Ακολουθήστε μας στο Google news
Όσοι παραβρεθήκαμε στο Παλλάς παρακολουθήσαμε ένα εξαιρετικό πρόγραμμα. Γνωστά τραγούδια, εξαιρετικά φώτα, καλός ήχος. Για να μη μιλήσουμε για τους μουσικούς, οι οποίοι ήταν ένας κι ένας και έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Όσες φορές και να ακούσω το Σταύρο Λάντσια να παίζει (είτε πιάνο είτε τύμπανα) νιώθω τόσο μικρός, που ακόμα και τώρα που γράφω για αυτόν, ντρέπομαι. Και αν μπορώ να εκφράσω μια επιθυμία, θα ήθελα να τον ακούσω να παίζει σε ένα σχήμα μόνο τύμπανα. Τον θεωρώ κορυφαίο ντράμερ. Δεν θα ήθελα να αναφερθώ σε κάποιον άλλο από τους μουσικούς ειδικά, γιατί θα φανώ γραφικός. Με μία λέξη ήταν εκπληκτικοί όλοι τους.
Η παράσταση στο σύνολό της ήταν καλοστημένη με έξυπνα ευρήματα. Παρούσα και συμμετέχουσα και η Δήμητρα Γαλάνη που κατάφερε να μας ταξιδέψει μέσα σε δύο μόνο τραγούδια: «Η πίκρα σήμερα» (μουσική: Μάνος Χατζιδάκις – στίχοι: Νίκος Γκάτσος) και «Είδα την Άννα κάποτε» (μουσική – στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος)
Κατά τη διάρκεια της αποψινής του εμφάνισης, ο Διονύσης Σαββόπουλος προσέθεσε τραγουδώντας μια μικρή λεξούλα σε δυο τραγούδια του. Μια μικρή λεξούλα μάλλον κατά λάθος, αλλά εμένα με προβλημάτισε. Πιο συγκεκριμένα απήγγειλε και τραγούδησε κατά σειρά τα εξής: «Δε με λένε Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη… πια» και «Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά μα ούτε και στους μεγάλους… πια». Ένα (ή έστω δύο) μικρό(-α) και ασήμαντο(-α) λαθάκι(-α) θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς. Εμένα όμως μου έδωσαν τον τίτλο του παρόντος κειμένου. Ποιος είναι ο Σαββόπουλος… πια;
Παρακολουθώντας την αποψινή παράσταση έπιασα τον εαυτό μου να ευχαριστιέται πολύ κατά τη διάρκεια των τραγουδιών και να ενοχλείται επίσης πολύ μεταξύ των τραγουδιών. Το μεν πρώτο προκλήθηκε από τη μουσική ιδιοφυΐα του Διονύση Σαββόπουλου και το καλλιτεχνικό μέγεθος των τραγουδιών του, το δε δεύτερο από τις κουβέντες και τις παρλάτες του σπουδαίου τραγουδοποιού. Το ύφος του Σαββόπουλου όταν μιλάει είναι πια διδακτικό έως επικριτικό. Μοιάζει σα να μας κουνάει το δάχτυλο. Απόψεις για όλα και μια στροφή προς τον πατριωτισμό που ξενίζει. Και τέλος μια «απολογία» εκ μέρους της γενιάς του με επιχείρημα ότι «κάνανε ό,τι μπόρεσαν». Μα είναι σαφές πως όλοι μας «κάνουμε ό,τι μπορούμε». Το μεγάλο ερώτημα είναι αν φτάνει αυτό. Νομίζω όμως ότι αυτό το έχει απαντήσει ο Καζαντζάκης στην Αναφορά στο Γκρέκο: «Φτάσε όπου δεν μπορείς» είχε γράψει.
Σε έναν πολύ σημαντικό του στίχο ο Διονύσης Σαββόπουλος λέει: «Σ’ αυτήν την ηλικία ή μιλάς της καθεμιάς γενιάς ή κλείνεις και σιωπάς». Στα δικά μου μάτια είναι σαφές ότι ο Σαββόπουλος είναι πια ένας εξαιρετικός παραμυθάς που δε μιλάει όμως στην καθεμιά γενιά. Ή που δε μιλάει γενικώς, αν αναλογιστεί κανείς ότι έχει να βγάλει καινούργια τραγούδια σχεδόν εδώ και δέκα χρόνια. Υπό αυτήν την έννοια ίσως και να πραγματοποίησε τη σιωπή που ανέφερε στους στίχους του και να μη μπορεί να χαρακτηριστεί αμετροεπής.
Ωστόσο εμείς οι φανατικοί υποστηρικτές του θα προτιμούσαμε να μην είχε σιωπήσει καλλιτεχνικά. Ίσως να προτιμούσαμε τη σιωπή του σε όλα τα υπόλοιπα θέματα πλην της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ίσως να είμαστε και αχάριστοι. Και αγνώμονες. Δεν βγάζω άκρη. Πήρα όμως απόψε μια απόφαση. Φτάνει πια. Δε νομίζω να ξαναπάω σύντομα σε συναυλία του Σαββόπουλου. Θέλω να πάρω μια απόσταση προκειμένου να μου λείψει.
Μην παραξενευτείτε όμως αν με δείτε και πάλι στο επόμενο live του. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα αλλάζω γνώμη σχετικά με το Διονύση Σαββόπουλο.
Μόλις επέστρεψα από το Παλλάς όπου και παρακολούθησα τη συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου. Μια συναυλία αφιέρωμα στη δεκαετία του 1960. Πριν από οτιδήποτε άλλο ας γίνει σαφές ότι εκτιμώ βαθύτατα το καλλιτεχνικό έργο του Διονύση Σαββόπουλου.
28 Δεκεμβρίου 2009Μόλις επέστρεψα από το Παλλάς όπου και παρακολούθησα τη συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου. Μια συναυλία αφιέρωμα στη δεκαετία του 1960. Πριν από οτιδήποτε άλλο ας γίνει σαφές ότι εκτιμώ βαθύτατα το καλλιτεχνικό έργο του Διονύση Σαββόπουλου. Αυτό δε νομίζω ότι μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς και είναι σχεδόν βέβαιο ότι το πέρασμα του χρόνου θα το κάνει ακόμα πιο ξεκάθαρο και αποδεκτό. Είναι ο αγαπημένος μου τραγουδοποιός και τον ακολουθώ σε ό,τι κι αν κάνει εδώ και πολλά χρόνια.Όσοι παραβρεθήκαμε στο Παλλάς παρακολουθήσαμε ένα εξαιρετικό πρόγραμμα. Γνωστά τραγούδια, εξαιρετικά φώτα, καλός ήχος. Για να μη μιλήσουμε για τους μουσικούς, οι οποίοι ήταν ένας κι ένας και έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό. Όσες φορές και να ακούσω το Σταύρο Λάντσια να παίζει (είτε πιάνο είτε τύμπανα) νιώθω τόσο μικρός, που ακόμα και τώρα που γράφω για αυτόν, ντρέπομαι. Και αν μπορώ να εκφράσω μια επιθυμία, θα ήθελα να τον ακούσω να παίζει σε ένα σχήμα μόνο τύμπανα. Τον θεωρώ κορυφαίο ντράμερ. Δεν θα ήθελα να αναφερθώ σε κάποιον άλλο από τους μουσικούς ειδικά, γιατί θα φανώ γραφικός. Με μία λέξη ήταν εκπληκτικοί όλοι τους.
Η παράσταση στο σύνολό της ήταν καλοστημένη με έξυπνα ευρήματα. Παρούσα και συμμετέχουσα και η Δήμητρα Γαλάνη που κατάφερε να μας ταξιδέψει μέσα σε δύο μόνο τραγούδια: «Η πίκρα σήμερα» (μουσική: Μάνος Χατζιδάκις – στίχοι: Νίκος Γκάτσος) και «Είδα την Άννα κάποτε» (μουσική – στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος)Κατά τη διάρκεια της αποψινής του εμφάνισης, ο Διονύσης Σαββόπουλος προσέθεσε τραγουδώντας μια μικρή λεξούλα σε δυο τραγούδια του. Μια μικρή λεξούλα μάλλον κατά λάθος, αλλά εμένα με προβλημάτισε. Πιο συγκεκριμένα απήγγειλε και τραγούδησε κατά σειρά τα εξής: «Δε με λένε Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη… πια» και «Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά μα ούτε και στους μεγάλους… πια». Ένα (ή έστω δύο) μικρό(-α) και ασήμαντο(-α) λαθάκι(-α) θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς. Εμένα όμως μου έδωσαν τον τίτλο του παρόντος κειμένου. Ποιος είναι ο Σαββόπουλος… πια;
Παρακολουθώντας την αποψινή παράσταση έπιασα τον εαυτό μου να ευχαριστιέται πολύ κατά τη διάρκεια των τραγουδιών και να ενοχλείται επίσης πολύ μεταξύ των τραγουδιών. Το μεν πρώτο προκλήθηκε από τη μουσική ιδιοφυΐα του Διονύση Σαββόπουλου και το καλλιτεχνικό μέγεθος των τραγουδιών του, το δε δεύτερο από τις κουβέντες και τις παρλάτες του σπουδαίου τραγουδοποιού. Το ύφος του Σαββόπουλου όταν μιλάει είναι πια διδακτικό έως επικριτικό. Μοιάζει σα να μας κουνάει το δάχτυλο. Απόψεις για όλα και μια στροφή προς τον πατριωτισμό που ξενίζει. Και τέλος μια «απολογία» εκ μέρους της γενιάς του με επιχείρημα ότι «κάνανε ό,τι μπόρεσαν». Μα είναι σαφές πως όλοι μας «κάνουμε ό,τι μπορούμε». Το μεγάλο ερώτημα είναι αν φτάνει αυτό. Νομίζω όμως ότι αυτό το έχει απαντήσει ο Καζαντζάκης στην Αναφορά στο Γκρέκο: «Φτάσε όπου δεν μπορείς» είχε γράψει.
Σε έναν πολύ σημαντικό του στίχο ο Διονύσης Σαββόπουλος λέει: «Σ’ αυτήν την ηλικία ή μιλάς της καθεμιάς γενιάς ή κλείνεις και σιωπάς». Στα δικά μου μάτια είναι σαφές ότι ο Σαββόπουλος είναι πια ένας εξαιρετικός παραμυθάς που δε μιλάει όμως στην καθεμιά γενιά. Ή που δε μιλάει γενικώς, αν αναλογιστεί κανείς ότι έχει να βγάλει καινούργια τραγούδια σχεδόν εδώ και δέκα χρόνια. Υπό αυτήν την έννοια ίσως και να πραγματοποίησε τη σιωπή που ανέφερε στους στίχους του και να μη μπορεί να χαρακτηριστεί αμετροεπής.
Ωστόσο εμείς οι φανατικοί υποστηρικτές του θα προτιμούσαμε να μην είχε σιωπήσει καλλιτεχνικά. Ίσως να προτιμούσαμε τη σιωπή του σε όλα τα υπόλοιπα θέματα πλην της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ίσως να είμαστε και αχάριστοι. Και αγνώμονες. Δεν βγάζω άκρη. Πήρα όμως απόψε μια απόφαση. Φτάνει πια. Δε νομίζω να ξαναπάω σύντομα σε συναυλία του Σαββόπουλου. Θέλω να πάρω μια απόσταση προκειμένου να μου λείψει.
Μην παραξενευτείτε όμως αν με δείτε και πάλι στο επόμενο live του. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα αλλάζω γνώμη σχετικά με το Διονύση Σαββόπουλο.
