Ήταν το καλοκαίρι που η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση κατέβηκε στην Επίδαυρο και τα παρέσυρε όλα στο διάβα της. Δεν υπήρχε δέντρο στον νομό Αργολίδας, ταμπέλα στην οδό Αθηνών-Κορίνθου και στάση λεωφορείου στο νομό Αττικής που δεν είχε αφίσα της παράστασης ένα δίμηνο-τρίμηνο-τετράμηνο πριν. Παρά λίγο να τρυγήσουν τα αμπέλια οι αγρότες της περιοχής και να είχαν τους Ορνιθες να τους κοιτάζουν από πάνω τους. Καταπάτησαν ακόμα και τον άγραφο νόμο δεκαετιών στην Επίδαυρο, να μην βάζουν ποτέ αφίσα παράστασης όσο παίζονται άλλες παραστάσεις.  

 

 

Το sold out ήταν δεδομένο. Όχι μόνο λόγω πλύσης εγκεφάλου αλλά κι επειδή θα κάλυπτε από μόνη της (η Στέγη) τις θέσεις αν χρειαζότανε με δικό της κόσμο. Ελεύθερη αγορά έχουμε θα πείτε, μεγάλο το δίκιο σας. Εστω και αν ο πολιτισμός δεν είναι για να καπελώνεται από πολυεκατομμυριούχα ιδρύματα.

 

Οι Ορνιθες τώρα παίζονται στη Νέα Υόρκη και η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση κουβάλησε μαζί της ένα σωρό κόσμο για να τη δουν και να γράψουν για αυτήν κάνοντάς τους όλα τα έξοδα. Θα διαβάσουμε τις ανταποκρίσεις το επόμενο διάστημα. Αρνητικές να είναι αποκλείεται, αποτελεί και θέμα ευγένειας πάνω απ΄ όλα. 

 

Οι περισσότεροι από τους δημοσιογράφους βέβαια, η συντριπτική τους πλειοψηφία, κάνουν εξαιρετικά τη δουλειά τους αλλά αυτό δεν καλλωπίζει, δεν αλλάζει, δεν κάνει αόρατη τη δικτατορία της Στέγης πάνω στον πολιτισμό. Και να θέλεις να μην σου αρέσει κάτι, δεν σε αφήνει.

Ειδικά αν υπάρχουν δημοσιογράφοι (και αρχισυντάκτες) που κάνουν project για λογαριασμό της Στέγης. Μετά πως να μην τους αρέσει μία, οποιαδήποτε, παράστασή της; Και τους αρέσει και ξετρελαίνονται...