Ακολουθήστε μας στο Google news
Και παρότι είχα πει ότι σήμερα θα συζητάγαμε άλλο θέμα, το οποίο δεν ξεχνώ (εγώ, ο Νταλάρας και η Κύπρος -sorry George-) και θα επανέλθω σε αυτό, σκέφτομαι για σήμερα να κατέβουμε για λίγο στα χαρακώματα του γυναικοκαβγά, με την ευρύτερη έννοια του να τσακώνεσαι σαν «γυναικούλα».
Γιατί κορίτσια νομίζω ότι πραγματικά έχουμε φάει την μεγάλη ευθύνη να χαρακτηρίζουμε μια ολόκληρη καβγαδοφιλοσοφία τελικά, η οποία έχει γίνει λίγο unisex. Η κατινιά είναι unisex γονίδιο και είναι και κληρονομικό! Άσε που έχω την εντύπωση ότι τον τελευταίο καιρό, με αφορμή την κρίση, έχουμε ξεκατινιαστεί πλήρως!
Στο δρόμο βλέπεις σώματα από τη μέση και πάνω να εξέχουν από τα παράθυρα ωρυόμενα –ανεξαρτήτως φύλου-, να μουντζώνουν και να βρίζουν γιατί δεν διακτινίστηκε ο μπροστινός τους την ώρα που άναψε το φανάρι. Νευριασμένοι όλοι μαζί πατάνε γκάζι και λούζουνε με λάσπη (να τη πάλι η λάσπη!) τον ανύποπτο αθώο που περιμένει στη στάση του λεωφορείου (ο Γιωργάκης να βγάλει νόμο να καταργηθούν οι suede μπότες γιατί πληρώνουμε μια περιουσία και μετά περνάει ένας ανεγκέφαλος και μας τις κάνει άντε μη πω).
Γιατί ρε παιδιά τέτοια φαγωμάρα; Γιατί δεν κοιτάει ο καθένας τη δουλίτσα του λίγο να ηρεμήσουμε όλοι μαζί; Live and let live για αλλαγή. Όλη μέρα ασχολούμαστε με το «τί μου είπε;» «τί εννοούσε;» «μήπως πάει να μου τη φέρει;» «γιατί δεν ξεκινάει;» «γιατί τον διώξανε;» «ποιόν θα πάρουν;» «ποιά είναι έγκυος;» «ποιανού είναι;» «πόσα παραπάνω μου δίνεις για να έρθω σε σένα;»...ουφ...φτάνει.... αν ο άλλος δεν είναι διάσημος, εκτυφλωτικά όμορφος, πολύ πιο αδύνατος από εσένα και αν δεν κρατάει την τελευταία Birkin Bag…πραγματικά δεν υπάρχει λόγος να του φερθείς έτσι!!
Πόσο δύσκολο τελικά είναι να μην τσακωθείς σαν κατίνα; Εμείς οι γυναίκες, που εξ’ ορισμού είμαστε πιο multi task είδος, πώς είναι δυνατόν να κάνουμε παιδιά και να μην μπορούμε να καταφέρουμε αυτό; Μήπως κατά τη φάση αυτής της καταραμένης εξίσωσής μας με τα έτερά μας ημίσεα –και όχι μόνο- (δεν μας άρεσε που το ξέραμε εμείς ότι είμαστε όλοι ίσοι, όοοοχι....έπρεπε να το μάθουν και οι υπόλοιποι!) τελικά κατεβήκαμε αντί να ανεβούμε;
Αυτό που θέλω να πω, είναι πως αν σταματούσαμε να ζούμε τις ζωές των άλλων (Ποιός είναι στ’ αλήθεια; Τί εννοεί; Τί θέλει;) ίσως καταφέρναμε να ζήσουμε τη δική μας (Ποιά είμαι; Τί εννοώ; Τι θέλω;). Και ανάποδα... ίσως αν σεβόμασταν λίγο παραπάνω τη δική μας ζωή και τον πολύτιμο χρόνο μας που σπαταλάμε στην πάσα παπαριά (ε, πια θα έσκαγα!), να αρχίζαμε σιγά σιγά να σεβόμαστε και των άλλων δίπλα μας.
Κατεβείτε λοιπόν από τους μηχανικούς σας ταύρους όλοι εσείς οι ετοιμοπόλεμοι γιατί κατά βάση...όσο και να κοπανιέστε...είστε ακόμα στο ίδιο σημείο!
Sorry για το μελό, αλλά έρχονται δύσκολες μέρες, οι εκπτώσεις αργούν και κάπου έπρεπε κι εγώ να εκτονωθώ. Εδώ την άλλη, την παράτησε ο Βig με το φτερό του παγονιού στο κεφάλι και το νυφικό μέσα στη λάσπη (τρίτη φορά!)...να μην πούμε κι εμείς μια κουβέντα παραπάνω;
Καλή υπόλοιπη βδομάδα
[email protected]
Δεν κατάλαβα ποτέ αυτό το θέμα με τις γυναίκες που παλεύουν μέσα στις λάσπες για να τις χαζεύουν ένα μάτσο τύποι γύρω γύρω. Το σεξ του πράγματος μέσα στη λασπουριά δηλαδή; Αφού πέφτουμε στο βούρκο by default λόγω φύλου, είναι ανάγκη να μπαίνουμε και κυριολεκτικά;
02 Νοεμβρίου 2009Δεν κατάλαβα ποτέ αυτό το θέμα με τις γυναίκες που παλεύουν μέσα στις λάσπες για να τις χαζεύουν ένα μάτσο τύποι γύρω γύρω. Το σεξ του πράγματος μέσα στη λασπουριά δηλαδή; Αφού πέφτουμε στο βούρκο by default λόγω φύλου, είναι ανάγκη να μπαίνουμε και κυριολεκτικά;Και παρότι είχα πει ότι σήμερα θα συζητάγαμε άλλο θέμα, το οποίο δεν ξεχνώ (εγώ, ο Νταλάρας και η Κύπρος -sorry George-) και θα επανέλθω σε αυτό, σκέφτομαι για σήμερα να κατέβουμε για λίγο στα χαρακώματα του γυναικοκαβγά, με την ευρύτερη έννοια του να τσακώνεσαι σαν «γυναικούλα».
Γιατί κορίτσια νομίζω ότι πραγματικά έχουμε φάει την μεγάλη ευθύνη να χαρακτηρίζουμε μια ολόκληρη καβγαδοφιλοσοφία τελικά, η οποία έχει γίνει λίγο unisex. Η κατινιά είναι unisex γονίδιο και είναι και κληρονομικό! Άσε που έχω την εντύπωση ότι τον τελευταίο καιρό, με αφορμή την κρίση, έχουμε ξεκατινιαστεί πλήρως!
Στο δρόμο βλέπεις σώματα από τη μέση και πάνω να εξέχουν από τα παράθυρα ωρυόμενα –ανεξαρτήτως φύλου-, να μουντζώνουν και να βρίζουν γιατί δεν διακτινίστηκε ο μπροστινός τους την ώρα που άναψε το φανάρι. Νευριασμένοι όλοι μαζί πατάνε γκάζι και λούζουνε με λάσπη (να τη πάλι η λάσπη!) τον ανύποπτο αθώο που περιμένει στη στάση του λεωφορείου (ο Γιωργάκης να βγάλει νόμο να καταργηθούν οι suede μπότες γιατί πληρώνουμε μια περιουσία και μετά περνάει ένας ανεγκέφαλος και μας τις κάνει άντε μη πω).
Γιατί ρε παιδιά τέτοια φαγωμάρα; Γιατί δεν κοιτάει ο καθένας τη δουλίτσα του λίγο να ηρεμήσουμε όλοι μαζί; Live and let live για αλλαγή. Όλη μέρα ασχολούμαστε με το «τί μου είπε;» «τί εννοούσε;» «μήπως πάει να μου τη φέρει;» «γιατί δεν ξεκινάει;» «γιατί τον διώξανε;» «ποιόν θα πάρουν;» «ποιά είναι έγκυος;» «ποιανού είναι;» «πόσα παραπάνω μου δίνεις για να έρθω σε σένα;»...ουφ...φτάνει.... αν ο άλλος δεν είναι διάσημος, εκτυφλωτικά όμορφος, πολύ πιο αδύνατος από εσένα και αν δεν κρατάει την τελευταία Birkin Bag…πραγματικά δεν υπάρχει λόγος να του φερθείς έτσι!!
Πόσο δύσκολο τελικά είναι να μην τσακωθείς σαν κατίνα; Εμείς οι γυναίκες, που εξ’ ορισμού είμαστε πιο multi task είδος, πώς είναι δυνατόν να κάνουμε παιδιά και να μην μπορούμε να καταφέρουμε αυτό; Μήπως κατά τη φάση αυτής της καταραμένης εξίσωσής μας με τα έτερά μας ημίσεα –και όχι μόνο- (δεν μας άρεσε που το ξέραμε εμείς ότι είμαστε όλοι ίσοι, όοοοχι....έπρεπε να το μάθουν και οι υπόλοιποι!) τελικά κατεβήκαμε αντί να ανεβούμε;
Αυτό που θέλω να πω, είναι πως αν σταματούσαμε να ζούμε τις ζωές των άλλων (Ποιός είναι στ’ αλήθεια; Τί εννοεί; Τί θέλει;) ίσως καταφέρναμε να ζήσουμε τη δική μας (Ποιά είμαι; Τί εννοώ; Τι θέλω;). Και ανάποδα... ίσως αν σεβόμασταν λίγο παραπάνω τη δική μας ζωή και τον πολύτιμο χρόνο μας που σπαταλάμε στην πάσα παπαριά (ε, πια θα έσκαγα!), να αρχίζαμε σιγά σιγά να σεβόμαστε και των άλλων δίπλα μας.
Κατεβείτε λοιπόν από τους μηχανικούς σας ταύρους όλοι εσείς οι ετοιμοπόλεμοι γιατί κατά βάση...όσο και να κοπανιέστε...είστε ακόμα στο ίδιο σημείο!
Sorry για το μελό, αλλά έρχονται δύσκολες μέρες, οι εκπτώσεις αργούν και κάπου έπρεπε κι εγώ να εκτονωθώ. Εδώ την άλλη, την παράτησε ο Βig με το φτερό του παγονιού στο κεφάλι και το νυφικό μέσα στη λάσπη (τρίτη φορά!)...να μην πούμε κι εμείς μια κουβέντα παραπάνω;
Καλή υπόλοιπη βδομάδα
[email protected]
