Ακολουθήστε μας στο Google news
Τώρα καθώς μικραίνει κι όλο μικραίνει η μέρα, καθώς έρχεται η νύχτα νωρίς, όλο και πιο νωρίς και μαζί, σε λίγο, ο χειμώνας, καταλαγιάζει η κούφια ηχώ των χειροκροτημάτων.
22 Οκτωβρίου 2009Τώρα καθώς μικραίνει κι όλο μικραίνει η μέρα, καθώς έρχεται η νύχτα νωρίς, όλο και πιο νωρίς
και μαζί, σε λίγο, ο χειμώνας,
καταλαγιάζει η κούφια ηχώ των χειροκροτημάτων.
Επιτέλους η νέα κυβέρνηση εστέφθη.
Μετράνε τώρα τα πετράδια του στέμματος και τα βρίσκουν λειψά – ποσώς. Ουδόλως με νοιάζει,
έχουμε με αυτούς, τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες των κυβερνητικών πολλά στάδια να μετρήσουμε, πολλές φορές στους Φιλίππους – δεν είναι αυτό που με νοιάζει: εκείνο που με πίκρανε ήταν τα πολλά εύκολα χειροκροτήματα των χειροκροτητών.
Τα εύκολα εύγε και ωσαννά των πιστών που θα απιστήσουν αύριο.
Θέλω να σεβαστώ αυτά τα χειροκροτήματα και δεν μπορώ. Θέλω να πιστέψω στα αργασμένα χέρια του χειροκροτητή και να πεισθώ ότι το χειροκρότημα του ήταν θυμίαμα στις προσδοκίες του. Ότι δεν
είναι οπαδός
ούτε πελάτης
ότι είναι πολίτης, που στο πρόσωπο του Γιώργου Παπανδρέου δεν είδε τον Ηγεμόνα, δεν είδε τη Δυναστεία, αλλά έναν δικό του άνθρωπο, έναν πρόμαχο του λαού, θέλω να πιστέψω και δεν μπορώ.
Δεν μπορώ να δοξάσω την ευήθεια εκείνων που πάνε εθελοντές στις ιδιοτέλειες των οπαδών και τα κόλπα των πελατών – αρχαία ιστορία, επαναλαμβάνεται βασανιστικά από γενιά σε γενιά, από κρίση σε κρίση – ώσπου να γίνει η έκρηξη.
Διότι έκρηξη θα γίνει, αλλά στο μεσοδιάστημα
όλο και πιο πολλοί ξεμένουν στο δρόμο
περιμένοντας να επιστρέψουν στο μέλλον τους
για τόσον πολύ καιρό, ώσπου, στο τέλος, αυτό ναναι το μόνον παρελθόν τους.
Κάθε φορά που έρχεται ο χειμώνας νιώθω να απομακρύνονται μέσα στην ομίχλη του σαν σκιές ονείρων άνθρωποι που συνάντησα. Άνθρωποι που όσον η συνάντησή μας ήταν ζωντανή ή οι αναμνήσεις απ'αυτήν φρέσκιες, μου φαίνονταν αδύνατον
ή μάλλον επειδή πρόκειται για προθύστερον, θα μου φαίνονταν αδύνατον ότι κάποτε, θα έφθαναν ναχουν για μένα το μυστήριο του υπερσυντέλικου.
Μόνον εκ των υστέρων συνειδητοποιεί κανείς πολλά για τα οποία ήταν ανύποπτος όταν τα ζούσε – ίσως έτσι ναναι ο θάνατος. Το πλήρες τοπίο όλων τη στιγμή που συμβαίνουν χωρίς πριν και μετά, χωρίς προηγούμενον έρωτα κι επόμενον χωρισμό – όλα μαζί, το ένα μέσα στ'άλλο – ίσως θα'ναι ανυπόφορο!
Μια κβαντική κόλαση!
Για αυτό χρειάζομαι την ομίχλη – οι αναμνήσεις πρέπει να θολώνουν και να σβήνουν τα πρόσωπα εκείνων που σε αγάπησαν ή σε σκότωσαν...
Άσε λοιπόν τα χειροκροτήματα να βουίζουν στην αγορά. Τί είναι τριάντα χρόνια οπαδιλίκι και σαράντα χρόνια πελατείας; Τίποτα! Ένα δένδρο στο ηλιοβασίλεμα μπορεί να σου διηγηθεί πιο πολλά για τους ανθρώπους...
Τώρα καθώς μικραίνει κι όλο μικραίνει η μέρα, καθώς έρχεται η νύχτα νωρίς, όλο και πιο νωρίς και μαζί, σε λίγο, ο χειμώνας, καταλαγιάζει η κούφια ηχώ των χειροκροτημάτων.
Επιτέλους η νέα κυβέρνηση εστέφθη.
22 Οκτωβρίου 2009Τώρα καθώς μικραίνει κι όλο μικραίνει η μέρα, καθώς έρχεται η νύχτα νωρίς, όλο και πιο νωρίςκαι μαζί, σε λίγο, ο χειμώνας,
καταλαγιάζει η κούφια ηχώ των χειροκροτημάτων.
Επιτέλους η νέα κυβέρνηση εστέφθη.
Μετράνε τώρα τα πετράδια του στέμματος και τα βρίσκουν λειψά – ποσώς. Ουδόλως με νοιάζει,
έχουμε με αυτούς, τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες των κυβερνητικών πολλά στάδια να μετρήσουμε, πολλές φορές στους Φιλίππους – δεν είναι αυτό που με νοιάζει: εκείνο που με πίκρανε ήταν τα πολλά εύκολα χειροκροτήματα των χειροκροτητών.
Τα εύκολα εύγε και ωσαννά των πιστών που θα απιστήσουν αύριο.
Θέλω να σεβαστώ αυτά τα χειροκροτήματα και δεν μπορώ. Θέλω να πιστέψω στα αργασμένα χέρια του χειροκροτητή και να πεισθώ ότι το χειροκρότημα του ήταν θυμίαμα στις προσδοκίες του. Ότι δεν
είναι οπαδός
ούτε πελάτης
ότι είναι πολίτης, που στο πρόσωπο του Γιώργου Παπανδρέου δεν είδε τον Ηγεμόνα, δεν είδε τη Δυναστεία, αλλά έναν δικό του άνθρωπο, έναν πρόμαχο του λαού, θέλω να πιστέψω και δεν μπορώ.
Δεν μπορώ να δοξάσω την ευήθεια εκείνων που πάνε εθελοντές στις ιδιοτέλειες των οπαδών και τα κόλπα των πελατών – αρχαία ιστορία, επαναλαμβάνεται βασανιστικά από γενιά σε γενιά, από κρίση σε κρίση – ώσπου να γίνει η έκρηξη.
Διότι έκρηξη θα γίνει, αλλά στο μεσοδιάστημα
όλο και πιο πολλοί ξεμένουν στο δρόμο
περιμένοντας να επιστρέψουν στο μέλλον τους
για τόσον πολύ καιρό, ώσπου, στο τέλος, αυτό ναναι το μόνον παρελθόν τους.
Κάθε φορά που έρχεται ο χειμώνας νιώθω να απομακρύνονται μέσα στην ομίχλη του σαν σκιές ονείρων άνθρωποι που συνάντησα. Άνθρωποι που όσον η συνάντησή μας ήταν ζωντανή ή οι αναμνήσεις απ'αυτήν φρέσκιες, μου φαίνονταν αδύνατον
ή μάλλον επειδή πρόκειται για προθύστερον, θα μου φαίνονταν αδύνατον ότι κάποτε, θα έφθαναν ναχουν για μένα το μυστήριο του υπερσυντέλικου.
Μόνον εκ των υστέρων συνειδητοποιεί κανείς πολλά για τα οποία ήταν ανύποπτος όταν τα ζούσε – ίσως έτσι ναναι ο θάνατος. Το πλήρες τοπίο όλων τη στιγμή που συμβαίνουν χωρίς πριν και μετά, χωρίς προηγούμενον έρωτα κι επόμενον χωρισμό – όλα μαζί, το ένα μέσα στ'άλλο – ίσως θα'ναι ανυπόφορο!
Μια κβαντική κόλαση!
Για αυτό χρειάζομαι την ομίχλη – οι αναμνήσεις πρέπει να θολώνουν και να σβήνουν τα πρόσωπα εκείνων που σε αγάπησαν ή σε σκότωσαν...
Άσε λοιπόν τα χειροκροτήματα να βουίζουν στην αγορά. Τί είναι τριάντα χρόνια οπαδιλίκι και σαράντα χρόνια πελατείας; Τίποτα! Ένα δένδρο στο ηλιοβασίλεμα μπορεί να σου διηγηθεί πιο πολλά για τους ανθρώπους...
