Ακολουθήστε μας στο Google news
Σε
κάποια απροσδιόριστη χρονικά στιγμή έσκασε το
αναπηρικό καρότσι, το λευκό φόρεμα και η περούκα. Τα υπόλοιπα
είναι ιστορία. Όμως μπροστά μου είχε διαδραματιστεί
μια από τις πλέον ιστορικές στιγμές της μουσικής.Το (ιστορικό) Reading Festival του 1992.
04 Νοεμβρίου 2009Κυριακή 30 Αυγούστου 1992 γύρω στις 2 το βράδυ. Στέκομαι έξω από τον σταθμό Πάντινγκτον, περιμένοντας κάποιο ταξί για να με μεταφέρει στο βόρειο Λονδίνο, εκεί όπου βρίσκεται το σπίτι που μένω. Δεκάδες Vauxhall πλησιάζουν και ύστερα απομακρύνονται το ένα μετά το άλλο. Έρχεται φυσικά η στιγμή που αναρωτιέται κανείς, τι στο διάολο συμβαίνει. Παράλληλα ουδεμία ανησυχία ή άγχος ή απελπισία με έχουν καταλάβει. Είμαι εξωγήινος, σούπερμαν και Τζον Λοκ σε συσκευασία του ενός. Καρφί δεν μου καίγεται για το αν θα μείνω άγαλμα στο Παντινγκτον για όλη μου τη ζωή. Ρίχνω μια ματιά στο ακατοίκητο σώμα μου. Ένας βούρκος από πάνω μέχρι κάτω με γρασίδι, ακαθαρσίες και λάσπες γαρνιρισμένος, είναι η αιτία για όλο αυτό. Τελικά κάποιος, κάποτε, πέρασε και με πήρε...
Όλη η μέρα έως πολύ αργά το απόγευμα στο λιβάδι του Ρέντινγκ, είχε περάσει με εφιαλτικές φήμες, πως ο Κομπέιν ήταν τόσο χάλια ώστε οι Nirvana δεν θα ερχόντουσαν για το φινάλε του τριημέρου. Όχι μόνο αυτό, αλλά είχαν κληθεί εσπευσμένα οι Carter the unstoppable sex machine για να τους αντικαταστήσουν! Με δεδομένο το χαώδες άνοιγμα των ουρανών, την εν γένει ταλαιπωρία των δυο προηγούμενων εικοσιτετράωρων και το διαφαινόμενο γκρέμισμα του ονείρου σου, ένας τρόπος υπήρχε μονάχα να τα φέρεις βόλτα και να μη σε νοιάζει τίποτα. Όλη η διαθέσιμη χημεία, άπασα η προσφερόμενη φυσική και τέλος ολόκληρο το βαρέλι του φτηνού μηλίτη (με αυτή τη σειρά). Το σκηνικό άρχισε σιγά-σιγά να γλιστράει, να αρωματίζεται και να μετατρέπεται σε απολαυστικό. Με λίγα λόγια ψυχεδέλεια του κερατά.
Έτσι παρέλασαν από μπροστά μου οι μεσημεριανοί Screaming Trees (έννοια σου τους είδα το επόμενο βράδυ σε κλαμπάκι) oι χαβαλέδες Pavement, oι L7 που έφαγαν από τον κόσμο αμέτρητες χούφτες λάσπης, με τη θρυλική πλέον κίνηση της Ντονιτα να βγάλει το ταμπόν της και να το εκσφενδονίσει όπου βρήκε πρόχειρα, οι αμήχανοι Teenage Fanclub, oι αυτοκόλλητοι με τη φάση Mudhoney και προς το τελος κατι τυποι με ατσαλακωτα υφασματινα παντελονια, λευκα πουκάμισα και γυαλιστερά «pointy» παπούτσια, λες και όλος αυτός ο ουράνιος χαμός και το εξολοθρεμένο πράσινο δεν ίσχυσαν ποτέ για τον Κειβ, τον Μπλιξα και τους υπόλοιπους Bad Seeds. Σε κάποια απροσδιόριστη χρονικά στιγμή έσκασε το αναπηρικό καρότσι, το λευκό φόρεμα και η περούκα. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Όμως μπροστά μου είχε διαδραματιστεί μια από τις πλέον ιστορικές στιγμές της μουσικής. 
Τα θυμήθηκα αυτά τώρα που κυκλοφορεί το dvd των Nirvana «Live at Reading» που για πρώτη ίσως φορά σε παραδίδει τόσο αδιαπραγμάτευτα και ψυχοβγαλτικά σε έναν Κομπειν γονατισμένο κάτω από το βάρος της ίδιας του της διασημότητας. 50.000 άνθρωποι βρίσκονταν εκεί συν τον μυστήριο με τα ταξί που σας έγραφα στην αρχή. Στην αρχή του τέλους.
Σε
κάποια απροσδιόριστη χρονικά στιγμή έσκασε το
αναπηρικό καρότσι, το λευκό φόρεμα και η περούκα. Τα υπόλοιπα
είναι ιστορία. Όμως μπροστά μου είχε διαδραματιστεί
μια από τις πλέον ιστορικές στιγμές της μουσικής.Το (ιστορικό) Reading Festival του 1992.
Ο Χρήστος Δασκαλόπουλος ήταν εκεί!
04 Νοεμβρίου 2009Κυριακή 30 Αυγούστου 1992 γύρω στις 2 το βράδυ. Στέκομαι έξω από τον σταθμό Πάντινγκτον, περιμένοντας κάποιο ταξί για να με μεταφέρει στο βόρειο Λονδίνο, εκεί όπου βρίσκεται το σπίτι που μένω. Δεκάδες Vauxhall πλησιάζουν και ύστερα απομακρύνονται το ένα μετά το άλλο. Έρχεται φυσικά η στιγμή που αναρωτιέται κανείς, τι στο διάολο συμβαίνει. Παράλληλα ουδεμία ανησυχία ή άγχος ή απελπισία με έχουν καταλάβει. Είμαι εξωγήινος, σούπερμαν και Τζον Λοκ σε συσκευασία του ενός. Καρφί δεν μου καίγεται για το αν θα μείνω άγαλμα στο Παντινγκτον για όλη μου τη ζωή. Ρίχνω μια ματιά στο ακατοίκητο σώμα μου. Ένας βούρκος από πάνω μέχρι κάτω με γρασίδι, ακαθαρσίες και λάσπες γαρνιρισμένος, είναι η αιτία για όλο αυτό. Τελικά κάποιος, κάποτε, πέρασε και με πήρε...Όλη η μέρα έως πολύ αργά το απόγευμα στο λιβάδι του Ρέντινγκ, είχε περάσει με εφιαλτικές φήμες, πως ο Κομπέιν ήταν τόσο χάλια ώστε οι Nirvana δεν θα ερχόντουσαν για το φινάλε του τριημέρου. Όχι μόνο αυτό, αλλά είχαν κληθεί εσπευσμένα οι Carter the unstoppable sex machine για να τους αντικαταστήσουν! Με δεδομένο το χαώδες άνοιγμα των ουρανών, την εν γένει ταλαιπωρία των δυο προηγούμενων εικοσιτετράωρων και το διαφαινόμενο γκρέμισμα του ονείρου σου, ένας τρόπος υπήρχε μονάχα να τα φέρεις βόλτα και να μη σε νοιάζει τίποτα. Όλη η διαθέσιμη χημεία, άπασα η προσφερόμενη φυσική και τέλος ολόκληρο το βαρέλι του φτηνού μηλίτη (με αυτή τη σειρά). Το σκηνικό άρχισε σιγά-σιγά να γλιστράει, να αρωματίζεται και να μετατρέπεται σε απολαυστικό. Με λίγα λόγια ψυχεδέλεια του κερατά.
Έτσι παρέλασαν από μπροστά μου οι μεσημεριανοί Screaming Trees (έννοια σου τους είδα το επόμενο βράδυ σε κλαμπάκι) oι χαβαλέδες Pavement, oι L7 που έφαγαν από τον κόσμο αμέτρητες χούφτες λάσπης, με τη θρυλική πλέον κίνηση της Ντονιτα να βγάλει το ταμπόν της και να το εκσφενδονίσει όπου βρήκε πρόχειρα, οι αμήχανοι Teenage Fanclub, oι αυτοκόλλητοι με τη φάση Mudhoney και προς το τελος κατι τυποι με ατσαλακωτα υφασματινα παντελονια, λευκα πουκάμισα και γυαλιστερά «pointy» παπούτσια, λες και όλος αυτός ο ουράνιος χαμός και το εξολοθρεμένο πράσινο δεν ίσχυσαν ποτέ για τον Κειβ, τον Μπλιξα και τους υπόλοιπους Bad Seeds. Σε κάποια απροσδιόριστη χρονικά στιγμή έσκασε το αναπηρικό καρότσι, το λευκό φόρεμα και η περούκα. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Όμως μπροστά μου είχε διαδραματιστεί μια από τις πλέον ιστορικές στιγμές της μουσικής. Τα θυμήθηκα αυτά τώρα που κυκλοφορεί το dvd των Nirvana «Live at Reading» που για πρώτη ίσως φορά σε παραδίδει τόσο αδιαπραγμάτευτα και ψυχοβγαλτικά σε έναν Κομπειν γονατισμένο κάτω από το βάρος της ίδιας του της διασημότητας. 50.000 άνθρωποι βρίσκονταν εκεί συν τον μυστήριο με τα ταξί που σας έγραφα στην αρχή. Στην αρχή του τέλους.
