Της Ζωής Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού

Πολλοί θα πουν ότι ο καινούργιος του δίσκος δεν είναι και τόσο καινούργιος. Εμείς θα απαντήσουμε ότι οι παραλίες έχουν πάντα την ίδια ομορφιά αλλά τα βότσαλα δεν είναι ποτέ ίδια • ο ουρανός παραμένει πάντα σκοτεινός τα βράδια αλλά στα πεφταστέρια όλοι θα κάνουμε ευχές • κι ο ποιητής θα παραμένει πιστός στις αγάπες και τους φόβους του αλλάζοντας πένες. Κι όσο συνεχίζει να αναρωτιέται τι θα πει «για πάντα», οι λέξεις θα κυλούν εμπνέοντας δάκρυα και εικόνες στο βυθό των αναμνήσεών μας, ασταμάτητα.
 

«Ας θυμηθούμε τι είμαστε», είπε το Σάββατο βράδυ, και μας ταξίδεψε πάλι σε πρόσωπα που δεν ξεχάσαμε, σε ζαλισμένα ξημερώματα και ιδρωμένα σεντόνια. Δε θα γεράσουν ποτέ οι αισθήσεις που μας ξυπνάει, δε θα σταματήσει να διαψεύδει το «πάλι στον Παυλίδη;».Έτσι απλά και τρυφερά θα φέρνει πάντα τον Μόχα στην παρέα κι εμείς θα παραδινόμαστε.
 

Σε ένα γεμάτο Gagarin, όπως κάθε φορά «σαν να ‘ναι η πρώτη φορά» (την Παρασκευή είχε σαφώς λιγότερο κόσμο), μετά από μια τρίωρη κρουαζιέρα, μας αποχαιρέτησε με μια πρόσκληση.. Εκεί προς το τέλος:
«Πάμε μαζί μια τελευταία βουτιά / μόνο ο αέρας μας κρατάει ψηλά / τώρα πια μόνο ο αέρας»…!