρος των διπλοπληρωμένων, όταν πληροφορήθηκε το πρόβλημα μόλις το 2008.

Οι ιστορίες Μπίλι Ελιοτ έχουν συνήθως καλό τέλος. Ομως έχουν σίγουρα πιρουέτες και δάκρυ.
 

(Οι φωτογραφίες προέρχονται από τα ΝΕΑ)