Το... κουαρτέτο των Portico Quartet ήταν το κάτι άλλο χθες βράδυ. Αν θα ήθελα να δώσω έναν ορισμό στη μουσική τους θα ήταν post ambient όσο αυθαίρετο και αν ακούγεται κάτι τέτοιο. Τι σημαίνει post και τι σημαίνει και ambient στο κάτω κάτω όταν μπαίνουν και ψήγματα από τζαζ ή και electro ακόμα. Επειδή το τελευταίο τους άλμπουμ λέγεται «Art In The Age of Automation», καταλαβαίνετε νομίζω και δεν χρειάζεται να προσθέσω κάτι περισσότερο.

 

Αυτή τη φορά μας ήρθαν με την αρχική τους σύνθεση που τους καθιέρωσε ως ένα από τα πιο πρωτοποριακά, μινιμαλιστικά σχήματα. Τέσσερις σπουδαίοι μουσικοί επί σκηνής, ήχος ογκώδης αλλά και αφαιρετικός ταυτόχρονα, έπαιξαν μία ώρα και 20 λεπτά σε ένα μισογεμάτο Gazarte που μετεξελίχθηκε σε dance club, λιγότερο στο ηλεκτρονικό όμως και περισσότερο στο εγκεφαλικό. Απίστευτοι τύποι. «Το τελευταίο διάστημα ακούμε ambient από την Ιαπωνία» μου είπαν λίγο πριν έρθουν στην Αθήνα αναφέροντάς μου τον Hiroshi Yoshimura και τη Midori Takada..

 

Δεν είχε πολύ κόσμο όπως σας είπα, έπεσαν και πάνω στον Brad Mehldau που έπαιζε στη Στέγη, δύο συναυλίες που μοιάζουν κάπως την ίδια βραδιά, δύο συναυλίες που απευθύνονται δυνητικά στο ίδιο κοινό. Λίγο να οργανωνόμαστε...