Ένας νεαρός, με γυαλιά, και μια μουσικός που κάνει εκπομπές,  μαγεμένοι και οι δύο από το ραδιόφωνο.  Με ένα μεγάλο μπλε καρότσι (το θυμάμαι ακόμα παροπλισμένο σε μια αποθήκη), με πήγαιναν βόλτα στη Φωκίωνος Νέγρη και μιλούσαν για την Κάλλας,  τον Τσιτσάνη, την Εντιθ Πιάφ και τις συναυλίες  του Φεστιβάλ Αθηνών στο Ηρώδειο. 
 

Θυμάται ένα βρέφος; Θυμάται μέσα από τις αναμνήσεις των άλλων! Και ο Γιώργος Παπαστεφάνου, υπάρχει πάντα στις αναμνήσεις μου! Στην εφηβεία μου ήμουνα ερωτευμένη μαζί του, αλλά ντρεπόμουνα να το ομολογήσω καθώς τον αισθανόμουν λίγο συγγενή. Έχω φυλάξει  τον κατάλογο με τη δισκογραφία του Χατζιδάκι που μου είχε γράψει και χαρίσει. Τότε δεν υπήρχε το indernet και για να έχεις έναν κατάλογο έργων, έπρεπε κάποιος να συλλέξει και να καταγράψει.  Στις σχολικές εκδρομές και στις παραλίες  τραγουδούσαμε το «Μια φορά θυμάμαι» με κιθάρες Άκουγα τις εκπομπές του, με το τρανζιστοράκι μου  κάτω από το μαξιλάρι. 
 

«Στρατιώτης ποιητής» όπως αποκαλεί ο ίδιος τον εαυτό του, δεν άφησε ποτέ τα ταλέντα του να τεμπελιάσουν. Γενναιόδωρος αλλά αυστηρός κριτής, που η καλή του κουβέντα μας κάνει να χαιρόμαστε διπλά, πειθαρχημένος, ανήσυχος, με τις κεραίες του έτοιμες να ανακαλύψουν, αφουγκράζεται τον κόσμο γύρω του και τον μετατρέπει σε κάποιο είδος τέχνης, για να μας το προσφέρει ξανά.  
 

Χαμογελάω συνένοχα όταν «καρφώνει» τα χρόνια μου, αφού η αρχή της καριέρας  του είναι συνδεδεμένη με τη γέννησή μου. Του οφείλω μια μνήμη της Φραγκίσκης όταν σε συνεντεύξεις που δίνει, αφηγείται το πρώτο τους τηλεφώνημα. Οι διαφωνίες τους συχνά κρατούσαν μέρες, αλλά πάντα έβγαιναν νικητές η βαθειά τρυφερότητα, η αγάπη τους για όσα υπηρετούσαν και η βεβαιότητα πως το ταλέντο ανθίζει μέσα από τη σκληρή εργασία. 
 

Τον ευχαριστώ, γιατί με το παράδειγμά του, δεν  μας επιτρέπει  να δουλέψουμε  λιγότερο, ούτε  να μειώνουμε τις απαιτήσεις μας από τον εαυτό μας. 

---