Ακολουθήστε μας στο Google news
Η «Ε» είναι η τελευταία από τις μεγάλες απογευματινές εφημερίδες που με μια-δυο ακόμα, μικρότερες, δεν έχει οικονομικές εξαρτήσεις, δεν συνδέεται με διαπλεκόμενα συμφέροντα, δεν εξυπηρετεί αλλότριες επιδιώξεις.
Συνεπώς οι όποιες κεντρικές πολιτικές επιλογές της εφημερίδας αποτελούν προϊόν της ελεύθερης βούλησής της και των προτιμήσεών της, ενώ ταυτοχρόνως, όχι μόνον επιτρέπει αλλά εξασφαλίζει το δικαίωμα των συντακτών της και των συνεργατών της να εκθέτουν τη δική τους σκέψη και πολιτική, ενίοτε διαφωνώντας ή με τη γραμμή της εφημερίδας ή και μεταξύ τους. Αυτός που εν τέλει κρίνει είναι ο αναγνώστης.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η εφημερίδα ή οι συντάκτες δεν έχουν αδυναμίες, δεν κάνουν σφάλματα ή ότι κάποιοι δεν ενεργούν πονηρά. Ομως σε αυτήν την εφημερίδα ραγιάς είναι μόνον όποιος είναι εθελοντής ραγιάς...
Το ιδανικό της «Ελευθεροτυπίας» είναι να απευθύνεται στους αναγνώστες της μέσω των συντακτών της, χωρίς δουλείες και υποτέλειες. Είναι τίμιο να 'ναι κανείς ΠΑΣΟΚ χωρίς να επωφελείται απ' αυτό, δεξιός, αριστερός ή οτιδήποτε, αρκεί να μην το «πουλάει» (με αποτέλεσμα να πουλιέται) -είτε για χρήμα, είτε για σχέσεις, είτε για θέσεις.
Είναι λοιπόν «λογικό» (με την τρέχουσα κυνική εκδοχή τού σκέπτεσθαι) να'ναι η «Ε» στο στόχαστρο πολλών που θα ήθελαν να τη δέσουν στο άρμα τους. Υποθέτω μάλιστα ότι πολλοί καλοθελητές διαβάζοντας αυτές τις γραμμές «θα θυμηθούν το παλιό δηλητήριο» -και θα αναρωτηθούν αν γράφονται ανιδιοτελώς ή όχι- δεν είναι έτσι, μην κρυβόμαστε πίσω απ' το δάκτυλο. Τη σκούφια μας την φοράμε στραβά πολλά χρόνια τώρα, εκ πρώτης αρχής. Η στήλη αυτή δεν θα κουραστεί να
επαναλαμβάνει ότι μπορεί μεν οι εφημερίδες να εκδίδονται από αφεντικά, αλλά γράφονται από δημοσιογράφους. Η πιο χυδαία συκοφαντία, κατά του Τύπου γενικώς, είναι η ταύτιση των δημοσιογράφων με τους ιδιοκτήτες. Καθ' υπαγόρευσιν του αφεντικού γράφουν μόνον όσοι το επιλέγουν. Κι αυτοί που επιλέγουν κάτι τέτοιο, επιλέγουν και πολλά αφεντικά.
Ο «ναυτίλος» είναι μια στήλη γνώμης, ευαίσθητη μόνο στη γνώμη των αναγνωστών, των πολιτών, τη δική σας· και όταν συμφωνούμε και όταν διαφωνούμε. Συχνά (ίσως περισσότερο από όσο θα έπρεπε) σας έχει απευθυνθεί σε δεύτερο πρόσωπο για κρίσιμα θέματα. Ομως οι καιροί έχουν ζορίσει. Ο κόσμος αλλάζει, και δεν αλλάζει προς το καλύτερο. Η εποχή που «η εφημερίδα ήταν η προσευχή του πολίτη» έχει παρέλθει. Κυρίως με ευθύνη των εφημερίδων, καθώς σιγά-σιγά, η μία μετά την άλλη, εγκαταλείπουν τους αναγνώστες χάριν των Δυνατών κι αφίστανται των πολιτών λόγω των πελατών. Ομως το (εγγύς μάλιστα) μέλλον ίσως να βρει όρθιους όσους αντιστέκονται σε αυτό το παρόν.
Δουλειά της δημοσιογραφίας είναι να ακούει «τη βοή των πλησιαζόντων» κι ως προς αυτό έχει μακρά παράδοση και καθόλου βραχύ μέλλον, διότι, εν τέλει, η δημοσιογραφία δεν είναι η παθολογία της, αλλά ο αγώνας εναντίον αυτής της παθολογίας. Στην «Ελευθεροτυπία» οι δημοσιογράφοι που προκρίνουν αυτόν τον τρόπο ζωής, έχουν τη δυνατότητα να τον αθλούνται.
Οπως άλλωστε και σε αρκετές άλλες εφημερίδες και έντυπα. Οχι, ο Τύπος δεν τελείωσε, ούτε θα αλωθεί στο σύνολό του εύκολα. Εξάλλου ο Τύπος δεν ελέγχει μόνον τις τρεις εξουσίες ελέγχει και ελέγχεται και από τον υπόλοιπο Τύπο. Οπερ έδει δείξαι.
Αλλοιώς η τυραννίδα θα είχε προ πολλού ακλόνητη εγκαθιδρυθεί -για την ώρα το προσπαθεί. Και θα το καταφέρει μόνον όταν τις εφημερίδες θα τις γράφουν οι Δυνατοί και μόνον όταν τα κόμματα αποπολιτικοποιηθούν.
Φαινόμενα και τα δύο δυστυχώς σε εξέλιξη...
Ενας διευθυντής έπεσε. Δεν είναι ασυνήθιστο. Αλλά και καθόλου γενναίο να κατηγορεί για την πτώση του συντάκτες - μάλιστα να τους συκοφαντεί.
Ο κ. Βλαστάρης, διευθυντής έως πρότινος της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας», απεπέμφθη από την ιδιοκτησία της εφημερίδας κι όχι από τους συντάκτες. Και είναι μικρότητα όταν μια δρυς πέφτει, να κατηγορεί για αυτό τις πεύκες γύρω της ή τα κυπαρίσσια.
Πολύ δε περισσότερο δείχνει έλλειψη ήθους το να κατηγορεί -τώρα- ως «εφημερίδα των κοριών» την εφημερίδα που έως χθες διηύθυνε, προσβάλλοντας έτσι όλους εμάς τους εργαζόμενους σε αυτήν, υπονομεύοντας το κύρος μας και το όνομά μας. Κλαζομένια πράγματα, άδικα και απρεπή...
(Από τη σημερινή Ελευθεροτυπία)
Πολλά λέγονται και γράφονται για την «Ελευθεροτυπία» τον τελευταίο καιρό. Ως ένας συντάκτης που έχει την τιμή να εργάζεται σε αυτήν την εφημερίδα με παρρησία και την αξιοπρέπεια της ελευθερίας (όπως άλλωστε και οι περισσότεροι συνάδελφοι εδώ), αισθάνομαι την ανάγκη να απευθυνθώ κι εγώ στους αναγνώστες λέγοντας δυο-τρία πράγματα απ' την καρδιά μου.
02 Ιανουαρίου 2010Πολλά λέγονται και γράφονται για την «Ελευθεροτυπία» τον τελευταίο καιρό. Ως ένας συντάκτης που έχει την τιμή να εργάζεται σε αυτήν την εφημερίδα με παρρησία και την αξιοπρέπεια της ελευθερίας (όπως άλλωστε και οι περισσότεροι συνάδελφοι εδώ), αισθάνομαι την ανάγκη να απευθυνθώ κι εγώ στους αναγνώστες λέγοντας δυο-τρία πράγματα απ' την καρδιά μου.Η «Ε» είναι η τελευταία από τις μεγάλες απογευματινές εφημερίδες που με μια-δυο ακόμα, μικρότερες, δεν έχει οικονομικές εξαρτήσεις, δεν συνδέεται με διαπλεκόμενα συμφέροντα, δεν εξυπηρετεί αλλότριες επιδιώξεις.
Συνεπώς οι όποιες κεντρικές πολιτικές επιλογές της εφημερίδας αποτελούν προϊόν της ελεύθερης βούλησής της και των προτιμήσεών της, ενώ ταυτοχρόνως, όχι μόνον επιτρέπει αλλά εξασφαλίζει το δικαίωμα των συντακτών της και των συνεργατών της να εκθέτουν τη δική τους σκέψη και πολιτική, ενίοτε διαφωνώντας ή με τη γραμμή της εφημερίδας ή και μεταξύ τους. Αυτός που εν τέλει κρίνει είναι ο αναγνώστης.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η εφημερίδα ή οι συντάκτες δεν έχουν αδυναμίες, δεν κάνουν σφάλματα ή ότι κάποιοι δεν ενεργούν πονηρά. Ομως σε αυτήν την εφημερίδα ραγιάς είναι μόνον όποιος είναι εθελοντής ραγιάς...
Το ιδανικό της «Ελευθεροτυπίας» είναι να απευθύνεται στους αναγνώστες της μέσω των συντακτών της, χωρίς δουλείες και υποτέλειες. Είναι τίμιο να 'ναι κανείς ΠΑΣΟΚ χωρίς να επωφελείται απ' αυτό, δεξιός, αριστερός ή οτιδήποτε, αρκεί να μην το «πουλάει» (με αποτέλεσμα να πουλιέται) -είτε για χρήμα, είτε για σχέσεις, είτε για θέσεις.
Είναι λοιπόν «λογικό» (με την τρέχουσα κυνική εκδοχή τού σκέπτεσθαι) να'ναι η «Ε» στο στόχαστρο πολλών που θα ήθελαν να τη δέσουν στο άρμα τους. Υποθέτω μάλιστα ότι πολλοί καλοθελητές διαβάζοντας αυτές τις γραμμές «θα θυμηθούν το παλιό δηλητήριο» -και θα αναρωτηθούν αν γράφονται ανιδιοτελώς ή όχι- δεν είναι έτσι, μην κρυβόμαστε πίσω απ' το δάκτυλο. Τη σκούφια μας την φοράμε στραβά πολλά χρόνια τώρα, εκ πρώτης αρχής. Η στήλη αυτή δεν θα κουραστεί να
επαναλαμβάνει ότι μπορεί μεν οι εφημερίδες να εκδίδονται από αφεντικά, αλλά γράφονται από δημοσιογράφους. Η πιο χυδαία συκοφαντία, κατά του Τύπου γενικώς, είναι η ταύτιση των δημοσιογράφων με τους ιδιοκτήτες. Καθ' υπαγόρευσιν του αφεντικού γράφουν μόνον όσοι το επιλέγουν. Κι αυτοί που επιλέγουν κάτι τέτοιο, επιλέγουν και πολλά αφεντικά.
Ο «ναυτίλος» είναι μια στήλη γνώμης, ευαίσθητη μόνο στη γνώμη των αναγνωστών, των πολιτών, τη δική σας· και όταν συμφωνούμε και όταν διαφωνούμε. Συχνά (ίσως περισσότερο από όσο θα έπρεπε) σας έχει απευθυνθεί σε δεύτερο πρόσωπο για κρίσιμα θέματα. Ομως οι καιροί έχουν ζορίσει. Ο κόσμος αλλάζει, και δεν αλλάζει προς το καλύτερο. Η εποχή που «η εφημερίδα ήταν η προσευχή του πολίτη» έχει παρέλθει. Κυρίως με ευθύνη των εφημερίδων, καθώς σιγά-σιγά, η μία μετά την άλλη, εγκαταλείπουν τους αναγνώστες χάριν των Δυνατών κι αφίστανται των πολιτών λόγω των πελατών. Ομως το (εγγύς μάλιστα) μέλλον ίσως να βρει όρθιους όσους αντιστέκονται σε αυτό το παρόν.
Δουλειά της δημοσιογραφίας είναι να ακούει «τη βοή των πλησιαζόντων» κι ως προς αυτό έχει μακρά παράδοση και καθόλου βραχύ μέλλον, διότι, εν τέλει, η δημοσιογραφία δεν είναι η παθολογία της, αλλά ο αγώνας εναντίον αυτής της παθολογίας. Στην «Ελευθεροτυπία» οι δημοσιογράφοι που προκρίνουν αυτόν τον τρόπο ζωής, έχουν τη δυνατότητα να τον αθλούνται.
Οπως άλλωστε και σε αρκετές άλλες εφημερίδες και έντυπα. Οχι, ο Τύπος δεν τελείωσε, ούτε θα αλωθεί στο σύνολό του εύκολα. Εξάλλου ο Τύπος δεν ελέγχει μόνον τις τρεις εξουσίες ελέγχει και ελέγχεται και από τον υπόλοιπο Τύπο. Οπερ έδει δείξαι.
Αλλοιώς η τυραννίδα θα είχε προ πολλού ακλόνητη εγκαθιδρυθεί -για την ώρα το προσπαθεί. Και θα το καταφέρει μόνον όταν τις εφημερίδες θα τις γράφουν οι Δυνατοί και μόνον όταν τα κόμματα αποπολιτικοποιηθούν.
Φαινόμενα και τα δύο δυστυχώς σε εξέλιξη...
Ενας διευθυντής έπεσε. Δεν είναι ασυνήθιστο. Αλλά και καθόλου γενναίο να κατηγορεί για την πτώση του συντάκτες - μάλιστα να τους συκοφαντεί.
Ο κ. Βλαστάρης, διευθυντής έως πρότινος της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας», απεπέμφθη από την ιδιοκτησία της εφημερίδας κι όχι από τους συντάκτες. Και είναι μικρότητα όταν μια δρυς πέφτει, να κατηγορεί για αυτό τις πεύκες γύρω της ή τα κυπαρίσσια.
Πολύ δε περισσότερο δείχνει έλλειψη ήθους το να κατηγορεί -τώρα- ως «εφημερίδα των κοριών» την εφημερίδα που έως χθες διηύθυνε, προσβάλλοντας έτσι όλους εμάς τους εργαζόμενους σε αυτήν, υπονομεύοντας το κύρος μας και το όνομά μας. Κλαζομένια πράγματα, άδικα και απρεπή...
(Από τη σημερινή Ελευθεροτυπία)
