Όταν η μονοφωνία στα ΜΜΕ γίνεται επίσημη επιδίωξη και οι διαφωνούντες δαιμονοποιούνται, τότε είναι που στήνεις αυτί περισσότερο σε άλλους, διαφορετικούς ήχους...
08 Φεβρουαρίου 2020«Δεν ήθελα να απολυθείς. Στενοχωρήθηκα. Ήθελα να υπάρχεις στα media για να διαφωνούμε ή και να σκοτωνόμαστε». Να ό,τι πιο ωραίο μου είπε αυτές τις μέρες μία συνάδελφος. Και πιο υγιές. Θυμάμαι τότε που έκλεινε το Mega, τα σποτ για το «μαύρο». Κυρίως θυμάμαι ένα σποτ υπέρ της πολυφωνίας και του πλουραλισμού με πολλά στόματα να μιλούν, ύστερα να σβήνουν ένα-ένα και η κατάληξη να είναι μονοφωνική. Σωστά. Η κατάληξη δεν μπορεί να είναι ποτέ μονοφωνική σε μία δημοκρατία και το λουκέτο σε ένα κανάλι δεν μπορεί να είναι ποτέ λόγος να πανηγυρίζεις-πολλοί το λέγαμε και τότε κι ας υπήρχε ιδεολογικό χάσμα με την κυρίαρχη γραμμή του καναλιού που έδινε τον αντιλαϊκό τόνο.
Λίγες ημέρες προτού ξανανοίξει, υπό νέα ιδιοκτησία, το Mega (με το καλό εύχομαι και όχι μόνον γιατί έχω φίλους που δουλεύουν εκεί) η μηντιακή μονοφωνία μοιάζει να είναι η κυρίαρχη κι επίσημη πολιτική γραμμή. Και όχι άτσαλα επιβεβλημένη. Αλλά σαν επιτομή διαφόρων σκεπτικών και πεποιθήσεων φορέων εξουσίας πολιτικών τε και μηντιακών κύκλων που εκκινούν από την πρόσφατη δημόσια δαιμονοποίηση της μνήμης της Ελευθεροτυπίας ως... εκτροφείο τρομοκρατίας (με μία ταυτόχρονη παρέμβαση και ενοχοποίηση και της μνήμης της Μεταπολίτευσης..)… Περνούν στην «αδελφή» Εφημερίδα των Συντακτών καταγγέλλοντάς την ως «εφημερίδα των συκοφαντών και των τρομοκρατών», συνδέοντας πονηρά το ελευθεροτυπιακό, άρα δημοκρατικό έθος να δίνεις βήμα σε όλους και να επιτρέπεις την ελεύθερη έκφραση της άποψης, με φλερτ τάχα μου με την «τρομοκρατία»... Και χωρίζουν ΜΜΕ και δημοσιογράφους εντέχνως σε αρεστούς και μη.
Οι μη αρεστοί, αυτοί που επιμένουν να διαφοροποιούνται, να μην αναπαράγουν απλά δελτία Τύπου, να μην κάνουν copy-paste άκριτα μια είδηση και να γράφουν μια άποψη κόντρα στην καθεστηκυία μηντιακή τάξη, οφείλουν φυσικά να συνδέονται διαρκώς με συγκεκριμένες ιδεολογικές αποχρώσεις και πολιτικά κόμματα που κι αυτά με την σειρά τους συνδέονται κάθε τόσο με την «ανοχή στην τρομοκρατία» όσο τα κίνητρά τους αποδίδονται σε σκοτεινά κέντρα που απεργάζονται σκοτεινά σχέδια. Απλά. Όποιος έχει διαφορετική άποψη είναι «υποκινούμενος» ή «ενεργούμενο».
Έχουμε ζήσει κι άλλοτε σε κλειστοφοβικά μηντιακά περιβάλλοντα. Και δεν είχαμε καν Ιντερνετ και social media τότε-κι ας επιχειρείται να δαιμονοποιηθεί και σε αυτά ο διαφορετικός λόγος όπως μάθαμε πρόσφατα για το αντισυνταγματικό νομοσχέδιο που ετοιμάζεται λέει να υποβάλει ο Μπογδάνος, ο άνθρωπος που έκανε καριέρα επιτρέποντας στον εαυτό του συνεχείς δημοκρατικές παρεκβάσεις φτάνει να εξυπηρετούσαν το κυρίαρχο σύστημα. Έχουμε ζήσει κι άλλοτε ξαναλέω αυτό το κλίμα. Προερχόταν όμως περισσότερο από έναν διακαή πόθο της εκάστοτε εξουσίας, παρά από ένα σαν έτοιμο από καιρό σύστημα ανθρώπων που ούρλιαζαν υπέρ της πολυφωνίας πριν, που κατήγγειλαν ανερυθρίαστα τη λειτουργία της ΕΡΤ πριν, για να σπεύσουν τώρα πρώτοι-πρώτοι να την «καταλάβουν» για να λένε τα ίδια που έλεγαν, από δημόσιο βήμα πια.
Να πω ότι λυπάμαι γι αυτό το κλίμα είναι λίγο. Όμως ποτέ ο μονόχορδος ήχος δεν επικράτησε για πολύ. Είναι σχεδόν φυσικός νόμος. Όταν ακούς το ίδιο, παύεις κάποια στιγμή να το ακούς. Και τότε η ακοή σου συλλαμβάνει άλλους ήχους από το περιβάλλον. Αυτό μάλιστα δεν αντιλαμβάνονται οι οπαδοί της μονοφωνίας. Ότι είναι πιο εύκολο να διακρίνεις τους άλλους ήχους σε ένα κλινικό, δυστοπικό περιβάλλον. Τότε είναι που τεντώνεις τα΄αυτιά σου.
