Ακολουθήστε μας στο Google news
Οι NO PROFILE πήραν το πρώτο βάφτισμα του κοινού στο Schoolwave to 2006 απ’ όπου και κέρδισαν τους πρώτους φανατικούς οπαδούς. Έκτοτε, προσπαθώντας να τραβήξουν περισσότερα βλέμματα πάνω τους, αποφάσισαν να... σκοτώσουν το χρόνο τους παίρνοντας μέρος στον ετήσιο διαγωνισμό Φίλιππος Νάκας (2008). Χωρίς να το πολυκαταλάβουν κέρδισαν το ...πρώτο βραβείο και μαζί με αυτό ένα δισκογραφικό συμβόλαιο με τη Sony Music.
Και έτσι φτάσαμε στο “The Bitter”, το πρώτο επίσημο single και ταυτόχρονα την πρώτη γεύση από το επερχόμενο άλμπουμ τους. Με τη συμμετοχή της Ιφιγένειας Άτκινσον , πρώην τραγουδίστριας των Film, οι No Profile μας βάζουν στην πρίζα σε παραγωγή του Greggy K (των Matisse).
Η μπάντα αποτελείται από τους:
Νίκο Χαριτοδιπλωμένο (φωνή) υιός σελέμπριτυ
Γιάννη Ράλλη (κιθάρα, ακορντεόν) ο άνθρωπος ορχήστρα
Γιώργο “Super G” Αναγνωστόπουλο (κιθάρα) ναι, ο Hendrix έχει διάδοχο...
Χρήστο Κρητικό (μπάσο) punk is not dead…ναι;;;
Μανώλη Γιαννίκιος (ντραμς) στην επόμενη ζωή θα είναι ράπερ
Κοιτάζοντας πίσω, τι σήμαινε για εσάς το school wave festival και τι ο διαγωνισμός του Νάκκα; Ήταν τα πράγματα όπως τα φανταζόσασταν;
Schoolwave και Nakas Band Festival είναι τα δυο σημεία τομής γι’ αυτά που έχουμε καταφέρει ως τώρα. Το schoolwave είναι οι «εφηβικές» φιλοδοξίες που πραγματοποιήθηκαν (μεγάλη σκηνή, κόσμος, live με τις καλύτερες συνθήκες, το dvd και η γνωριμία με παιδιά που έχουν τα ίδια όνειρα) και ο διαγωνισμός του Νάκα είναι το «άλμα» σε κάτι πιο μεγάλο. Για όλα αυτά αισθανόμαστε πρώτα απ’ όλα τυχεροί, ήμασταν στην κατάλληλη ηλικία ώστε να συμμετάσχουμε στο, πρωτόγνωρο τότε για την Ελλάδα, schoolwave και αμέσως μετά (μόλις αποφοιτήσαμε κιόλας…) να βρεθούμε νικητές ενός τέτοιου διαγωνισμού. Στο κάτω- κάτω δεν είναι και λίγα αυτά που έχουμε κερδίσει κι από τα δύο, από μια τεράστια συναυλιακή εμπειρία έως ένα συμβόλαιο που μας αφήνει το περιθώριο να κάνουμε τη μουσική μας να ακουστεί και με το παραπάνω. Για το αν τα φανταζόμασταν όλα αυτά, η απάντηση είναι μάλλον όχι, στην Ελλάδα πρέπει ακόμα κι αν στοχεύεις ψηλά να σαι προσγειωμένος από πριν αλλιώς θα προσγειωθείς απότομα.
Δώστε μου 3 καλλιτέχνες ή συγκροτήματα τα οποία θεωρείτε ότι σας καθόρισαν και σε ποιον τομέα;
Η ερώτηση αυτή ήταν πάντα μια παγίδα για μας… Το θέμα είναι πως ο καθένας έχει διαφορετικά ακούσματα και όλα επηρεάζουν την έμπνευσή του, έτσι διαφοροποιούμαστε κατά πολύ ο ένας από τον άλλο και σαν μουσικοί εκτός από προσωπικότητες. Αντί λοιπόν να σας κουράσουμε με το τι ακούει ο καθένας (γιατί είναι όντως πολλά…) καλύτερα να περιγράψουμε κατευθείαν το αποτέλεσμα. Πολύ σύντομα, αυτό που παίζουμε μπορεί να περιγραφεί ως modern rock (ή όπως λέμε πιο χιουμοριστικά «rock για τους νέους!»). Με άλλα λόγια αυτό που ακούει κάποιος στα κομμάτια μας είναι χροιές από το κλασσικό ήχο της Rock (χωρίς υποκοριστικά, βλ. Rolling Stones, Velvet Revolver κ.α.) ερμηνευμένα με «σύγχρονο» τρόπο, εμπνευσμένο ίσως από Nine Inch Nails, Muse, Audioslave καθώς και άλλους καλλιτέχνες του σήμερα, που δεν ανήκουν κ αυτοί απαραίτητα στο rock genre.
Πώς βλέπετε τους καλλιτέχνες της γενιάς σας; Υπάρχει ελπίδα και προσδοκία;
Τα πράγματα στην Ελλάδα σε σύγκριση με το εξωτερικό ακόμη δεν είναι καλά, το σίγουρο είναι όμως πως μαθαίνουμε και εμείς σιγά- σιγά! Γεγονός είναι ότι ανήκουμε σε μια ολόκληρη γενιά από παιδιά που δημιουργούν μουσική με διαφορετικό σκεπτικό από το σύνηθες της χώρας κι αυτό είναι ελπιδοφόρο. Θετικό είναι επίσης ότι υπάρχουν πλέον αξιόλογα αγγλόφωνα σχήματα που δέχονται την προβολή των ελληνικών media πχ. οι Matisse, οι Cyanna, οι Rosebleed και οι Transistor όπως τους αξίζει. Υπάρχουν ακόμα εκατοντάδες άλλα συγκροτήματα που κυκλοφορούν τις δουλειές τους με πιο μικρές εταιρείες. Έτσι με τον καιρό δημιουργείται μια σκηνή και οι προσδοκίες σίγουρα θα ‘πρεπε να ναι μεγάλες.
Δεν σας ανησυχεί το γεγονός ότι όλα τα μεγάλα ελληνικά συγκροτήματα έχουν διαλυθεί εν έτει 2009;
Το μόνο ανησυχητικό είναι ότι τελικά αυτά τα συγκροτήματα που έφτιαξαν το ελληνικό ροκ, δεν είχαν ποτέ κάποιον να συνεχίσει το έργο τους όταν αυτοί πλέον δεν μπορούσαν κι έτσι η μουσική τους κατέληξε εντελώς κορεσμένη. Τα νέα σχήματα δεν προσφέρουν κάτι καινοτόμο και φρέσκο αλλά αναμασούν τη συνταγή που οι ίδιοι οι «μεγάλοι» του ελληνικού ροκ τους έδωσαν. Όσο για τις προσπάθειες μερικών μελών της τότε σκηνής να κάνουν σόλο καριέρα, είναι ωραίο να τους βλέπεις να χουν έμπνευση αλλά δυστυχώς παίρνουν πολύ περισσότερη δημοσιότητα απ’ όση θα έπρεπε ακριβώς επειδή δεν υπάρχει κάτι άλλο ενδιαφέρον για να εστιάσει την προσοχή του το κοινό του ελληνικού ροκ (εξαιρούνται τα Διάφανα Κρίνα). Έτσι πολλοί (όπως κι εμείς δηλαδή) προτιμούν να παρακολουθούν τα μουσικά δρώμενα του εξωτερικού.
Τα τραγούδια είναι ξενόγλωσσα. Ποια η σχέση σας όμως με τον ελληνικό ήχο και στίχο;
Για να είμαστε ειλικρινής η σχέση μας με την ελληνική μουσική και στίχο δεν είναι ιδιαίτερα καλή. Σεβόμαστε τους παλιούς, ακούμε και τους καινούριους, αλλά κανένας από μας δεν έχει επηρεαστεί ιδιαίτερα ή έχει ως πρότυπο κάποιον Έλληνα καλλιτέχνη. Το κακό είναι πως και τα λίγα –κατά τη γνώμη μας- καλά κομμάτια ή οι λίγοι αξιόλογοι Έλληνες καλλιτέχνες που υπάρχουν δεν προβάλλονται αρκετά, με αποτέλεσμα όταν σκεφτόμαστε ελληνικό στίχο και μουσική να μας έρχονται στο μυαλό μπουζούκια, «σκυλάδικα» κλπ. Καταλαβαίνουμε πως ένας άνθρωπος μπορεί να περάσει καλά με τέτοια πράγματα, στο κάτω- κάτω κι εμείς οι ίδιοι έχουμε κάνει πλάκα κι έχουμε περάσει καλά τραγουδώντας τέτοια κομμάτια. Το θέμα είναι όμως ότι πρέπει να κάνεις και κάτι παραπάνω από αυτό. Καλή η πλάκα αλλά όταν θες να κάτσεις ν ακούσεις κάτι πιο αξιόλογο κι αληθινό, εκεί είναι που κατά τη γνώμη μας δεν θα βρεις πολλά στον χώρο της ελληνική μουσικής. Κι ο κύριος λόγος γι αυτό είναι πως άλλοι γράφουν τη μουσική κι άλλοι την ερμηνεύουν εδώ πέρα. Φυσικά αυτό δεν έχει τίποτα το κακό από μόνο του, κακό είναι όταν γίνεται ο κανόνας. Χάνεται όλο το feeling πολλές φορές έτσι, και σου χαλάει την εικόνα για κάποια πράγματα. Για να μη τα βάφουμε όλα μαύρα πάντως υπάρχουν μέσα σ όλα αυτά κ κάποια πολύ αξιόλογα κομμάτια, τα οποία και παίρνουν μια καλή προβολή και δείχνουν πως ο κόσμος μπορεί να εκτιμήσει κάτι καλό. Παράδειγμα ο Μύρωνας Στρατής, τον οποίο είδαμε live στο MTV Day και μας άφησε τη καλύτερη εντύπωση τόσο ερμηνευτικά (σε φωνή και κιθάρα) όσο κι από πλευράς ήχου και κομματιών.
Ο ήχος σας είναι αρκετά δυναμικός, έως και σκληρός. Αν σας πρότεινε συνεργασία κάποιος γνωστός καλλιτέχνης διαφορετικής αισθητικής, της ποπ για παράδειγμα, θα το σκεφτόσασταν;
Όχι μόνο θα το σκεφτόμασταν, θα υπήρχε και μεγάλη περίπτωση να πούμε και ναι. Ακούμε όλοι μας πάρα πολύ μουσική και μπορούμε να περάσουμε το ίδιο καλά ακούγοντας Metallica με το να ακούμε Lady Gaga. Επίσης είναι πολύ ωραίο όταν βλέπεις δύο αγαπημένους σου καλλιτέχνες να κάνουν μια συνεργασία και να κάνουν κάτι πέρα από τα συνηθισμένα. Από κει και πέρα βέβαια υπάρχουν πολλοί παράγοντες που θα επηρέαζαν μια τέτοια απόφαση, όπως το ποια είναι η γνώμη μας για το συγκεκριμένο καλλιτέχνη και αυτό που κάνει, πως θα παρουσιαζόταν το όλο πράγμα κλπ. Σίγουρα δεν θα κάναμε κάτι με κάποιον μόνο για τη προβολή ή το συμφέρον μας, το πιο βασικό είναι αυτό που κάνεις να σε εκφράζει και να σου αρέσει. Κάπως έτσι έχει και η ιστορία με το πρώτο μας single. Σίγουρα δεν είναι και το πιο αντιπροσωπευτικό κομμάτι μας, όμως μας άρεσε πάρα πολύ η συνεργασία με την Ιφιγένεια και το αποτέλεσμα που βγήκε.
Τόσο στο myspace σας, όσο και στο facebook βλέπουμε να παρουσιάζεστε στην αγγλική γλώσσα. Γιατί αυτό;
Το myspace και το facebook δεν απευθύνονται μόνο σε ανθρώπους στην Ελλάδα, οι επισκέπτες στη σελίδα σου μπορεί να ναι από οπουδήποτε. Είναι λοιπόν χρήσιμο να χρησιμοποιείς στο προφίλ σου τη γλώσσα του internet, που είναι η αγγλική. Πέρα απ’ αυτό το πρακτικό κομμάτι βέβαια υπάρχει και το γεγονός του αγγλικού στίχου στα κομμάτια μας, ο οποίος παίζει κι αυτός ένα ρόλο. Απ’ τη στιγμή που η μουσική μας θέλουμε να απευθύνεται σε όλο τον κόσμο, είναι λογικό να παρουσιάζουμε τους εαυτούς μας και τη δουλειά μας μέσω των social networks με έναν τρόπο που όλοι μπορούν να καταλάβουν, είτε Έλληνες είτε ξένοι.
Σας συναντάμε να εμφανίζεστε σε χώρους ιστορικούς, όπως το Κύτταρο και ο Σταυρός του Νότου. Επίσης βλέπουμε συνεργασία με μια μεγάλη δισκογραφική εταιρία, τη Sony, πριν καν βγει ο πρώτος προσωπικός σας δίσκος. Δεν νιώθετε ένα βάρος με όλα αυτά;
Απ’ όσα μπορούμε να ξέρουμε κυρίως από γονείς (γιατί είμαστε πιο μικροί και δεν προλάβαμε καν το παλιό Κύτταρο για παράδειγμα) σ’ αυτούς τους χώρους είναι που πρωτοεμφανίστηκε το ροκ στην Ελλάδα, οπότε έχουν μια αύρα ιστορική μέσα τους. Δεν νιώθουμε ακριβώς κάποιο βάρος, πιο πολύ ανεβαίνει ο ενθουσιασμός μας όταν παίζουμε σε τέτοια μέρη, μάλλον γιατί τα νιώθουμε κάπως πιο οικεία επειδή ακριβώς αντιπροσωπεύουν αυτή τη μουσική. Όσο για τη Sony όπως είπαμε και πριν, νιώθουμε πολύ τυχεροί και αναγνωρίζουμε πλήρως την ευκαιρία που μας δόθηκε. Στην αρχή όντως είχαμε κάποιες ανησυχίες κι επιφυλάξεις, αλλά τα ξεπεράσαμε όλα πολύ γρήγορα και πλέον αισθανόμαστε αρκετά εξοικειωμένοι με το χώρο και πρόθυμοι για δουλειά. Ο κόσμος με τον οποίο έχουμε έρθει σε επαφή στη Sony είναι πάρα πολύ φιλικός και συνεργάσιμος, και υπάρχει μια διάθεση για να γίνει κάτι καλό (όχι μόνο με μας, με όλους τους καλλιτέχνες) που ειλικρινά δεν περιμέναμε να συναντήσουμε.
Τι όνειρα έχετε για την μπάντα σας και ποια συνταγή θα ακολουθήσετε ώστε να εκπληρωθούν;
Προς το παρόν κύρια ασχολία μας είναι το άλμπουμ το οποίο ηχογραφούμε μαζί με τον παραγωγό μας, Greggy K. , το οποίο όπου να’ ναι τελειώνει κι αυτό και σύντομα θα μπορεί να το ακούσει κι ο κόσμος. Ανυπομονούμε για την κυκλοφορία του καθώς επιτέλους θα υπάρχει μια καλή παραγωγή και παρουσίαση της μουσικής που παίζουμε τόσο καιρό. Παράλληλα συνεχίζουμε να κάνουμε όσες το δυνατόν περισσότερες live εμφανίσεις μπορούμε και να παρουσιάζουμε τα κομμάτια που θα είναι στο άλμπουμ. Προσπαθούμε να μη κοιτάμε πολύ μακριά αυτές τις μέρες και να μένουμε συγκεντρωμένοι στη δουλειά που έχουμε μπροστά μας, γιατί αρκετά απ τα πράγματα που κάνουμε είναι καινούρια για μας (το cd, το video clip κλπ.) και θέλουμε να βγουν όσο το δυνατόν καλύτερα γίνεται.
Οι NO PROFILE πήραν το πρώτο βάφτισμα του κοινού στο Schoolwave to 2006 απ’ όπου και κέρδισαν τους πρώτους φανατικούς οπαδούς. Έκτοτε, προσπαθώντας να τραβήξουν περισσότερα βλέμματα πάνω τους, αποφάσισαν να... σκοτώσουν το χρόνο τους παίρνοντας μέρος στον ετήσιο διαγωνισμό Φίλιππος Νάκας (2008). Χωρίς να το πολυκαταλάβουν κέρδισαν το ...πρώτο βραβείο και μαζί με αυτό ένα δισκογραφικό συμβόλαιο με τη Sony Music.
30 Δεκεμβρίου 2009Τα «παιδιά» του schoolwave μεγάλωσαν και κάνουν το πρώτο δισκογραφικό τους βήμαΟι NO PROFILE πήραν το πρώτο βάφτισμα του κοινού στο Schoolwave to 2006 απ’ όπου και κέρδισαν τους πρώτους φανατικούς οπαδούς. Έκτοτε, προσπαθώντας να τραβήξουν περισσότερα βλέμματα πάνω τους, αποφάσισαν να... σκοτώσουν το χρόνο τους παίρνοντας μέρος στον ετήσιο διαγωνισμό Φίλιππος Νάκας (2008). Χωρίς να το πολυκαταλάβουν κέρδισαν το ...πρώτο βραβείο και μαζί με αυτό ένα δισκογραφικό συμβόλαιο με τη Sony Music.
Και έτσι φτάσαμε στο “The Bitter”, το πρώτο επίσημο single και ταυτόχρονα την πρώτη γεύση από το επερχόμενο άλμπουμ τους. Με τη συμμετοχή της Ιφιγένειας Άτκινσον , πρώην τραγουδίστριας των Film, οι No Profile μας βάζουν στην πρίζα σε παραγωγή του Greggy K (των Matisse).
Η μπάντα αποτελείται από τους:
Νίκο Χαριτοδιπλωμένο (φωνή) υιός σελέμπριτυ
Γιάννη Ράλλη (κιθάρα, ακορντεόν) ο άνθρωπος ορχήστρα
Γιώργο “Super G” Αναγνωστόπουλο (κιθάρα) ναι, ο Hendrix έχει διάδοχο...
Χρήστο Κρητικό (μπάσο) punk is not dead…ναι;;;
Μανώλη Γιαννίκιος (ντραμς) στην επόμενη ζωή θα είναι ράπερ
Κοιτάζοντας πίσω, τι σήμαινε για εσάς το school wave festival και τι ο διαγωνισμός του Νάκκα; Ήταν τα πράγματα όπως τα φανταζόσασταν;
Schoolwave και Nakas Band Festival είναι τα δυο σημεία τομής γι’ αυτά που έχουμε καταφέρει ως τώρα. Το schoolwave είναι οι «εφηβικές» φιλοδοξίες που πραγματοποιήθηκαν (μεγάλη σκηνή, κόσμος, live με τις καλύτερες συνθήκες, το dvd και η γνωριμία με παιδιά που έχουν τα ίδια όνειρα) και ο διαγωνισμός του Νάκα είναι το «άλμα» σε κάτι πιο μεγάλο. Για όλα αυτά αισθανόμαστε πρώτα απ’ όλα τυχεροί, ήμασταν στην κατάλληλη ηλικία ώστε να συμμετάσχουμε στο, πρωτόγνωρο τότε για την Ελλάδα, schoolwave και αμέσως μετά (μόλις αποφοιτήσαμε κιόλας…) να βρεθούμε νικητές ενός τέτοιου διαγωνισμού. Στο κάτω- κάτω δεν είναι και λίγα αυτά που έχουμε κερδίσει κι από τα δύο, από μια τεράστια συναυλιακή εμπειρία έως ένα συμβόλαιο που μας αφήνει το περιθώριο να κάνουμε τη μουσική μας να ακουστεί και με το παραπάνω. Για το αν τα φανταζόμασταν όλα αυτά, η απάντηση είναι μάλλον όχι, στην Ελλάδα πρέπει ακόμα κι αν στοχεύεις ψηλά να σαι προσγειωμένος από πριν αλλιώς θα προσγειωθείς απότομα.
Δώστε μου 3 καλλιτέχνες ή συγκροτήματα τα οποία θεωρείτε ότι σας καθόρισαν και σε ποιον τομέα;
Η ερώτηση αυτή ήταν πάντα μια παγίδα για μας… Το θέμα είναι πως ο καθένας έχει διαφορετικά ακούσματα και όλα επηρεάζουν την έμπνευσή του, έτσι διαφοροποιούμαστε κατά πολύ ο ένας από τον άλλο και σαν μουσικοί εκτός από προσωπικότητες. Αντί λοιπόν να σας κουράσουμε με το τι ακούει ο καθένας (γιατί είναι όντως πολλά…) καλύτερα να περιγράψουμε κατευθείαν το αποτέλεσμα. Πολύ σύντομα, αυτό που παίζουμε μπορεί να περιγραφεί ως modern rock (ή όπως λέμε πιο χιουμοριστικά «rock για τους νέους!»). Με άλλα λόγια αυτό που ακούει κάποιος στα κομμάτια μας είναι χροιές από το κλασσικό ήχο της Rock (χωρίς υποκοριστικά, βλ. Rolling Stones, Velvet Revolver κ.α.) ερμηνευμένα με «σύγχρονο» τρόπο, εμπνευσμένο ίσως από Nine Inch Nails, Muse, Audioslave καθώς και άλλους καλλιτέχνες του σήμερα, που δεν ανήκουν κ αυτοί απαραίτητα στο rock genre.
Πώς βλέπετε τους καλλιτέχνες της γενιάς σας; Υπάρχει ελπίδα και προσδοκία;
Τα πράγματα στην Ελλάδα σε σύγκριση με το εξωτερικό ακόμη δεν είναι καλά, το σίγουρο είναι όμως πως μαθαίνουμε και εμείς σιγά- σιγά! Γεγονός είναι ότι ανήκουμε σε μια ολόκληρη γενιά από παιδιά που δημιουργούν μουσική με διαφορετικό σκεπτικό από το σύνηθες της χώρας κι αυτό είναι ελπιδοφόρο. Θετικό είναι επίσης ότι υπάρχουν πλέον αξιόλογα αγγλόφωνα σχήματα που δέχονται την προβολή των ελληνικών media πχ. οι Matisse, οι Cyanna, οι Rosebleed και οι Transistor όπως τους αξίζει. Υπάρχουν ακόμα εκατοντάδες άλλα συγκροτήματα που κυκλοφορούν τις δουλειές τους με πιο μικρές εταιρείες. Έτσι με τον καιρό δημιουργείται μια σκηνή και οι προσδοκίες σίγουρα θα ‘πρεπε να ναι μεγάλες.
Δεν σας ανησυχεί το γεγονός ότι όλα τα μεγάλα ελληνικά συγκροτήματα έχουν διαλυθεί εν έτει 2009;
Το μόνο ανησυχητικό είναι ότι τελικά αυτά τα συγκροτήματα που έφτιαξαν το ελληνικό ροκ, δεν είχαν ποτέ κάποιον να συνεχίσει το έργο τους όταν αυτοί πλέον δεν μπορούσαν κι έτσι η μουσική τους κατέληξε εντελώς κορεσμένη. Τα νέα σχήματα δεν προσφέρουν κάτι καινοτόμο και φρέσκο αλλά αναμασούν τη συνταγή που οι ίδιοι οι «μεγάλοι» του ελληνικού ροκ τους έδωσαν. Όσο για τις προσπάθειες μερικών μελών της τότε σκηνής να κάνουν σόλο καριέρα, είναι ωραίο να τους βλέπεις να χουν έμπνευση αλλά δυστυχώς παίρνουν πολύ περισσότερη δημοσιότητα απ’ όση θα έπρεπε ακριβώς επειδή δεν υπάρχει κάτι άλλο ενδιαφέρον για να εστιάσει την προσοχή του το κοινό του ελληνικού ροκ (εξαιρούνται τα Διάφανα Κρίνα). Έτσι πολλοί (όπως κι εμείς δηλαδή) προτιμούν να παρακολουθούν τα μουσικά δρώμενα του εξωτερικού.
Τα τραγούδια είναι ξενόγλωσσα. Ποια η σχέση σας όμως με τον ελληνικό ήχο και στίχο;
Για να είμαστε ειλικρινής η σχέση μας με την ελληνική μουσική και στίχο δεν είναι ιδιαίτερα καλή. Σεβόμαστε τους παλιούς, ακούμε και τους καινούριους, αλλά κανένας από μας δεν έχει επηρεαστεί ιδιαίτερα ή έχει ως πρότυπο κάποιον Έλληνα καλλιτέχνη. Το κακό είναι πως και τα λίγα –κατά τη γνώμη μας- καλά κομμάτια ή οι λίγοι αξιόλογοι Έλληνες καλλιτέχνες που υπάρχουν δεν προβάλλονται αρκετά, με αποτέλεσμα όταν σκεφτόμαστε ελληνικό στίχο και μουσική να μας έρχονται στο μυαλό μπουζούκια, «σκυλάδικα» κλπ. Καταλαβαίνουμε πως ένας άνθρωπος μπορεί να περάσει καλά με τέτοια πράγματα, στο κάτω- κάτω κι εμείς οι ίδιοι έχουμε κάνει πλάκα κι έχουμε περάσει καλά τραγουδώντας τέτοια κομμάτια. Το θέμα είναι όμως ότι πρέπει να κάνεις και κάτι παραπάνω από αυτό. Καλή η πλάκα αλλά όταν θες να κάτσεις ν ακούσεις κάτι πιο αξιόλογο κι αληθινό, εκεί είναι που κατά τη γνώμη μας δεν θα βρεις πολλά στον χώρο της ελληνική μουσικής. Κι ο κύριος λόγος γι αυτό είναι πως άλλοι γράφουν τη μουσική κι άλλοι την ερμηνεύουν εδώ πέρα. Φυσικά αυτό δεν έχει τίποτα το κακό από μόνο του, κακό είναι όταν γίνεται ο κανόνας. Χάνεται όλο το feeling πολλές φορές έτσι, και σου χαλάει την εικόνα για κάποια πράγματα. Για να μη τα βάφουμε όλα μαύρα πάντως υπάρχουν μέσα σ όλα αυτά κ κάποια πολύ αξιόλογα κομμάτια, τα οποία και παίρνουν μια καλή προβολή και δείχνουν πως ο κόσμος μπορεί να εκτιμήσει κάτι καλό. Παράδειγμα ο Μύρωνας Στρατής, τον οποίο είδαμε live στο MTV Day και μας άφησε τη καλύτερη εντύπωση τόσο ερμηνευτικά (σε φωνή και κιθάρα) όσο κι από πλευράς ήχου και κομματιών.
Ο ήχος σας είναι αρκετά δυναμικός, έως και σκληρός. Αν σας πρότεινε συνεργασία κάποιος γνωστός καλλιτέχνης διαφορετικής αισθητικής, της ποπ για παράδειγμα, θα το σκεφτόσασταν;
Όχι μόνο θα το σκεφτόμασταν, θα υπήρχε και μεγάλη περίπτωση να πούμε και ναι. Ακούμε όλοι μας πάρα πολύ μουσική και μπορούμε να περάσουμε το ίδιο καλά ακούγοντας Metallica με το να ακούμε Lady Gaga. Επίσης είναι πολύ ωραίο όταν βλέπεις δύο αγαπημένους σου καλλιτέχνες να κάνουν μια συνεργασία και να κάνουν κάτι πέρα από τα συνηθισμένα. Από κει και πέρα βέβαια υπάρχουν πολλοί παράγοντες που θα επηρέαζαν μια τέτοια απόφαση, όπως το ποια είναι η γνώμη μας για το συγκεκριμένο καλλιτέχνη και αυτό που κάνει, πως θα παρουσιαζόταν το όλο πράγμα κλπ. Σίγουρα δεν θα κάναμε κάτι με κάποιον μόνο για τη προβολή ή το συμφέρον μας, το πιο βασικό είναι αυτό που κάνεις να σε εκφράζει και να σου αρέσει. Κάπως έτσι έχει και η ιστορία με το πρώτο μας single. Σίγουρα δεν είναι και το πιο αντιπροσωπευτικό κομμάτι μας, όμως μας άρεσε πάρα πολύ η συνεργασία με την Ιφιγένεια και το αποτέλεσμα που βγήκε.
Τόσο στο myspace σας, όσο και στο facebook βλέπουμε να παρουσιάζεστε στην αγγλική γλώσσα. Γιατί αυτό;
Το myspace και το facebook δεν απευθύνονται μόνο σε ανθρώπους στην Ελλάδα, οι επισκέπτες στη σελίδα σου μπορεί να ναι από οπουδήποτε. Είναι λοιπόν χρήσιμο να χρησιμοποιείς στο προφίλ σου τη γλώσσα του internet, που είναι η αγγλική. Πέρα απ’ αυτό το πρακτικό κομμάτι βέβαια υπάρχει και το γεγονός του αγγλικού στίχου στα κομμάτια μας, ο οποίος παίζει κι αυτός ένα ρόλο. Απ’ τη στιγμή που η μουσική μας θέλουμε να απευθύνεται σε όλο τον κόσμο, είναι λογικό να παρουσιάζουμε τους εαυτούς μας και τη δουλειά μας μέσω των social networks με έναν τρόπο που όλοι μπορούν να καταλάβουν, είτε Έλληνες είτε ξένοι.
Σας συναντάμε να εμφανίζεστε σε χώρους ιστορικούς, όπως το Κύτταρο και ο Σταυρός του Νότου. Επίσης βλέπουμε συνεργασία με μια μεγάλη δισκογραφική εταιρία, τη Sony, πριν καν βγει ο πρώτος προσωπικός σας δίσκος. Δεν νιώθετε ένα βάρος με όλα αυτά;
Απ’ όσα μπορούμε να ξέρουμε κυρίως από γονείς (γιατί είμαστε πιο μικροί και δεν προλάβαμε καν το παλιό Κύτταρο για παράδειγμα) σ’ αυτούς τους χώρους είναι που πρωτοεμφανίστηκε το ροκ στην Ελλάδα, οπότε έχουν μια αύρα ιστορική μέσα τους. Δεν νιώθουμε ακριβώς κάποιο βάρος, πιο πολύ ανεβαίνει ο ενθουσιασμός μας όταν παίζουμε σε τέτοια μέρη, μάλλον γιατί τα νιώθουμε κάπως πιο οικεία επειδή ακριβώς αντιπροσωπεύουν αυτή τη μουσική. Όσο για τη Sony όπως είπαμε και πριν, νιώθουμε πολύ τυχεροί και αναγνωρίζουμε πλήρως την ευκαιρία που μας δόθηκε. Στην αρχή όντως είχαμε κάποιες ανησυχίες κι επιφυλάξεις, αλλά τα ξεπεράσαμε όλα πολύ γρήγορα και πλέον αισθανόμαστε αρκετά εξοικειωμένοι με το χώρο και πρόθυμοι για δουλειά. Ο κόσμος με τον οποίο έχουμε έρθει σε επαφή στη Sony είναι πάρα πολύ φιλικός και συνεργάσιμος, και υπάρχει μια διάθεση για να γίνει κάτι καλό (όχι μόνο με μας, με όλους τους καλλιτέχνες) που ειλικρινά δεν περιμέναμε να συναντήσουμε.
Τι όνειρα έχετε για την μπάντα σας και ποια συνταγή θα ακολουθήσετε ώστε να εκπληρωθούν;
Προς το παρόν κύρια ασχολία μας είναι το άλμπουμ το οποίο ηχογραφούμε μαζί με τον παραγωγό μας, Greggy K. , το οποίο όπου να’ ναι τελειώνει κι αυτό και σύντομα θα μπορεί να το ακούσει κι ο κόσμος. Ανυπομονούμε για την κυκλοφορία του καθώς επιτέλους θα υπάρχει μια καλή παραγωγή και παρουσίαση της μουσικής που παίζουμε τόσο καιρό. Παράλληλα συνεχίζουμε να κάνουμε όσες το δυνατόν περισσότερες live εμφανίσεις μπορούμε και να παρουσιάζουμε τα κομμάτια που θα είναι στο άλμπουμ. Προσπαθούμε να μη κοιτάμε πολύ μακριά αυτές τις μέρες και να μένουμε συγκεντρωμένοι στη δουλειά που έχουμε μπροστά μας, γιατί αρκετά απ τα πράγματα που κάνουμε είναι καινούρια για μας (το cd, το video clip κλπ.) και θέλουμε να βγουν όσο το δυνατόν καλύτερα γίνεται.
