update: Ο Θάνος Δημάδης μας ενημερώνει πως τυπικά δεν απολύθηκε, απλώς «μετά το περιστατικό εξαναγκάστηκα σε παραίτηση λόγω λογοκρισίας από το τότε Μέγαρο Μαξίμου».

---

Ιδού το κείμενό του: 

 

Σε μία αίθουσα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις Βρυξέλλες, δημοσιογράφοι-εκπρόσωποι ελληνικών μέσων ενημέρωσης περιμένουμε υπομονετικά τον Έλληνα πρωθυπουργό για την άτυπη ενημέρωση πριν επιστρέψει πίσω στην Αθήνα. Ο Αντώνης Σαμαράς φθάνει με αέρα ικανοποίησης για την συμφωνία που είχε «πετύχει»... ...Ο τότε πρωθυπουργός δεν κρύβει τον ενθουσιασμό που αυτός με τη σειρά του τροφοδοτεί την ψευδεπίγραφη προοπτική του success story που αρχίζει να ξεδιπλώνεται το επόμενο διάστημα.

 

Στις ερωτήσεις που του τίθενται απαντά με πειθώ και πίστη ότι τα πράγματα είναι έτσι όπως τα λέει. Μία πιθανή εξήγηση είναι ίσως επειδή η μαύρη λίστα που εκείνη την εποχή έμπαινε όποιος διανοούνταν να φέρει αντίρρηση στην κυβερνητική επιχειρηματολογία, ήταν το αόρατο αντικίνητρο στην συνείδηση πολλών δημοσιογράφων να μην το ρισκάρουν. Έτσι η άτυπη ενημέρωση κυλά σε κλίμα συνταύτισης από απόψεων μεταξύ του Πρωθυπουργού που την κάνει και μερίδας εκπροσώπων του τύπου που την καταγράφουν. 

 

Μετά από κάποια ώρα, έρχεται και η δική μου σειρά. «Πόσο βέβαιος είστε ότι οι πιστωτές μας στην Ευρώπη θα τηρήσουν την δέσμευσή τους για ελάφρυνση χρέους;» ρωτώ τον Σαμαρά. «Τι είναι αυτά που λέτε;» είναι η άμεση απάντηση που εισπράττω. «Τι εγγυήσεις έχετε ότι μας δώσουν την ελάφρυνση χρέους τα επόμενα χρόνια όταν στις διαπραγματεύσεις ήταν τόσο αρνητικοί για κάτι τέτοιο;» τον ρωτάω, επιμένοντας. Όσο επαναλαμβάνω την ερώτησή μου, παρακολουθώ τον Σαμαρά να κλείνει το μικρόφωνο και συνοφρυωμένος γυρίζει προς το πλευρό του υπουργού του που καθόταν δίπλα του. Ενώ βρισκόμουν ακριβώς απέναντί του και σε πολύ μικρή απόσταση καθώς του κάνω την ερώτηση, ακούω τον Σαμαρά να του λέει «τι λέει μωρέ αυτός; Τι μαλακίες λέει;». Αν και ξαφνιάζομαι από την αντίδρασή του, προσπαθώ να δείξω ότι δεν πτοούμαι. Ο Σαμαράς δεν ανοίγει ξανά το μικρόφωνό του. Αρνείται να μου απαντήσει και τον λόγο παίρνει ο Κωστής Χατζηδάκης που προσπαθεί να σώσει την κατάσταση κλείνοντας την συζήτηση χωρίς φυσικά επί της ουσίας απάντηση. Λίγες εβδομάδες μετά όταν έμεινα χωρίς δουλειά, συνειδητοποίησα τι σήμαινε πραγματικά εκείνη η «μαύρη λίστα» του τότε Μαξίμου...