Της Ζωής Νικολάου

 

Να είσαι φυσιολογικός. Να μοιράζεσαι τη φυγή κι ας φεύγεις μόνος. Να κάνεις αυτά που σε σπρώχνουν στο γκρεμό και μετά να προσπαθείς να πετάξεις. Κι αν καταλάβεις πως δεν μπορείς, πάλι για καλό είναι. Να μην προσέχεις, να 'χεις το νου σου. Κι αν ξοδευτείς να θυμάσαι πόσο πολύ το 'θελες. Να φοβάσαι και να μην το κρύβεις. Γιατί κι αυτό είναι κάτι. Κάτι νιώθεις. Κάτι αισθάνεσαι. Δεν είσαι άδειος. Να βουτάς με μάτια ανοιχτά στην τρικυμία της σκέψης και της επιθυμίας σου για να βρεις το πιο μεγάλο κύμα που θα σε παρασύρει εκεί που δεν πατάει κανείς.
 

Να γίνεις εραστής των πιο γλυκών ονείρων. Να βάλεις φωτιά στις πλατείες που μαράθηκαν. Να δεις τις αυγές που θυμίζουν αλμύρα. Να πιεις τα ποτά που δεν σου χρειάζονται. Να πας στα μέρη που αγάπησες από μια στιγμή. Να ακούσεις τις μουσικές που συνοδεύουν το χρόνο. Να γελάσεις και  ν’ ακουστείς στον άλλο γαλαξία και πάλι πίσω. Να αγκαλιάσεις το είναι, να σκορπίσεις, να υπάρξεις για μια στιγμή που δε θα ξαναρθεί. 
 

Να μη χάνεις αυτό που σε οδηγεί στη λύτρωση ή στην τρέλα. Να ξεθολώσουν τα μάτια σου, να ξεβουλώσουν τα αυτιά σου και να πιάσεις τη στιγμή με τα χέρια σου ξανά. Να αντιστέκεσαι στο όνειρο κι αυτό να μη σ’ αφήνει να ξεχαστείς. Να κλείνεις τα μάτια και κάθε ανάμνηση να φέρνει στα χείλη σου ένα χαμόγελο. Να κάνεις πεταλούδες τις κάμπιες στα σκοτάδια σου. Να βγεις στο φως, να δεις χρώματα, να πάψει αυτό το ασπρόμαυρο να σε κυριεύει. Να μπορείς να γίνεσαι κομμάτια μικρά και να ξαναφτιάχνεις το παζλ σου από την αρχή. Κάθε φορά. Να αφήνεσαι στο μοναδικό στο πιο σκληρό, στο πιο εθιστικό, στο πιο δικό σου ναρκωτικό. Τη ζωή σου.