Του Γιώργου Παπαστεφάνου

 

Αν και η δική μας εκπομπή ήταν φυσικά τηλεοπτική, όλο το σενάριο στρεφόταν γύρω απ' το ραδιόφωνο. Ήδη η λεγόμενη «Ελεύθερη Ραδιοφωνία» ήταν μια καινούργια ελληνική πραγματικότητα, που ξανάφερνε πρωταγωνιστή στη ζωή μας το κάπως παραμελημένο λόγω τηλεόρασης, Ραδιόφωνο, μαζί με την ψευδαίσθηση πως θα έλαμπε επιτέλους η αλήθεια, η αντικειμενικότητα, οι χωρίς «δεσμεύσεις» πληροφόρηση, που μας είχαν στερήσει τα προηγούμενα χρόνια, τα ελεγχόμενα από τις κυβερνήσεις και τα κόμματα, κρατικά ερτζιανά. 

 

Ωστόσο, τα όρια ανάμεσα στην ελευθερία και την ασυδοσία, τη σοβαρότητα και το λαϊκισμό, την καλαισθησία και την κακακογουστιά, δεν είναι δύσκολο να ξεπεραστούν. Και η νέα αυτή εποχή του ελληνικού ραδιοφώνου ήθελε από την πρώτη στιγμή συμμέτοχο στο παιχνίδι και τον ακροατή. Κυρίως με ανοιχτές τηλεφωνικές γραμμές για επικοινωνία, κριτική, καταγγελίες, σε μια χώρα που δυσκολεύεται να δεχτεί το αυτονόητο και που το δίκιο σου περνά από συμπληγάδες.

 

Αυτό το νέο ραδιόφωνο που βρήκε αμέσως τόση ανταπόκριση, έγινε ο κορμός και στη δική μας τηλεοπτική εκπομπή. Παρουσιάζοντας τη ζωή και τα τραγούδια του παραγνωρισμένου Τσάντα, χρησιμοποιήσαμε ένα-ένα, όλα τα κλισέ. Τηλεφωνήματα, δώρα, διαγωνισμούς, μπλουζάκια, αφιερώσεις... Ακόμη και ο νεογέννητος ΑΝΤ-1 μας παραχώρησε το στούντιο για γυρίσματα ενώ το ρόλο του παρουσιαστή τον μοιράστηκα με τον Πέτρο Κωλέτη, νέο τότε ραδιοφωνικό αστέρι. Και πίσω από όλα αυτά, απέραντη βεβαίως μοναξιά! Για να φτάσουμε στο μοναχικό επίλογο και στην ταμπέλα Radio days, που άναβε ξαφνικά, πριν πέσουν τίτλοι τέλους.