Διάβαζα χθές το βράδυ, μέχρι πολύ-πολύ αργά, το δεύτερο βιβλίο του Κωνσταντίνου Τζούμα, το «Complete Unknown» - κυκλοφορεί και το «Ως εκ θαύματος» που αποτελεί τον πρώτο τόμο της τριλογίας, ενώ έπεται και το τρίτο, κάποια στιγμή στο μέλλον.
Του Δημήτρη Κανελλόπουλου.
20 Οκτωβρίου 2009Διάβαζα χθές το βράδυ, μέχρι πολύ-πολύ αργά, το δεύτερο βιβλίο του Κωνσταντίνου Τζούμα, το «Complete Unknown» - κυκλοφορεί και το «Ως εκ θαύματος» που αποτελεί τον πρώτο τόμο της τριλογίας, ενώ έπεται και το τρίτο, κάποια στιγμή στο μέλλον. Και διάβαζα, που λέτε, τα απίστευτα που εξιστορεί, όλα όσα έζησε στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του 70. Έρωτες, drugs, γνωριμίες κι εφήμερο σεξ, κοσμοπολίτικη ζωή.
«Το έχω αληθινά απορία, συνέβησαν πραγματικά όλα αυτά;», τον ρώτησα προ μηνός, όταν τον πέτυχα στη συναυλία των MGMT στο Γκάζι. «Βεβαίως αγαπητέ Δημήτριε, τι νόμισες;» μου απάντησε με εκείνο το ντελικάτο και περιπαιχτικό στυλ του. Όχι ό,τι δεν περίμενα την απάντηση έστω κι αν πιστεύω, ενδόμυχα, πως κάποιες από τις ιστορίες μπορεί να αποτελούν προϊόν μυθοπλασίας. «Καλά, πως είναι δυνατόν να έμεινες μόνος στη Νέα Υόρκη χωρίς κανέναν γνωστό και με τρία μόνο δολάρια στην τσέπη;» επέμενα εγώ. «Άλλες εποχές τότε» μου λέει, «διαφορετικές, καμία σχέση με το σήμερα». Σωστά.
Όχι πως και τώρα ο Κωνσταντίνος Τζούμας δεν παραμένει το ίδιο... κοσμοπολίτης. Στον τρόπο που μιλάει, στο βάδισμά του, στο ντύσιμό του (και στα παπούτσια του φυσικά), στις συνήθειές του. Όχι πως θα μπορούσε να αλλάξει χαρακτήρα βέβαια - αν και πολλοί διαφοροποιούνται άρδην όταν στρέφονται πάνω τους τα φώτα της επιτυχίας.
Γιατί τα λέω αυτά; Διότι, η καθημερινή του εκπομπή στον «Εν Λευκώ 87,7» τα πρωινά 10 με 12 δεν είναι τίποτε λιγότερο από την αντανάκλαση αυτής ακριβώς της ποιότητας. Από το σχόλιά του μέχρι τη θεματολογία που επιλέγει, από τον τρόπο που μιλάει στο μικρόφωνο μέχρι και τις ανάσες του. Και, βέβαια, με την πολύτιμη αρωγή της Kafka στα τραγούδια. Διάβαζα το βιβλίο, τον άκουγα να μιλάει on air και ένιωθα να ταξιδεύω. Το ξέρω, μοιάζει κοινότοπο να γράφεις καλά λόγια για τον ραδιοφωνικό Τζούμα. Όλοι γράφουν. Όλοι. Το ξέρω, αλλά είναι η πραγματικότητα και δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Κι ευτυχώς. Το ομολογώ: Ευτυχώς...
