Επειτα από το «φτηνιάρικο» και «άδοξο τέλος», όπως ο ίδιος το χαρακτηρίζει, στη συνεργασία του με το Ραδιόφωνο 24/7 -και ενώ ήδη στο facebook προφίλ του είχε γράψει  αυτά (ΕΔΩ) ο «δικός» μας Σπύρος Σεραφείμ επιστρέφει στις ραδιοφωνικές εκπομπές, στο θαυματουργό Join Radio, σε έναν σταθμό όπου ήταν και παλαιότερα. Με την ευκαιρία, ορίζει και το τι είναι για εκείνον το ραδιόφωνο. 

 

Διαβάστε τι έγραψε ο ίδιος στο e-tetRadio… 

«Πολύ συχνά με ρωτούν “τι είναι το ραδιόφωνο για σένα;”.

Χαμογελάω πάντα όταν το ακούω επειδή ξέρω ότι -για άλλη μια φορά, ανάμεσα στις εκατοντάδες άλλες που το έχω κάνει- πάλι δεν θα μπορέσω να περιγράψω ακριβώς αυτό που συμβαίνει σε αυτή τη χημεία – η οποία κρατά από το 1987, από τα “πειρατικά” μου χρόνια, από τον σταθμό “3-87”.   

31 χρόνια; Ναι, αλλά δεν μεγάλωσα ποτέ – αρνούμαι, και το υπογράφω. Τριάντα ένα, φίλε μου! Σε αυτή την πορεία μου πίσω από μικρόφωνα, μέσα σε δωμάτια με μόνωση -από ρικοφόν, μέχρι… καρτέλες αβγών- ανάμεσα στα υπόλοιπα, συνάντησα -αυτό που έλεγε ο Τζιμάκος μου- “χημεία και τέρατα”. Ναι… Το παραμύθι των ραδιοφωνικών εκπομπών, σε κάποιες φάσεις του, είχε και δράκους. Χωρίς εισαγωγικά. Ως Ιππότης, όμως, τρομάρα μου, που είναι ορκισμένος στο καλό, επέλεξα να ξεμπερδεύω νωρίς με δαύτους και να ασχοληθώ μόνο με παραμυθένια “Πλάσματα”. 
 

Αυτά, δεν είναι απλώς συνάδελφοι, δεν είναι μόνο αδέρφια μου, δεν είναι -“ξερά”- ακροατές, είναι τα “Πλάσματα” - και καμία λέξη στους καταγεγραμμένους πλανήτες δεν μπορεί να περιγράψει αυτές τις ψυχές.

Ραδιόφωνο, λοιπόν, είναι τα “Πλάσματά” μου, αλλά άντε να τα διηγηθείς αυτά σε κάποιον που δεν ξέρει. Πώς να του εξηγήσεις ότι, όπου κι αν βρεθείς, σε άλλα ερτζιανά μετερίζια, εκείνα σκέφτεσαι, εκείνα σου λείπουν, αυτά νοσταλγείς. Ραδιόφωνο είναι να λες στο web αυτά που θες και να υπάρχουν “Πλάσματα” που σε καταλαβαίνουν, σε νιώθουν, στο δηλώνουν όταν τα λες μαζί τους στο τσατ του σταθμού. Ραδιόφωνο είναι να βάζεις μουσικές και να λες ιστορίες, να μοιράζεσαι αυτό που κουβαλάς στην ξυρισμένη κεφάλα σου και να υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να χρωστάνε, όπως όλοι μας, αλλά ακόμα χαμογελούν. 
 

Ραδιόφωνο είναι, τέλος, όλα αυτά που δεν έχω πει στα “Πλάσματα” - και τους τα χρωστάω. Επειδή αυτό το ραδιόφωνο είναι η δωρεάν δίωρη συνεδρία μου, η ψυχανάλυσή μου, η λατρεία μου - προσκυνώ. Αυτά που θεωρείς ως δεδομένα μόνο εκεί.

Και, γιατρέ μου, το ραδιόφωνο είναι έρωτας. Και αυτός, με τον Join, με αυτό το στέκι, με αυτή την παρέα, δεν θα τελειώσει ποτέ. Θα είναι για πάντα εκεί. Ευτυχώς… 
 

 Υ.Γ1.: Το τέλος της συνεργασίας μου με το Ραδιόφωνο 24/7 ήταν άδοξο, φτηνιάρικο, πολύ γρήγορο, σαν νευρικός εραστής που φτάνει στην κορύφωση δίχως να χρειαστεί να κατεβάσει το φερμουάρ του. Και αυτή η διάγνωση είναι επιστημονική, αφού τα αδέρφια μου στον Join με αποκαλούν “Ο Μεγάλος Ερωτικός” - η Κική με “βάπτισε” έτσι, εκείνη είναι η “νονά” μου! Στη ραδιοφωνική καριέρα μου προτιμώ, λοιπόν, το πάθος που διατηρείται άσβεστο, εκείνο που γαρνίρεται και με συντροφικότητα και φιλία, με δίψα για το παρακάτω και όχι με μικρές ονειρώξεις οι οποίες διαρκούν όσο χρειάζεται για να ανοίξει μια σαμπάνια και να γίνει τζέρτζελο. Προτιμώ σταθερότητα και διάρκεια. Προβολείς δυνατούς που φωτίζουν το μαύρο στις ζωές μας και όχι πυροτεχνήματα που σκάνε και χάνονται. Και γι’ αυτό, λοιπόν, θα κάνω εκπομπή ξανά στον Join. Και επειδή εκεί, ακόμα μπορούμε να αυτοσαρκαζόμαστε και να γελάμε δουλεύοντας.

Οι παρέες κάνουν επιτυχία – νόμος.  

Y.Γ.2: Αφροδίτη, θα είσαι για πάντα η αδερφή μου – και εγώ, αντίστοιχα, το τηλεφώνημα που θα αλλάξει για πάντα τη ζωή σου!

Υ.Γ.3: Ισως η πιο σωστή ερώτηση -και την έχω στο μυαλό μου από τότε που ξεκίνησα, όχι τώρα που πέρασαν τριάντα ένα χρόνια εκπομπών- είναι η εξής, με το ένα φρύδι σηκωμένο: «Τι είπαμε ότι είσαι εσύ για το ραδιόφωνο;”…