Μετά χαθήκαμε λίγο, μας έφαγε η φάση της καθημερινότητας, μπερδευτήκαμε κιόλας.

 

Και να που τώρα τον ξαναβρίσκω (όχι πως τον είχα χάσει δημοσιογραφικά) μέσω του πρώτου του βιβλίου. «Κράτα το Σόου» (Key Books). Ενδιαφέρουσα προσέγγιση. Δώστε βάση, ο Θεοδόσης παίρνει αφορμή κάποιες συναυλίες και μέσω αυτών ξετυλίγει ιστορίες που μπορεί να διαδραματίστηκαν αλλά μπορεί και όχι τις συγκεκριμένες βραδιές. Εντάξει, η μυθοπλασία όσο κι αν στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα παραμένει μυθοπλασία. Ωραίες ιστορίες, ενδιαφέρουσες, όλες τους με τη μουσική στο επίκεντρο, άλλες πιο κοντά στα γούστα σου (ακόμα και τα μουσικά), άλλες λίγο πιο μακριά. Ένα ωραίο παιχνίδι που αξίζει να ζήσετε. Προσωπικά πάντως πέρασα ήδη κάποια βράδια διαβάζοντάς το(ν). Τις περισσότερες ιστορίες, ήδη. Και δεν χρειάζεται να ξεκινήσετε από την αρχή, μπορείτε να διαλέξετε εσείς τραγούδι και κεφάλαιο. Και συναυλία, φυσικά. Οι σελίδες είναι 279, πλούσιο-πλούσιο δηλαδή, χορταστικό.

 

Με τον Θεοδόση διαφωνούμε κάθετα στη μουσική, αλλά τι να κάνω, τον... αποδέχομαι (έτσι όπως είναι). Κι ας με βρίζει πολλές φορές (για διάφορα και δημοσίως). Σιγά, μωρέ. Η ματιά του(ς) είναι πιο στενή, απορρίπτει και απορρίπτουν καλλιτέχνες και συγκροτήματα επειδή είναι (λόγου χάριν) εμπορικά, έχει έναν ελιτισμό που μου αρέσει μεν, αλλά δεν τον γουστάρω κιόλας. Δεν θα χαράμιζα ποτέ καλά πράγματα στη μουσική σε όποιο είδος κι αν ανήκαν. Αυτό είναι δεδομένο και... αδιαπραγμάτευτο (ε;).

 

«Κράτα το Σόου» λοιπόν και μακάρι να αρέσει και σε αναγνώστες που δεν έχουν σχέση με τη μουσική. Αλλά και γιατί να μην αρέσει; Άλλωστε κι εμείς όταν διαβάζουμε Μαρκές δεν σημαίνει πως μας αρέσει να ζούμε έναν έρωτα στα χρόνια της χολέρας. Καλοτάξιδο να είναι.