Ακολουθήστε μας στο Google news
Καλή χρονιά το λοιπόν, καλή δεκαετία, καλό μήνα ή έστω καλή εβδομάδα, που είναι και το πιο βατό όλων εδώ που τα λέμε...
03 Ιανουαρίου 2010- Καλή χρονιά το λοιπόν, καλή δεκαετία, καλό μήνα ή έστω καλή εβδομάδα, που είναι και το πιο βατό όλων εδώ που τα λέμε...
- Αφήσαμε τη χώρα λίγο πριν από την πρωτοχρονιά, με τον ραδιοφωνικό ΣΚΑΙ να γιορτάζει τα 20 χρόνια του και να συμπεριλαμβάνει στο πρόγραμμα του κομμάτια του παρελθόντος του, θρυλικού ή όχι. Ξεχώριζε από χιλιόμετρα ο Κακαουνάκης. Στην τετραετία 90-93 ήταν ανεπανάληπτα εκρηκτικός. Πώς να το κάνουμε... Όταν θα έχουμε επιστρέψει ο θρύλος Νίκος Κακαουνάκης θα έχει περάσει ήδη στην ιστορία καθώς ακόμη και ο τρόπος που έφυγε «φωνάζει» για την ανάγκη του ρεπορτάζ. Διαβάζω για ιατρικά λάθη στον Ευαγγελισμό και σκέφτομαι μήπως ο Κακαουνάκης το έστησε όλο αυτό για το πάθος του με το ρεπορτάζ μέχρι το τελευταίο λεπτό της ζωής του. Θα μπορούσε, αλλά δεν είναι έτσι ασφαλώς. R.I.P. το λοιπόν και όλα τα υπόλοιπα έπονται.
- Ένας ακόμη που έφυγε ανταποκρινόμενος στο θρύλο του, ήταν και ο Vic Chesnutt, που κατά τα φαινόμενα έδωσε εκούσια τέλος στη ζωή του ανήμερα τα Χριστούγεννα. Όσοι τον «γνωρίζαμε» πάντα περιμέναμε να το κάνει και θα είμαστε ψεύτες αν δεν παραδεχτούμε ότι θα μας «απογοήτευε» ένας βαρετός θάνατος σε βαθιά γεράματα. Το rock ‘n’ roll προσπερνάει τους ανθρώπους βλέπετε... Λίγο μετά ο μέγας Rowland S. Howard, ο άνθρωπος που στις μεγάλες του ορέξεις ήθελε πέντε Julian Casablancas και δέκα Jack White για πρωινό, από την τελευταία περίοδο κατά την οποία το rock ‘n’ roll υπήρξε πραγματικά (αυτο)καταστροφικό και επικίνδυνο. Δεν είναι αργά να παθιαστείτε με τη μουσική και των δύο, αν τυχόν το έχετε παραλείψει μέχρι σήμερα...
- Διαβάζω τις τελευταίες μέρες –προσεχτικά ασφαλώς- τα όσα γράφονται –παντού πλέον- για το ... «μείζον» ζήτημα της Σαββοπουλειάδας. Οι περισσότεροι είναι ιδιαίτερα επιμελείς στο να μην συγχέουν την αναγνωρισμένα αλαζονική συμπεριφορά του Σαββόπουλου ως δήθεν πολιτιστικό σύμβολο με την αυταξία της μουσικής του. Και φέρνουν πλείονα του ενός παραδείγματα στα οποία ο «άνθρωπος» δεν ακολουθεί τον «δημιουργό», αλλά ο πρώτος ευτελίζει τον δεύτερο. Μέχρι και το όνομα του Χατζιδάκι πήρε κάπου το μάτι μου..., που ως άνθρωπος – λέει...- δεν ανταποκρίνονταν στο ύψος του έργου του.
- Διαφωνώ με τους παραλληλισμούς. Στην περίπτωση Σαββόπουλου δεν μιλάμε για προσωπικές ιδιοτροπίες ή ατέλειες του χαρακτήρα. Αντίθετα έχουμε να κάνουμε με μία μοναδική στα ελληνικά τουλάχιστον χρονικά περίπτωση πολυετούς σιωπής, απραξίας και έλλειψης έμπνευσης, η οποία προσπαθεί να καθαγιαστεί από τα «καλώς πεπραγμένα» του παρελθόντος, ενώ την ίδια στιγμή αντεπιτίθεται με νεορθόδοξο διδακτισμό και έπαρση σε βαθμό κίρρωσης του ήπατος. Ο Χατζιδάκις μέχρι τις τελευταίες του ημέρες αναζητούσε τη μουσική... Η μουσική για τον Σαββόπουλο είναι μια τελειωμένη ιστορία. Και επαναλαμβάνω ότι καλό είναι να ξεκινήσει επιτέλους και μια συζήτηση για την πραγματική αξία της μουσικής του, όταν καταφέρουμε να βγάλουμε από πάνω της το σάβανο της αίγλης που την περιβάλλει. Αλλά μάλλον είναι «νωρίς» για κάτι τέτοιο, απ’ ότι βλέπω.
- Στα πιο «δικά μας» τώρα... Όσο κι αν ψάχνω, όσο και αν ανοίγω μουσικές σελίδες γραμμένες ακόμη και σε γλώσσες που δεν κατέχω, δύσκολα βρίσκω μουσικά περιοδικά, portal, blogs, στήλες κ.α. που να μην έχουν ανακηρύξει το Merriweather Post Pavillion των Animal Collective δίσκο της χρονιάς για το 2009. Μιλάμε για συντριπτικό θρίαμβο, ανάλογο του οποίου είχαμε να ζήσουμε από το OK Computer των Radiohead στα τέλη των 90s. Και στις δύο περιπτώσεις ήμουν με το μέρος της μειοψηφίας...
- Το άλμπουμ είχε διαρρεύσει στο διαδίκτυο κάπου μέσα στα Χριστούγεννα του 2008, ενώ ήταν ήδη δίσκος του μήνα στα περισσότερα μουσικά έντυπα του Δεκεμβρίου του 2008. Βοηθούμενο αρχικά από το My Girls, το πρώτο πραγματικά ποπ τραγούδι της κατ’ ευφημισμό πλέον κολλεκτίβας, όχι μόνο δεν ξεχάστηκε, αλλά αντίθετα διόγκωσε τη φήμη του μέσα στους επόμενους δώδεκα μήνες υποσκελίζοντας κάθε επόμενη κυκλοφορία. Η ανακήρυξη του σε δίσκο της χρονιάς είναι ακόμη πιο σημαντικό γεγονός αν σκεφτούμε ότι πρόκειται για μία μπάντα που – όπως είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε- είναι σχεδόν αδιάφορη στις ζωντανές εμφανίσεις της (για άλλους είναι «φευγάτα συναρπαστική»). Ή έστω απέχει από την καθιερωμένη άποψη περί του live rock πανδαιμόνιου, παρότι αυτό επιδιώκει ολοφάνερα και όχι κάποια δήθεν laptop νεκροληψία.
- Αν σκεφτούμε ότι ακόμη και οι τεχνοφοβικοί Radiohead του OK Computer υπέκυψαν στο δέλεαρ της ογκώδους rawk περιοδείας, τότε το παράδειγμα των Animal Collective μας δίνει μια πρώτη υποψία για το τέλος του live θρύλου που έθρεψε το rock’ n’ roll εδώ και δεκαετίες. Από την άλλη μεριά όμως όλοι λένε ότι τα άλμπουμ πεθαίνουν και οι ζωντανές εμφανίσεις είναι πλέον η αιτία ύπαρξης του rock’ n’ roll και της pop κουλτούρας εν γένει. Μπερδεμένα τα πράγματα στον νέο μουσικό αιώνα, που –ας μην γελιόμαστε- μόλις τώρα αρχίζει. Τα πρώτα δέκα χρονάκια ήταν απλώς αναγνωριστικά... Που πάει να πει ότι αν μέχρι το 2030-40 έχουμε ακόμη λόγους να μνημονεύουμε τους κάθε Strokes τότε σίγουρα στον αμέσως επόμενο αιώνα, το ροκ θα είναι και οριστικά μια νεκρή τέχνη.
- Και αυτό δεν είναι τόσο δύσκολο να γίνει, όσο μεγαλεπήβολα ανόητο φαντάζει το να το λέει κανείς σήμερα. Πολύ σημαντικότερα μουσικά είδη και με πολύ μεγαλύτερη ιστορία και επίδραση έχουν καταστεί μες στους αιώνες «νεκρά» και κατ’ ουσία μη εξελίξιμα. Η διαφορά έγκειται πλέον στους παράγοντες εκείνους που καθιστούν την σημερινή pop κουλτούρα κλινικά ζωντανή, ακόμη και όταν αυτή καθίσταται από ετών ανεπισήμως νεκρή.
- Το αστείο της υπόθεσης είναι βέβαια ότι ένα άλμπουμ γενικής αναγνωρισιμότητας, αλλά ελάχιστου προσωπικού πάθους, όπως αυτό των Animal Collective, κερδίζει πρωτιές, χωρίς ουσιαστικά οι περισσότεροι να το έχουν ψηφίσει στο ν.1 της λίστας τους! Απλώς όλοι ή σχεδόν όλοι το έχουν κάπου μες στη δεκάδα τους, η οποία κατά τα λοιπά διαφοροποιείται εντελώς σε σχέση με τις επιλογές όλων των υπόλοιπων συντακτών / ψηφοφόρων. Αφήνω στην άκρη όσους κάνουν συμμαχίες για να αναδείξουν τα άλμπουμ της αρεσκείας τους σε ψηλές θέσεις. Το θεωρώ εντελώς pathetic αυτό, εκτός κι αν το κάνεις για πλάκα για να τη σπάσεις στους υπόλοιπους. Μόνο έτσι το δέχομαι. Στις υπόλοιπες περιπτώσεις, get a life τώρα!
- Ρίξτε μια ματιά στις σχετικές λίστες του Mic.gr ας πούμε , που επιμένει –και πολύ καλά κάνουμε θα έλεγα...- να δημοσιεύει την προσωπική λίστα κάθε συντάκτη (και μάλιστα σχολιασμένη!). Με τρεις- τέσσερις πρωτιές και μερικές αξιόλογες θέσεις, το άλμπουμ πηγαίνει κατευθείαν στο ν.1 , ενώ απουσιάζει εντελώς από τις λίστες ικανών σε αριθμών συντακτών. Απλώς διότι κατά βάση κάθε λίστα έχει αυστηρά προσωπικά κριτήρια, με επιλογές που υπερβαίνουν το κοινώς παραδεκτό μουσικό γούστο. Και τελικά αυτό το «κοινώς παραδεκτό» είναι που χτυπάει την πρωτιά, χωρίς τελικά να την αξίζει, όσο απόλυτα δείχνουν οι αριθμοί.
- Θα επαναλάβω και εδώ ότι το συγκεκριμένο άλμπουμ δεν το έχω βάλει σε καμία λίστα και πουθενά, διότι πολύ απλά ποτέ δεν κατάφερα να το ακούσω. Το έχω πάνω από ένα χρόνο στους υπολογιστές και τα i pod, το έχω αγοράσει –από συνήθεια- και σε βινύλιο, που ακόμη περιμένει κάποιος να βγάλει τη ζελατίνα.... Το προσπάθησα αρκετές φορές ταξιδεύοντας με το αυτοκίνητο, αλλά μετά το δεύτερο τραγούδι πάντοτε διάλεγα ό,τι επόμενο υπήρχε στο CD changer. Αυτά περί της αξίας ακροάσεων του δίσκου. Περί της αξίας του στο επίπεδο της εξέλιξης του τρόπου με τον οποίο έχουμε συνηθίσει να γράφεται και να ακούγεται η ποπ μουσική έχουν ειπωθεί πολλά. Και νομίζω ότι για καιρό δεν πρέπει να ειπωθούν ακόμη περισσότερα. Για να δούμε τελικά αν η φθίνουσα αποδομιστική άποψη των Animal Collective θα είναι αυτή που θα «οδηγήσει» τα πράγματα στο μέλλον, ή αν θα αποτελέσει στο μέλλον ένα γραφικό καπρίτσιο μιας ερασιτεχνικής τεχνολογικής ανάπτυξης, που έθεσε τους πάντες στην υπηρεσία της πιο παρεξηγημένης των τεχνών: της μουσικοκριτικής!
- Κάναμε πρωτοχρονιά σε ένα arty καταγώγι της Νέας Υόρκης μαζί με ένα από τα πολλά «μπάσταρδα» των Animal Collective. Οι Excepter, με καταγωγή από το ηρωικό πλέον Brooklyn, έπαιζαν στην έδρα τους, με άνεση χαιρέτισαν ένα vintage μέλλον με παραδοσιακό αντίστροφο μέτρημα και στη συνέχεια δοκίμασαν τις αντοχές μας σε κάθε επίπεδο με τρόπο που κάνει τα «αφεντικά» τους (ηχογραφούν για το label των A.C.) να ακούγονται εμπορικοί σε επίπεδο... gummy bear. Αν σκεφτείς ότι και το ... πειραματικό γεύμα που είχε προηγηθεί του πανδαιμονιακού music gig ήταν ενδιαφέρον σε γεύση και επινόηση, αλλά λίγο σε ποσότητα και τελικά απόλαυση, τότε γενικότερα θα έλεγα να κάνουμε μια μικρή παύση στην τάση αποδόμησης και κατόπιν πρόχειρης ανασύνθεσης των πάντων και να προσπαθήσουμε να εναρμονίσουμε κάπως τα πράγματα, έστω και πρόσκαιρα.
- Τα υπόλοιπα από κοντά
Καλή χρονιά το λοιπόν, καλή δεκαετία, καλό μήνα ή έστω καλή εβδομάδα, που είναι και το πιο βατό όλων εδώ που τα λέμε...
Αφήσαμε τη χώρα λίγο πριν από την πρωτοχρονιά, με τον ραδιοφωνικό
ΣΚΑΙ να γιορτάζει τα 20 χρόνια του και να συμπεριλαμβάνει στο πρόγραμμα
του κομμάτια του παρελθόντος του, θρυλικού ή όχι.
03 Ιανουαρίου 2010- Καλή χρονιά το λοιπόν, καλή δεκαετία, καλό μήνα ή έστω καλή εβδομάδα, που είναι και το πιο βατό όλων εδώ που τα λέμε...- Αφήσαμε τη χώρα λίγο πριν από την πρωτοχρονιά, με τον ραδιοφωνικό ΣΚΑΙ να γιορτάζει τα 20 χρόνια του και να συμπεριλαμβάνει στο πρόγραμμα του κομμάτια του παρελθόντος του, θρυλικού ή όχι. Ξεχώριζε από χιλιόμετρα ο Κακαουνάκης. Στην τετραετία 90-93 ήταν ανεπανάληπτα εκρηκτικός. Πώς να το κάνουμε... Όταν θα έχουμε επιστρέψει ο θρύλος Νίκος Κακαουνάκης θα έχει περάσει ήδη στην ιστορία καθώς ακόμη και ο τρόπος που έφυγε «φωνάζει» για την ανάγκη του ρεπορτάζ. Διαβάζω για ιατρικά λάθη στον Ευαγγελισμό και σκέφτομαι μήπως ο Κακαουνάκης το έστησε όλο αυτό για το πάθος του με το ρεπορτάζ μέχρι το τελευταίο λεπτό της ζωής του. Θα μπορούσε, αλλά δεν είναι έτσι ασφαλώς. R.I.P. το λοιπόν και όλα τα υπόλοιπα έπονται.- Ένας ακόμη που έφυγε ανταποκρινόμενος στο θρύλο του, ήταν και ο Vic Chesnutt, που κατά τα φαινόμενα έδωσε εκούσια τέλος στη ζωή του ανήμερα τα Χριστούγεννα. Όσοι τον «γνωρίζαμε» πάντα περιμέναμε να το κάνει και θα είμαστε ψεύτες αν δεν παραδεχτούμε ότι θα μας «απογοήτευε» ένας βαρετός θάνατος σε βαθιά γεράματα. Το rock ‘n’ roll προσπερνάει τους ανθρώπους βλέπετε... Λίγο μετά ο μέγας Rowland S. Howard, ο άνθρωπος που στις μεγάλες του ορέξεις ήθελε πέντε Julian Casablancas και δέκα Jack White για πρωινό, από την τελευταία περίοδο κατά την οποία το rock ‘n’ roll υπήρξε πραγματικά (αυτο)καταστροφικό και επικίνδυνο. Δεν είναι αργά να παθιαστείτε με τη μουσική και των δύο, αν τυχόν το έχετε παραλείψει μέχρι σήμερα...- Διαβάζω τις τελευταίες μέρες –προσεχτικά ασφαλώς- τα όσα γράφονται –παντού πλέον- για το ... «μείζον» ζήτημα της Σαββοπουλειάδας. Οι περισσότεροι είναι ιδιαίτερα επιμελείς στο να μην συγχέουν την αναγνωρισμένα αλαζονική συμπεριφορά του Σαββόπουλου ως δήθεν πολιτιστικό σύμβολο με την αυταξία της μουσικής του. Και φέρνουν πλείονα του ενός παραδείγματα στα οποία ο «άνθρωπος» δεν ακολουθεί τον «δημιουργό», αλλά ο πρώτος ευτελίζει τον δεύτερο. Μέχρι και το όνομα του Χατζιδάκι πήρε κάπου το μάτι μου..., που ως άνθρωπος – λέει...- δεν ανταποκρίνονταν στο ύψος του έργου του.
- Διαφωνώ με τους παραλληλισμούς. Στην περίπτωση Σαββόπουλου δεν μιλάμε για προσωπικές ιδιοτροπίες ή ατέλειες του χαρακτήρα. Αντίθετα έχουμε να κάνουμε με μία μοναδική στα ελληνικά τουλάχιστον χρονικά περίπτωση πολυετούς σιωπής, απραξίας και έλλειψης έμπνευσης, η οποία προσπαθεί να καθαγιαστεί από τα «καλώς πεπραγμένα» του παρελθόντος, ενώ την ίδια στιγμή αντεπιτίθεται με νεορθόδοξο διδακτισμό και έπαρση σε βαθμό κίρρωσης του ήπατος. Ο Χατζιδάκις μέχρι τις τελευταίες του ημέρες αναζητούσε τη μουσική... Η μουσική για τον Σαββόπουλο είναι μια τελειωμένη ιστορία. Και επαναλαμβάνω ότι καλό είναι να ξεκινήσει επιτέλους και μια συζήτηση για την πραγματική αξία της μουσικής του, όταν καταφέρουμε να βγάλουμε από πάνω της το σάβανο της αίγλης που την περιβάλλει. Αλλά μάλλον είναι «νωρίς» για κάτι τέτοιο, απ’ ότι βλέπω.- Στα πιο «δικά μας» τώρα... Όσο κι αν ψάχνω, όσο και αν ανοίγω μουσικές σελίδες γραμμένες ακόμη και σε γλώσσες που δεν κατέχω, δύσκολα βρίσκω μουσικά περιοδικά, portal, blogs, στήλες κ.α. που να μην έχουν ανακηρύξει το Merriweather Post Pavillion των Animal Collective δίσκο της χρονιάς για το 2009. Μιλάμε για συντριπτικό θρίαμβο, ανάλογο του οποίου είχαμε να ζήσουμε από το OK Computer των Radiohead στα τέλη των 90s. Και στις δύο περιπτώσεις ήμουν με το μέρος της μειοψηφίας...
- Το άλμπουμ είχε διαρρεύσει στο διαδίκτυο κάπου μέσα στα Χριστούγεννα του 2008, ενώ ήταν ήδη δίσκος του μήνα στα περισσότερα μουσικά έντυπα του Δεκεμβρίου του 2008. Βοηθούμενο αρχικά από το My Girls, το πρώτο πραγματικά ποπ τραγούδι της κατ’ ευφημισμό πλέον κολλεκτίβας, όχι μόνο δεν ξεχάστηκε, αλλά αντίθετα διόγκωσε τη φήμη του μέσα στους επόμενους δώδεκα μήνες υποσκελίζοντας κάθε επόμενη κυκλοφορία. Η ανακήρυξη του σε δίσκο της χρονιάς είναι ακόμη πιο σημαντικό γεγονός αν σκεφτούμε ότι πρόκειται για μία μπάντα που – όπως είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε- είναι σχεδόν αδιάφορη στις ζωντανές εμφανίσεις της (για άλλους είναι «φευγάτα συναρπαστική»). Ή έστω απέχει από την καθιερωμένη άποψη περί του live rock πανδαιμόνιου, παρότι αυτό επιδιώκει ολοφάνερα και όχι κάποια δήθεν laptop νεκροληψία.- Αν σκεφτούμε ότι ακόμη και οι τεχνοφοβικοί Radiohead του OK Computer υπέκυψαν στο δέλεαρ της ογκώδους rawk περιοδείας, τότε το παράδειγμα των Animal Collective μας δίνει μια πρώτη υποψία για το τέλος του live θρύλου που έθρεψε το rock’ n’ roll εδώ και δεκαετίες. Από την άλλη μεριά όμως όλοι λένε ότι τα άλμπουμ πεθαίνουν και οι ζωντανές εμφανίσεις είναι πλέον η αιτία ύπαρξης του rock’ n’ roll και της pop κουλτούρας εν γένει. Μπερδεμένα τα πράγματα στον νέο μουσικό αιώνα, που –ας μην γελιόμαστε- μόλις τώρα αρχίζει. Τα πρώτα δέκα χρονάκια ήταν απλώς αναγνωριστικά... Που πάει να πει ότι αν μέχρι το 2030-40 έχουμε ακόμη λόγους να μνημονεύουμε τους κάθε Strokes τότε σίγουρα στον αμέσως επόμενο αιώνα, το ροκ θα είναι και οριστικά μια νεκρή τέχνη.
- Και αυτό δεν είναι τόσο δύσκολο να γίνει, όσο μεγαλεπήβολα ανόητο φαντάζει το να το λέει κανείς σήμερα. Πολύ σημαντικότερα μουσικά είδη και με πολύ μεγαλύτερη ιστορία και επίδραση έχουν καταστεί μες στους αιώνες «νεκρά» και κατ’ ουσία μη εξελίξιμα. Η διαφορά έγκειται πλέον στους παράγοντες εκείνους που καθιστούν την σημερινή pop κουλτούρα κλινικά ζωντανή, ακόμη και όταν αυτή καθίσταται από ετών ανεπισήμως νεκρή.
- Το αστείο της υπόθεσης είναι βέβαια ότι ένα άλμπουμ γενικής αναγνωρισιμότητας, αλλά ελάχιστου προσωπικού πάθους, όπως αυτό των Animal Collective, κερδίζει πρωτιές, χωρίς ουσιαστικά οι περισσότεροι να το έχουν ψηφίσει στο ν.1 της λίστας τους! Απλώς όλοι ή σχεδόν όλοι το έχουν κάπου μες στη δεκάδα τους, η οποία κατά τα λοιπά διαφοροποιείται εντελώς σε σχέση με τις επιλογές όλων των υπόλοιπων συντακτών / ψηφοφόρων. Αφήνω στην άκρη όσους κάνουν συμμαχίες για να αναδείξουν τα άλμπουμ της αρεσκείας τους σε ψηλές θέσεις. Το θεωρώ εντελώς pathetic αυτό, εκτός κι αν το κάνεις για πλάκα για να τη σπάσεις στους υπόλοιπους. Μόνο έτσι το δέχομαι. Στις υπόλοιπες περιπτώσεις, get a life τώρα!
- Ρίξτε μια ματιά στις σχετικές λίστες του Mic.gr ας πούμε , που επιμένει –και πολύ καλά κάνουμε θα έλεγα...- να δημοσιεύει την προσωπική λίστα κάθε συντάκτη (και μάλιστα σχολιασμένη!). Με τρεις- τέσσερις πρωτιές και μερικές αξιόλογες θέσεις, το άλμπουμ πηγαίνει κατευθείαν στο ν.1 , ενώ απουσιάζει εντελώς από τις λίστες ικανών σε αριθμών συντακτών. Απλώς διότι κατά βάση κάθε λίστα έχει αυστηρά προσωπικά κριτήρια, με επιλογές που υπερβαίνουν το κοινώς παραδεκτό μουσικό γούστο. Και τελικά αυτό το «κοινώς παραδεκτό» είναι που χτυπάει την πρωτιά, χωρίς τελικά να την αξίζει, όσο απόλυτα δείχνουν οι αριθμοί.
- Θα επαναλάβω και εδώ ότι το συγκεκριμένο άλμπουμ δεν το έχω βάλει σε καμία λίστα και πουθενά, διότι πολύ απλά ποτέ δεν κατάφερα να το ακούσω. Το έχω πάνω από ένα χρόνο στους υπολογιστές και τα i pod, το έχω αγοράσει –από συνήθεια- και σε βινύλιο, που ακόμη περιμένει κάποιος να βγάλει τη ζελατίνα.... Το προσπάθησα αρκετές φορές ταξιδεύοντας με το αυτοκίνητο, αλλά μετά το δεύτερο τραγούδι πάντοτε διάλεγα ό,τι επόμενο υπήρχε στο CD changer. Αυτά περί της αξίας ακροάσεων του δίσκου. Περί της αξίας του στο επίπεδο της εξέλιξης του τρόπου με τον οποίο έχουμε συνηθίσει να γράφεται και να ακούγεται η ποπ μουσική έχουν ειπωθεί πολλά. Και νομίζω ότι για καιρό δεν πρέπει να ειπωθούν ακόμη περισσότερα. Για να δούμε τελικά αν η φθίνουσα αποδομιστική άποψη των Animal Collective θα είναι αυτή που θα «οδηγήσει» τα πράγματα στο μέλλον, ή αν θα αποτελέσει στο μέλλον ένα γραφικό καπρίτσιο μιας ερασιτεχνικής τεχνολογικής ανάπτυξης, που έθεσε τους πάντες στην υπηρεσία της πιο παρεξηγημένης των τεχνών: της μουσικοκριτικής!
- Κάναμε πρωτοχρονιά σε ένα arty καταγώγι της Νέας Υόρκης μαζί με ένα από τα πολλά «μπάσταρδα» των Animal Collective. Οι Excepter, με καταγωγή από το ηρωικό πλέον Brooklyn, έπαιζαν στην έδρα τους, με άνεση χαιρέτισαν ένα vintage μέλλον με παραδοσιακό αντίστροφο μέτρημα και στη συνέχεια δοκίμασαν τις αντοχές μας σε κάθε επίπεδο με τρόπο που κάνει τα «αφεντικά» τους (ηχογραφούν για το label των A.C.) να ακούγονται εμπορικοί σε επίπεδο... gummy bear. Αν σκεφτείς ότι και το ... πειραματικό γεύμα που είχε προηγηθεί του πανδαιμονιακού music gig ήταν ενδιαφέρον σε γεύση και επινόηση, αλλά λίγο σε ποσότητα και τελικά απόλαυση, τότε γενικότερα θα έλεγα να κάνουμε μια μικρή παύση στην τάση αποδόμησης και κατόπιν πρόχειρης ανασύνθεσης των πάντων και να προσπαθήσουμε να εναρμονίσουμε κάπως τα πράγματα, έστω και πρόσκαιρα.- Τα υπόλοιπα από κοντά
