Ακολουθήστε μας στο Google news
Πάντα με γοήτευε η ιστορία της μικρής κλίμακας. Η ιστορία δηλαδή μικρών κοινωνιών και τόπων. Πάντα με γοήτευε, με συνάρπαζε αλλά και με έκανε να νοιώθω ασφαλής,
20 Νοεμβρίου 2009Πάντα με γοήτευε η ιστορία της μικρής κλίμακας.
Η ιστορία δηλαδή μικρών κοινωνιών και τόπων.
Πάντα με γοήτευε, με συνάρπαζε αλλά και με έκανε να νοιώθω ασφαλής,
-κάτι σαν μέσα σε μια δικαιωματική θαλπωρή -
το μεράκι ορισμένων ανθρώπων, να συλλέγουν αυτήν την ιστορία και να μνημειώνουν κομμάτια,
θραύσματα κι αποσπάσματα σε ένα ευρύτερο, αλλά πάντα μικρό και οικείο παζλ.
Άνθρωποι που εκδίδουν συνήθως
μικρά τοπικά περιοδικά, ηθογραφικά και φιλολογικά,
όπου μέσα τους ψηφίδα την ψηφίδα καταγράφονται
βίοι απλών ανθρώπων, συγγένειες και γεγονότα,
θάνατοι και γεννήσεις
μικρά συνήθως κι ασήμαντα
ή άλλοτε σπουδαία για την τοπική κοινωνία
ή και για όλο το έθνος
όλα μαζί με τάξη και μεράκι, με έρευνα
επιβεβαίωση, διχογνωμίες και συζητήσεις, διορθώσεις
και πάντα διαρκώς νέες ανακαλύψεις, αναθεωρήσεις και καυγάδες.
Ιστορίες για ανθρώπους που κρύβουν και φανερώνουν μίση, πάθη, αγάπες, ακυρώσεις, όνειρα. Ιστορίες για πολεμιστές, δασκάλους, παπάδες, μετανάστες στην Αμερική, πλούσιους και φτωχούς.
Συχνά πέφτουν στα χέρια μου (έρχονται και με βρίσκουν ή τα βρίσκω εγώ κατά τύχην) τέτοια περιοδικά.
Μέσα τους υπάρχουν κείμενα ανιαρά, αλλά και διαμάντια. Χρονογραφήματα, ποιήματα, αφηγήσεις
ένας κόσμος ολόκληρος
μικρός και μέγας
με ανθρώπους, δένδρα, ποτάμια, βουνά και θάλασσες.
Τοπογραφίες,
αρχαία ερείπεια, φαντάσματα, τραγούδια και παραμύθια, φορεσιές - ένας θησαυρός. Ξεφυλλίζω, διαβάζω, άλλοτε βιαστικά, άλλοτε απολαυστικά, παίρνω μια ιδέα που λένε, κι άλλοτε τα βάζω στην άκρη, τα ποστιάζω, για να τα διαβάσω αργότερα.
Κι όμως με έναν μυστήριον τρόπο είναι σα να τα έχω διαβάσει ήδη.
Γίνονται κι αυτά με τον καιρό "ύλη".
Μια προίκα στην ψυχή κι ένα οικείο φορτίο όπως με τις συναντήσεις των ανθρώπων ιδίως των γυναικών.
Με πολλές απ'τις οποίες απλώς συναντήθηκες στη ζωή σου για πολύ ή λίγο, αφήνοντας τα υπόλοιπα
(πάντα και με όλες τις γυναίκες υπάρχουν "υπόλοιπα")
για αργότερα, στην ώρα τους
μια ώρα που δεν ήρθε ποτέ.
Κι όμως, με τον καιρό είναι σαν να συνέβη και με αυτές αυτή η "ώρα", σαν τίποτα να μην τις ξεχωρίζει από τα τελειωμένα και τα ολόκληρα - σαν καμμιά αίσθηση εκκρεμότητας ή ανολοκλήρωτου να χει απομείνει. Ίσως
επειδή ο καιρός ησυχάζει τους άντρες,
ίσως επειδή πάντα κυριαρχεί γλυκά το πρωθύστερο, ανακατεύοντας ό,τι έγινε με ό,τι
δεν έγινε στην ίδια Ιλιάδα, ίσως γιατί προνοεί
η φύση για να αντέξεις όσα σου προόρισε, ίσως και για λόγους που θα ανακαλύψουν
συν τω χρόνω οι γιατροί και οι γιατροί και οι ποιητές,
εν τέλει αφήνεις τη φαντασία σου
να σου αφηγείται εκείνη τη ζωή σου...
Ω, της ευτυχίας...
Πάντα με γοήτευε η ιστορία της μικρής κλίμακας. Η ιστορία δηλαδή μικρών κοινωνιών και τόπων. Πάντα με γοήτευε, με συνάρπαζε αλλά και με έκανε να νοιώθω ασφαλής,
-κάτι σαν μέσα σε μια δικαιωματική θαλπωρή - το μεράκι ορισμένων ανθρώπων, να συλλέγουν αυτήν την ιστορία και να μνημειώνουν κομμάτια, θραύσματα κι αποσπάσματα σε ένα ευρύτερο, αλλά πάντα μικρό και οικείο παζλ.
20 Νοεμβρίου 2009Πάντα με γοήτευε η ιστορία της μικρής κλίμακας.Η ιστορία δηλαδή μικρών κοινωνιών και τόπων.
Πάντα με γοήτευε, με συνάρπαζε αλλά και με έκανε να νοιώθω ασφαλής,
-κάτι σαν μέσα σε μια δικαιωματική θαλπωρή -
το μεράκι ορισμένων ανθρώπων, να συλλέγουν αυτήν την ιστορία και να μνημειώνουν κομμάτια,
θραύσματα κι αποσπάσματα σε ένα ευρύτερο, αλλά πάντα μικρό και οικείο παζλ.
Άνθρωποι που εκδίδουν συνήθως
μικρά τοπικά περιοδικά, ηθογραφικά και φιλολογικά,
όπου μέσα τους ψηφίδα την ψηφίδα καταγράφονται
βίοι απλών ανθρώπων, συγγένειες και γεγονότα,
θάνατοι και γεννήσεις
μικρά συνήθως κι ασήμαντα
ή άλλοτε σπουδαία για την τοπική κοινωνία
ή και για όλο το έθνος
όλα μαζί με τάξη και μεράκι, με έρευνα
επιβεβαίωση, διχογνωμίες και συζητήσεις, διορθώσεις
και πάντα διαρκώς νέες ανακαλύψεις, αναθεωρήσεις και καυγάδες.
Ιστορίες για ανθρώπους που κρύβουν και φανερώνουν μίση, πάθη, αγάπες, ακυρώσεις, όνειρα. Ιστορίες για πολεμιστές, δασκάλους, παπάδες, μετανάστες στην Αμερική, πλούσιους και φτωχούς.
Συχνά πέφτουν στα χέρια μου (έρχονται και με βρίσκουν ή τα βρίσκω εγώ κατά τύχην) τέτοια περιοδικά.
Μέσα τους υπάρχουν κείμενα ανιαρά, αλλά και διαμάντια. Χρονογραφήματα, ποιήματα, αφηγήσεις
ένας κόσμος ολόκληρος
μικρός και μέγας
με ανθρώπους, δένδρα, ποτάμια, βουνά και θάλασσες.
Τοπογραφίες,
αρχαία ερείπεια, φαντάσματα, τραγούδια και παραμύθια, φορεσιές - ένας θησαυρός. Ξεφυλλίζω, διαβάζω, άλλοτε βιαστικά, άλλοτε απολαυστικά, παίρνω μια ιδέα που λένε, κι άλλοτε τα βάζω στην άκρη, τα ποστιάζω, για να τα διαβάσω αργότερα.
Κι όμως με έναν μυστήριον τρόπο είναι σα να τα έχω διαβάσει ήδη.
Γίνονται κι αυτά με τον καιρό "ύλη".
Μια προίκα στην ψυχή κι ένα οικείο φορτίο όπως με τις συναντήσεις των ανθρώπων ιδίως των γυναικών.
Με πολλές απ'τις οποίες απλώς συναντήθηκες στη ζωή σου για πολύ ή λίγο, αφήνοντας τα υπόλοιπα
(πάντα και με όλες τις γυναίκες υπάρχουν "υπόλοιπα")
για αργότερα, στην ώρα τους
μια ώρα που δεν ήρθε ποτέ.
Κι όμως, με τον καιρό είναι σαν να συνέβη και με αυτές αυτή η "ώρα", σαν τίποτα να μην τις ξεχωρίζει από τα τελειωμένα και τα ολόκληρα - σαν καμμιά αίσθηση εκκρεμότητας ή ανολοκλήρωτου να χει απομείνει. Ίσως
επειδή ο καιρός ησυχάζει τους άντρες,
ίσως επειδή πάντα κυριαρχεί γλυκά το πρωθύστερο, ανακατεύοντας ό,τι έγινε με ό,τι
δεν έγινε στην ίδια Ιλιάδα, ίσως γιατί προνοεί
η φύση για να αντέξεις όσα σου προόρισε, ίσως και για λόγους που θα ανακαλύψουν
συν τω χρόνω οι γιατροί και οι γιατροί και οι ποιητές,
εν τέλει αφήνεις τη φαντασία σου
να σου αφηγείται εκείνη τη ζωή σου...
Ω, της ευτυχίας...
