Ακολουθήστε μας στο Google news
Σπάνια γράφω εν θερμώ. Είτε κείμενα, είτε στίχους, είτε τραγούδια.
03 Νοεμβρίου 2009Σπάνια γράφω εν θερμώ. Είτε κείμενα, είτε στίχους, είτε τραγούδια.
Ο λόγος είναι πως, ότι φτιάχνω εν θερμώ, έχει μικρή διάρκεια ζωής εντός μου.
Συνήθως μετά από λίγο καιρό το απορρίπτω ή στην καλύτερη περίπτωση, το βαριέμαι.
Σήμερα παραβαίνω τον κανόνα.
Αφορμή το σχόλιο της Μαριλένας στο editorial της 02-09-2009 του Δ.Κ.
Ξεκαθαρίζω, με τον Δ.Κ δεν είμαστε φίλοι- άρα δεν με γλύφει, Μαριλένα- ούτε κάνουμε παρέα. Είμαστε καλοί συνεργάτες και δεν μπλέκει ο ένας στα χωράφια του άλλου. Επίσης, η εργασία μου στο e- tetradio είναι- προφανώς- άμισθη.
Συνεπώς, δεν έχω κανένα συμφέρον να τον υποστηρίξω, εάν υποπτευτώ ότι κάνει κάτι αληθινά unfair.
Το πρόβλημα δεν είναι ο Δ.Κ. και ο κάθε Δ.Κ. που επώνυμα υπερασπίζεται την άποψή του.
(Στο κάτω κάτω, στο κείμενο λέει ότι ο Μουρατίδης είναι καλός ραδιοφωνικός παραγωγός και του ασκεί κριτική για τις τηλεοπτικές του επιλογές. Σαφώς το κείμενο επιδέχεται κριτικής και σχολιασμού, όπως οτιδήποτε εκτίθεται επώνυμα. Πλην, πραγματικά δεν αντιλαμβάνομαι γιατί το εν λόγω πόνημα τον καθιστά μαλάκα, κότα, κολλημένο και γλύφτη...)
Το πρόβλημα είναι ότι το διαδίκτυο έχει γίνει η χαρά του κάθε πικραμένου.
Οποιοσδήποτε θέλει να κατηγορήσει, να δυσφημίσει ανώνυμα, να βρίσει σκαιότατα και να προσβάλλει ατιμώρητα, έχει βρει πλέον το άσυλό του.
Παλαιότερα, χρόνια πριν, στο site μου είχα φτιάξει ένα forum ανταλλαγής απόψεων για το ελληνικό τραγούδι.
Στην αρχή καλά πήγαινε το πράγμα.
Μέχρι που κάποιοι αποφάσισαν να βγάλουν τα απωθημένα τους.
Άρχισαν να βρίζουν εμένα, την οικογένειά μου, τον Τσακνή (!), τον Μάλαμα, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και όποιον άλλο Παπακωνσταντίνου έχετε πρόχειρο.
Προσοχή! Δεν λέω ότι ασκούσαν κριτική, μας έβριζαν συλλήβδην!
Ειλικρινά το λέω, έμπαινα στο forum και αρρώσταινα, μ έπιανε το στομάχι μου.
Κι αν μπορώ με δυσκολία ν αντέξω ότι παπαριά κατέβει του καθενός να λέει για την πάρτη μου, δεν ανέχομαι επ' ουδενί να δίνω σε κάποιους βήμα για να προσβάλλουν την οικογένεια και τους φίλους μου.
Προσπάθησα να μας προστατέψω αποκλείοντας στους συγκεκριμένους χρήστες την πρόσβαση, πλην αυτό είναι πρακτικά αδύνατο διότι ο καθένας μπορεί να φτιάξει σε χρόνο dt ένα καινούργιο mail και να πάει στο πλησιέστερο internet- cafe για να συνεχίσει το έργο του.
Θα πεις, μπορείς να απαγορέψεις σε κάποιον να σε βρίζει;
Όχι. Αλλά μπορείς να πάψεις να του δίνεις σημασία.
Έτσι, έκλεισα το forum.
Την άλλη μέρα έλαβα δεκάδες μηνύματα αντίδρασης από όσους ήθελαν να συνεχίσουν να ανταλλάσσουν απόψεις μέσω της σελίδας μου, με βασικό επιχείρημα ότι έτσι «καίω και τα χλωρά».
Τους θύμισα τον στίχο του Πανούση: «σαν τους ανάπηρους που βλέπουνε αγώνα, μα δεν πειράζει πατριώτες, είμαστε εφτάψυχοι...»
Και τους προέτρεψα, αντί για απόψεις στο διαδίκτυο, να ανταλλάξουν τηλέφωνα και να βγουν να πιουν έναν καφέ ή να πάνε παρέα να δουν μια συναυλία που γουστάρουν.
Δεν ξέρω πόσοι άκουσαν τη συμβουλή μου.
Εγώ πάντως από αυτή την ιστορία βγήκα πολύ απογοητευμένος και ίσως- λιγάκι πιο σοφός.
03 Νοέμβρη 2009
Υ.Γ. Μαριλένα, αν θεωρείς ότι έχεις δίκιο, συνέχισε ακάθεκτη να του τα ψάλλεις. Αλλά επώνυμα και με αποδείξεις, όχι με κακές λεξούλες και υπονοούμενα.
Σπάνια γράφω εν θερμώ. Είτε κείμενα, είτε στίχους, είτε τραγούδια.
Ο λόγος είναι πως, ότι φτιάχνω εν θερμώ, έχει μικρή διάρκεια ζωής εντός μου.
Συνήθως μετά από λίγο καιρό το απορρίπτω ή στην καλύτερη περίπτωση, το βαριέμαι.
Σήμερα παραβαίνω τον κανόνα.
Αφορμή το σχόλιο της Μαριλένας στο editorial της 02-09-2009 του Δ.Κ.
03 Νοεμβρίου 2009Σπάνια γράφω εν θερμώ. Είτε κείμενα, είτε στίχους, είτε τραγούδια.Ο λόγος είναι πως, ότι φτιάχνω εν θερμώ, έχει μικρή διάρκεια ζωής εντός μου.
Συνήθως μετά από λίγο καιρό το απορρίπτω ή στην καλύτερη περίπτωση, το βαριέμαι.
Σήμερα παραβαίνω τον κανόνα.
Αφορμή το σχόλιο της Μαριλένας στο editorial της 02-09-2009 του Δ.Κ.
Ξεκαθαρίζω, με τον Δ.Κ δεν είμαστε φίλοι- άρα δεν με γλύφει, Μαριλένα- ούτε κάνουμε παρέα. Είμαστε καλοί συνεργάτες και δεν μπλέκει ο ένας στα χωράφια του άλλου. Επίσης, η εργασία μου στο e- tetradio είναι- προφανώς- άμισθη.
Συνεπώς, δεν έχω κανένα συμφέρον να τον υποστηρίξω, εάν υποπτευτώ ότι κάνει κάτι αληθινά unfair.
Το πρόβλημα δεν είναι ο Δ.Κ. και ο κάθε Δ.Κ. που επώνυμα υπερασπίζεται την άποψή του.
(Στο κάτω κάτω, στο κείμενο λέει ότι ο Μουρατίδης είναι καλός ραδιοφωνικός παραγωγός και του ασκεί κριτική για τις τηλεοπτικές του επιλογές. Σαφώς το κείμενο επιδέχεται κριτικής και σχολιασμού, όπως οτιδήποτε εκτίθεται επώνυμα. Πλην, πραγματικά δεν αντιλαμβάνομαι γιατί το εν λόγω πόνημα τον καθιστά μαλάκα, κότα, κολλημένο και γλύφτη...)
Το πρόβλημα είναι ότι το διαδίκτυο έχει γίνει η χαρά του κάθε πικραμένου.
Οποιοσδήποτε θέλει να κατηγορήσει, να δυσφημίσει ανώνυμα, να βρίσει σκαιότατα και να προσβάλλει ατιμώρητα, έχει βρει πλέον το άσυλό του.
Παλαιότερα, χρόνια πριν, στο site μου είχα φτιάξει ένα forum ανταλλαγής απόψεων για το ελληνικό τραγούδι.
Στην αρχή καλά πήγαινε το πράγμα.
Μέχρι που κάποιοι αποφάσισαν να βγάλουν τα απωθημένα τους.
Άρχισαν να βρίζουν εμένα, την οικογένειά μου, τον Τσακνή (!), τον Μάλαμα, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και όποιον άλλο Παπακωνσταντίνου έχετε πρόχειρο.
Προσοχή! Δεν λέω ότι ασκούσαν κριτική, μας έβριζαν συλλήβδην!
Ειλικρινά το λέω, έμπαινα στο forum και αρρώσταινα, μ έπιανε το στομάχι μου.
Κι αν μπορώ με δυσκολία ν αντέξω ότι παπαριά κατέβει του καθενός να λέει για την πάρτη μου, δεν ανέχομαι επ' ουδενί να δίνω σε κάποιους βήμα για να προσβάλλουν την οικογένεια και τους φίλους μου.
Προσπάθησα να μας προστατέψω αποκλείοντας στους συγκεκριμένους χρήστες την πρόσβαση, πλην αυτό είναι πρακτικά αδύνατο διότι ο καθένας μπορεί να φτιάξει σε χρόνο dt ένα καινούργιο mail και να πάει στο πλησιέστερο internet- cafe για να συνεχίσει το έργο του.
Θα πεις, μπορείς να απαγορέψεις σε κάποιον να σε βρίζει;
Όχι. Αλλά μπορείς να πάψεις να του δίνεις σημασία.
Έτσι, έκλεισα το forum.
Την άλλη μέρα έλαβα δεκάδες μηνύματα αντίδρασης από όσους ήθελαν να συνεχίσουν να ανταλλάσσουν απόψεις μέσω της σελίδας μου, με βασικό επιχείρημα ότι έτσι «καίω και τα χλωρά».
Τους θύμισα τον στίχο του Πανούση: «σαν τους ανάπηρους που βλέπουνε αγώνα, μα δεν πειράζει πατριώτες, είμαστε εφτάψυχοι...»
Και τους προέτρεψα, αντί για απόψεις στο διαδίκτυο, να ανταλλάξουν τηλέφωνα και να βγουν να πιουν έναν καφέ ή να πάνε παρέα να δουν μια συναυλία που γουστάρουν.
Δεν ξέρω πόσοι άκουσαν τη συμβουλή μου.
Εγώ πάντως από αυτή την ιστορία βγήκα πολύ απογοητευμένος και ίσως- λιγάκι πιο σοφός.
03 Νοέμβρη 2009
Υ.Γ. Μαριλένα, αν θεωρείς ότι έχεις δίκιο, συνέχισε ακάθεκτη να του τα ψάλλεις. Αλλά επώνυμα και με αποδείξεις, όχι με κακές λεξούλες και υπονοούμενα.
