Του Δημήτρη Παπαδόπουλου

Για την ακρίβεια, θα σας γυρίσω 20 χρόνια πίσω, στο σωτήριο έτος 1995 και τα μουσικά ραδιόφωνα του τότε. Και ας μείνουμε στην Αθήνα. Ο μοναδικός σταθμός που έπαιζε βασισμένος στη λογική του playlist τότε στην Αθήνα, ήταν ο Galaxy 92 (με εξαίρεση το Νίκο Γκαραβέλα που έβαζε τη δική του μουσική). Οι υπόλοιποι σταθμοί απασχολούσαν παραγωγούς που ήταν υπεύθυνοι τόσο γι' αυτά που θα πουν στον αέρα, όσο και για τη μουσική που θα μετέδιδαν στην εκπομπή τους. Πρότειναν τραγούδια που κυριολεκτικά ιδρώνανε να ανακαλύψουν, μια που δεν υπήρχαν mp3, youtube και τα συμπαρομαρτούντα. Το δισκάδικο ήταν η κύρια πηγή πληροφόρησης, όπως και ο Τύπος. Και φυσικά οι άλλοι παραγωγοί. Για να κάνεις 2 ώρες εκπομπή, έπρεπε να δουλέψεις τουλάχιστον άλλες 3 ώρες προετοιμάζοντάς την.

 

Οι βασικές πηγές της μουσικής πληροφόρησης για τους πιο ανήσυχους παραγωγούς ήταν δύο: Το Λονδίνο (και συγκεκριμένα η Berwick street με τα δισκάδικά της) και η Θεσσαλονίκη. Οι Θεσσαλονικείς ήταν ανέκαθεν ένα βήμα μπροστά από την Αθήνα στους τομείς της διασκέδασης και της μουσικής. Κλασσικό παράδειγμα της λογικής εκείνης της εποχής ένας δίσκος που φέραμε από τη Θεσσαλονίκη τότε και ξεκινήσαμε να παίζουμε σε δύο σταθμούς, ο Παντελής Στασινός κι εγώ. Ήταν του Matthew Fisher και το τραγούδι το Why’d I have to fall in love with you (1978). 
 

Η Θεσσαλονίκη «δίδασκε» την Αθήνα μουσική για μία ακόμη φορά. Παρομοίως αυτό θα συμβεί τον επόμενο καιρό με το «Perfect Love Affair» του Shaun Escoffery και να μου το θυμηθείτε.



Το οξύμωρο είναι πως τώρα που έχουμε χίλιες δυο πηγές πληροφόρησης, τα ραδιόφωνα σταμάτησαν να εμπιστεύονται τους παραγωγούς τους και μεταδίδουν ανούσια, φτηνά και «εμπορικά» playlists, χωρίς καμία παρέμβαση του παραγωγού (αυτό έχει σαν συνέπεια να δηλώνουν παραγωγοί και οι ανά την Ελλάδα άσχετοι με το είδος). Φτάσαμε στο σημείο (επαναλαμβάνω ζώντας στην εποχή της πληροφορίας), να βλέπουμε σε σελίδα μεγάλου μουσικού ραδιοφωνικού σταθμού, στο πλαίσιο «επισκόπησης» του 2015, να θυμούνται δίσκο από το καλοκαίρι του 2014 και να τον βαφτίζουν «από τα καλύτερα του 2015».

 

Αφήνω στην άκρη την κατάντια, τη μιζέρια των εμπορικών ραδιοφώνων του playlist και συντονίζομαι με τον Imagine 89,7. Εκεί, στις 7 το πρωί, με περίμενε το «Πρωινό Φρικασέ» και ακούγοντας τον τίτλο περίμενα να ακούσω δύο ανούσιους «χαβαλέδες» να λένε βλακείες. Αντ’ αυτού, άκουσα 2 παραγωγούς, οι Θανάσης Κοντογιάννης και Νεκτάριος Αλεξίου που δεν αναλώνονταν με ανούσιες κόντρες και «πάσες» πειρακτικές, δύο ανθρώπους που μετέδιδαν πως ζουν στην ίδια κοινωνία με εμένα και που πάω στοίχημα πως και έξω από την εκπομπή κάνουν παρέα! Και μου κάνανε κι εμένα παρέα.
Μέχρι που ήρθαν στις 10 η Μαρία Αμανατίδου και ο Αντώνης Βλαβογελάκης. Μα τι περίεργο, ούτε εκείνοι «την είπαν» ο ένας στον άλλο! Δεν διάβασαν άρθρα από κουτσομπολίστικο site, αλλά μιλούσαν σαν δύο φυσιολογικοί άνθρωποι με άποψη, γνώση και πληροφορία! Με την ίδια λογική ακολούθησαν ο Χρήστος Κιούσης με την Γεωργία Γιαννουλάκη, ο Γιάννης Σερβετάς (παρέα με το «κύριο καθηγητά» του), ο Χρήστος Μητρέντσης, η Άννα Πρίγκα και ο Νίκος Περέτ. Όλοι τους πληροφορημένοι, όλοι τους προετοιμασμένοι, όλοι τους ώριμοι.

 

Σχετικά με τη μουσική, μπήκα στον πειρασμό και ρώτησα... «παιδιά παίζετε playlist η διαλέγετε μόνοι σας τη μουσική;», και βέβαια πήρα την αναμενόμενη απάντηση. Οι παραγωγοί επιλέγουν οι ίδιοι τα τραγούδια στην εκπομπή τους. Θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες για τα τραγούδια που άκουσα, αρκούμαι στο να σας πω πως 24 ώρες τραγουδούσα. Μουσικές από το 1955 μέχρι το 2015, όλα τα είδη, όλα τα tempo. Αυτό κάνει το σταθμό να κατατάσσεται στο format «AC» (Adult Contemporary) και στοχεύει κυρίως στις ηλικίες 25-44, και λόγω ξένου ρεπερτορίου, στη μέση και μεσο-ανώτερη κοινωνική τάξη. Επαναλήψεις τραγουδιών μέσα στη ροή της ημέρας δεν υπάρχουν, εκτός αν τύχει συμπτωματικά. Οι παραγωγοί μιλάνε σε κάθε τραγούδι, αλλά επειδή είναι διαβασμένοι, μέσα στην κοινωνία και ορεξάτοι, δεν ενοχλεί καθόλου. Δίνουν μουσική πληροφορία, σχολιάζουν τη ζωή γενικότερα, τα τεκταινόμενα της πόλης τους και διαθέτουν εξαιρετική αίσθηση του χιούμορ. Δεν κουράζουν τον ακροατή με jingle σε κάθε τραγούδι, αλλά προβάλλουν το σταθμό με τα ΟΝ τους που βγάζουν μία αίσθηση αγάπης για το σταθμό. Οι ακροατές συμμετέχουν ενεργά, τόσο με τα μηνύματά τους όσο και με τα τηλεφωνήματά τους. 

 

Διευθυντής Προγράμματος και μέτοχος είναι ο Αντώνης Κανάκης, που τον τελευταίο καιρό, πέρα από τις υπόλοιπες δραστηριότητές του, ασχολείται και με το remixing - ο Imagine τιμά δεόντως τις παραγωγές του. Δυστυχώς ο ίδιος δεν κάνει εκπομπές.

 

Τη νύχτα, από τη μία μέχρι τις εφτά, ο σταθμός μεταδίδει μόνο μουσική, που είναι πολύ προσεκτικά και σοφά διαλεγμένη. Έχει να πει μια μουσική ιστορία, έχει τον τρόπο να σε κάνει να μείνεις στη συχνότητα. Μόνο μουσική επίσης μεταδίδεται και τα Σαββατοκύριακα. 

 

Διαφημιστικά, ο Imagine 89.7 δεν έχει κάνει κάποια μεγάλη προωθητική ενέργεια, στηρίζεται κυρίως στο «Word Of Mouth» και στην αναγνωρισιμότητα των συντελεστών του. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που στις ακροαματικότητες δεν βρίσκεται στους πρώτους της Θεσσαλονίκης. Στο πλαίσιο της εικόνας του σταθμού, πολλοί παραγωγοί επέλεξαν ένα πολύ πρωτότυπο τρόπο να προβληθούν στη σελίδα του Imagine στο facebook, γράφοντας ένα video πριν την εκπομπή, της τάξης του ενός λεπτού. Πολύ έξυπνο, πολύ ανθρώπινο και πολύ ευχάριστο. Το website του (www.imagine897.gr) είναι ενημερωμένο και γεμάτο με τις πληροφορίες που πρέπει να έχει η σελίδα ενός ραδιοφωνικού σταθμού.

 

Διαφημιστικά, ο σταθμός κινείται σχετικά χαμηλά (κρίση γαρ), αλλά έχει πολλές χορηγίες και από διαφημιζόμενους που δεν «παίζουν» στο ραδιόφωνο (πχ Πλαίσιο). O Imagine είναι ο σταθμός που θα ήθελα να ακούω και στην Αθήνα. Είναι ακριβώς αυτό που λείπει από την πρωτεύουσα και ένα από τα δώρα που προσφέρει η Θεσσαλονίκη στα παιδιά της. Διαδικτυακά, μπορείτε να τον ακούσετε μέσω του site του. 

 

ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ 

 

Μου άρεσε 
- Η μουσική, ακομπλεξάριστα όλα τα είδη και όλες οι χρονικές περίοδοι.
- Η μόρφωση και η διάθεση των (ετοιμόλογων) παραγωγών.
- Ο επαγγελματισμός σε σχέση με τους χορηγούς. Σωστές ατάκες που περνάνε το μήνυμα χωρίς να κουράζουν τον ακροατή ή να τον κάνουν να νιώθει όπως όταν τον πλησιάζει ο ενοχλητικός πωλητής σε ένα κατάστημα.

 

Δεν μου άρεσε 
- Ο σταθμός δεν έχει σήμα
- Θα ήθελα παραγωγούς 24/7, όχι μόνο τς καθημερινές μέχρι τη μία.
- Η μουσική ίσως θα έπρεπε να είναι ελάχιστα πιο επίκαιρη, με περισσότερα νέα τραγούδια.

 

---