Ακολουθήστε μας στο Google news

Πρεμιέρα κάνει αυτό το Σαββατοκύριακο το ντοκιμαντέρ «Diamonds in the Night Sky» που αναφέρεται στην ιστορία του θρυλικού Jazz FM, του Κώστα Γιαννουλόπουλου.

Είναι μία ταινία σε σκηνοθεσία και παραγωγή του Μελέτη Μοίρα που έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης τον Μάρτιο και αφορά την ιστορία του περίφημου Jazz FM.

Ο Jazz FM ξεκίνησε τo 1991. Αρχικά κάθε βράδυ από τις 00:00 μέχρι τις 04:00 και μετά από ένα χρόνο όλο το 24ωρο. Εμπνευστής του και ιδρυτής του ο Κώστας Γιαννουλόπουλος (1948-1997). To ντοκιμαντέρ εξετάζει πως ο ραδιοσταθμός επηρέασε τους μουσικούς, τους χώρους που τους φιλοξενούσαν που αυξήθηκαν κατά πολύ, την ελληνική jazz παραγωγή, τον περιοδικό τύπο και τα ωδεία. Στην ταινία ακόμη συμμετέχουν ο συγγραφέας Γιώργος - Ίκαρος Μπαμπασάκης, οι δημοσιογράφοι Γιώργος Χαρωνίτης και Γιώργος Βουδικλάρης, ο συγγραφέας και μουσικός Σάκης Παπαδημητρίου, οι μουσικοί Γιώργος Κοντραφούρης, Ντέιβιντ Λιντς, Τάκης Μπαρμπέρης, εκπρόσωποι της εγχώριας δισκογραφίας Γεωργία Αλεβιζάκη, Άλκης Βαφιάς, από τον συναυλιακό χώρο οι Γιώργος Γεώργας και Θράσος Ειρήνης από το Half Note και βέβαια οι άνθρωποι του Jazz FM, Ιλάν Σολομών, Σταύρος Ευάγγελος Μούτσελος, Λεωνίδας Αντωνόπουλος, Ζακ Σαμουήλ, Βασίλης Σταματίου.

Το «Diamonds in the Night Sky» θα προβληθεί στον Κινηματογράφο Δαναό Σάββατο 30/11 και Κυριακή 1/12 στις 16:00 και Τρίτη 3/12 στις 20:00. 

Το e-tetRadio ζήτησε από τον δημιουργό του Μελάτη Μοίρα να μας πει λίγα πράγματα για το φαινόμενο, διότι περί φαινομένου επρόκειτο, Jazz FM.

Είναι ένα «καρδιακό» ντοκιμαντέρ, δηλαδή γυρίστηκε κάτω από συναισθηματική φόρτιση, μιας και ήμουν το μικρότερο ηλικιακά μέλος του σταθμού. Οι μνήμες με το συναίσθημα πολλές φορές μπερδεύονταν τόσο, που μου ήταν αδύνατον να καταφέρω να «κόψω» το λόγο.

Ηταν φαινόμενο ο Jazz FM. Αφενός γιατί δεν υπήρξε ποτέ, πριν ή μετά, ένα ραδιόφωνο που να παίζει αποκλειστικά Jazz (και τα παρακλάδια της) στην Αθήνα / Ελλάδα και αφετέρου γιατί κατάφερε να αλλάξει όλα όσα άλλοι τα θεωρούσαν αδύνατον. Κατάφερε να βάλει στο μουσικό χάρτη των ερτζιανών ένα μουσικό είδος που ήταν -μέχρι τότε- στο περιθώριο και να επηρεάσει μια αλυσίδα καταστάσεων όπως τα μαγαζιά, τους μουσικούς, τις δισκογραφικές και τον mainstream τύπο.

Το περιστατικό που δεν μπορεί να ξεχάσει κανένας μας, είναι οι συνελεύσεις που κάναμε κάθε 15 μέρες στο υπόγειο του σταθμού όπου δινόντουσαν οι «οδηγίες» ή έπεφτε το κράξιμο για τις... βλακείες που είχαμε πει.

Δεν υπήρχε ποτέ -εννοείται- play list, αλλά συμβουλές για το ποιες μουσικές θα βοηθούσαν καλύτερα τη ροή της εκπομπής σου.

Δεν θα μπορούσε να υπάρχει τέτοιο ραδιόφωνα στα FM σήμερα. Θεωρώ απίθανο να δούμε καμιά 20αριά τύπους να τρέχουν χωρίς κάποιο αντάλλαγμα με μοναδικά κίνητρα την αγάπη για τη μουσική και τη θέληση να «πάνε» πιο πέρα τις γνώσεις τους. Επίσης έχει χαθεί και η έννοια του μουσικού παραγωγού, δεν ξέρω πόσο χρόνο χρειάζεται να γυρίσει πάλι όλο αυτό στην συνείδηση του κόσμου, αν γυρίζει.

Τι να πω, ήμουν ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας, αλλά παρόλα αυτά η επιρροή του Κώστα Γιαννουλόπουλου και -πιο βασικό- ο τρόπος που προσπαθούσε να σε μυήσει στον κόσμο της τζαζ, ήταν μοναδικός. Είχε έναν άλλον δικό του κόσμο, δεν γνωρίζω πόσοι ακριβώς τον κατάλαβαν, αλλά είμαι σίγουρος πως επηρέασε πολύ κόσμο. Ακόμη το κάνει.