Ακολουθήστε μας στο Google news
Στα πρώτα φανάρια προς τον περιφερειακό προσέχω ότι όλες οι νόμιμες, αλλά και οι παράνομες, γιγαντοαφίσες των δρόμων αφορούν στο πέρασμα στην ψηφιακή τηλεόραση. «Δεν χάλασε η τηλεόραση σας, χρειάζεστε αποκωδικοποιητή MPEG4», «Δεν βλέπετε τίποτε στην τηλεόραση; Μην την πετάτε! Ελάτε σε εμάς για τον αποκωδικοποιητή MPEG4 από 55 ευρώ μόνο». Οι μεγάλες αλυσίδες ηλεκτρικών/ ηλεκτρονικών ειδών διαφημίζουν την πραμάτειά τους. Κι εγώ είχα ξεχάσει ότι από 14 Γενάρη η Θεσσαλονίκη «μπήκε», λέει, στην εποχή της ψηφιακής τηλεόρασης.
Στο σπίτι έχω μία Sony δεκαετίας και χωρίς να ξεφορτώσω το αμάξι τρέχω να δω αν ακόμη πιάνω κανά κανάλι ή αν θα τη βγάλω με μουσική το βράδυ… Όλα στη θέση τους τελικά. Τηλεόραση, κανάλια και μουσική.
Το πρωί σοφά επιλέγω να βάλω Ράδιο Θεσσαλονίκη στο δρόμο για το γραφείο. Ο Στέφανος Διαμαντόπουλος μαζί με πλειάδα ειδικών ψηφιακολόγων-αποκωδικοποιητικολόγων του σταθμού αναλύει το θέμα εξαντλητικά. Και ομολογώ ότι καιρό είχα να ακούσω μία τόσο χρηστική συζήτηση στο ραδιόφωνο.
Όχι οι παλιές μας τηλεοράσεις δεν πεθαίνουν αύριο. Οι διαφημίσεις είναι απολύτως παραπλανητικές και μάλλον κάποιος πρέπει να τους βάλει χέρι. Η ψηφιακή εκπομπή ορισμένων μόνο πανελλαδικής εμβέλειας καναλιών για τουλάχιστον δύο χρόνια ακόμη θα τρέχει παράλληλα με την αναλογική. Οπότε η Sony μου τη βγάζει λίγο ακόμη. Αυτούς τους καταστηματάρχες τώρα που έριξαν την εντελώς παραπλανητική/τρομοκρατική διαφήμιση, θα τους «πειράξει» κανείς;
Σχετικό αναλυτικό ρεπορτάζ είχε τελικά και το Κυριακάτικο Βήμα. Πιστεύω ότι όταν θα ξεκινήσει η ψηφιακή μετάβαση (αυτός είναι ο σωστός όρος τελικά) και στην Αθήνα, θα ανακινηθεί το όλο ζήτημα και θα το δούμε και πρώτο θέμα στον Αυτιά με γριές που ξαφνικά νέκρωσε η τηλεόραση τους και έπαθαν ανακοπή από την τρομάρα τους κ.λ.π.
Μία και μόνη λέξη για να λήξει το θέμα προσωρινά: D.A.B. …. Μίλησε κανείς για D.A.B. … ακούσατε τίποτε;
«Στην αναβροχιά καλοί και οι Savage Republic» έγραφε προ ημερών ο Κανελλόπουλος σε μια επίδειξη ευσπλαχνίας οπαδών των U2 προς αυτούς που μικροί γεννήθηκαν, μικροί και θα πεθάνουν. Χθες το βράδυ στο Block 33 στη Θεσσαλονίκη οι Gang Of Four της Αμερικής απέδειξαν ότι το underground είναι όντως επιλογή και όχι καταναγκασμός. Τρεχάτε στις συναυλίες της… βροχής το λοιπόν και περιμένετε τη σκηνή να γυρίσει προς το μέρος σας μπας και δείτε «θεού» πρόσωπο…
Λέγαμε για σατιρικές εκπομπές την προηγούμενη εβδομάδα… και σήμερα το πρωί έπεσα στην περίπτωση. Στον –υποτίθεται- ανανεωμένο Sport 103 FM οι από χρόνια γνωστοί για το «ανατρεπτικό» τους χιούμορ Βένης/ Τσατσαρός κάνουν μία από τις πιο ενοχλητικές εκπομπές της πρωινής ζώνης της πόλης. Η τυπική πλέον έκφραση «χιούμορ Σεφερλή» δεν επαρκεί για να αποτυπώσει το επίπεδο του χιούμορ τους. Υπό τον τίτλο «Αθλητήριοι» ανταλλάσσουν εξυπνάδες και χοντροκομμένα αστεία σε μία παντελώς ανεπιτυχή προσπάθεια να «πιάσουν» το πνεύμα της οπαδικής και όχι μόνο εντοπιότητας, στο οποίο στηρίζεται η δημοφιλία των περισσότερων αθλητικών ραδιοφώνων. Αλλά εντελώς αποτυχημένη…
Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας τον ανταγωνισμό που έχουν την ίδια ώρα από τα υπόλοιπα αθλητικά ραδιόφωνα και ειδικά από το Metropolis 95.5 που στο ίδιο δίωρο έχει Τραπεζανίδη και Γιώργο Μήνο και στο καπάκι Ραπτόπουλο, τότε δεν τα βλέπω πολύ καλά τα πράγματα για την νέα προσπάθεια του κατά τα άλλα συμπαθούς (και λόγω ασπρόμαυρης απόχρωσης…) 103.
Συντάσσομαι στα όσα έχουν γραφτεί ήδη για την διαφημιστική καμπάνια του BHMA FM , η οποία αν μη τι άλλο είναι και προσβλητική για τις «μη φίρμες» που όμως παίρνουν στις πλάτες τους το πρόγραμμα του σταθμού… Κατά τα λοιπά σε επίπεδο χιούμορ καταλήγουμε και πάλι να αναφερόμαστε στον παραπάνω συμπαθή κωμικό. Ειδικά η περίπτωση του κόκκινου Πρετεντέρη μας έκανε να δακρύσουμε από τα γέλια. Ακόμη κλαίμε.
Μετά τις ανακατατάξεις και την αποχώρηση Τσιτσόπουλου από τον Republic 100,3 διακρίνω στο airplay του σταθμού ένα πισωγύρισμα σε μουσικές της προπερασμένης πλέον δεκαετίας. Από αυτές με τις οποίες κορέστηκε ανελέητα η πόλη στην τελευταία και πιο άτολμη περίοδο του 88.5 . Κάποια πράγματα δηλαδή ακούγονται και με την ίδια σειρά όπως τότε… Ξανάρχιζει το 90s revival μάλλον και δεν το καταλάβαμε…
Μάλιστα το όλο πράγμα συνεπικουρείται και από την εμφάνιση του Kevin Yost την ερχόμενη Κυριακή στη Ρέμβη με την υποστήριξη του Star FM. Ο Yost για την Θεσσαλονίκη είναι κάτι ανάλογο με τους Puressence. Υποθέτω μάλιστα ότι έχει νοικιάσει και σπίτι κάπου στην πόλη, αλλά δεν ξέρω που… Όλο αυτό το deep house/ easy listening συνοθύλευμα των mid 90s περιέργως γιατί συνεχίζει να έχει μεγάλη απήχηση στο mainstream κοινό της πόλης. Και πάλι καλά δε λες… θα μου πεις. Μόνο να μην γίνει καμιά επιστροφή στα ελληνάδικα φοβάμαι!
Όσα γράφτηκαν για τον Jay Reatard με αφορμή τον περίεργο θάνατο του ξεπερνάνε ήδη σε όγκο τα όσα είχανε γραφτεί για το έργο του, ειδικά στα εγχώρια μουσικά site και περιοδικά. Δύσκολο να ισχυριστείς ότι πρόκειται για κάποιον καλλιτέχνη με σπουδαίο έργο. Από όλη τη δισκογραφία του θα κρατούσα μόνο εκείνα τα singles στη Matador που κατόπιν μαζεύτηκαν όλα σε ένα άλμπουμ μες στο 2008. Το τελευταίο του άλμπουμ δεν μου άρεσε. Σε κάθε περίπτωση όμως συμβολίζει το –μάλλον- κλείσιμο ενός σχεδόν εικοσαετούς DIY indie αμερικάνικου ηχητικού κυκλώματος, που πρώτο μέλημα του είχε την απεξάρτηση από κάθε τι το ευρωπαϊκό (βλέπε post punk κ.λ.π.), που ξεκίνησε με τους Pavement και ως προς τις τάσεις εξώστρεφειας του ολοκληρώθηκε με αυτούς. Διάφορα σημαντικά και μη γκρουπ και μεμονωμένοι καλλιτέχνες που έδρασαν κυρίως χάρη στην παλαιά καλή και τότε φτωχή Matador. Τους πρόλαβαν οι εξελίξεις –Strokes, Interpol, Killers- και τελικά η Αμερική αναγκάστηκε και πάλι να κοιτάξει προς την Ευρώπη για να δει το ροκ της να γιγαντώνεται… Η Matador πάντως πλούτισε!
Ο Reatard ήταν όσο κακόηχος και ανεξάντλητα ανεξάρτητος έπρεπε για να απέχει από όλα αυτά. Πέρναγε στο ίδιο τραγούδι από δέκα είδη πρωτόγονου rock ‘n’ roll χωρίς ποτέ να καταλήγει κάπου οριστικά. Το ξεκίναγε garage και το έληγε synth punk. Δεν νομίζω να έμειναν άλλοι τόσο συνειδητά κακόηχοι μετά από αυτόν…
Υπήρχε πάντως η αίσθηση σε πολλούς ότι αν «ηρεμούσε» κάποτε ίσως η μουσική του γραφή να γνώριζε απροσδόκητα ζενίθ. Τον «πρόδιδαν» μερικά καλά «σπασμένα» διαμαντάκια που υπήρχαν σκόρπια και επιμελώς ακατέργαστα σε κάθε κυκλοφορία του.
Το πολύ καλό Stitches του Larry Gus ανακηρύχθηκε ελληνικό άλμπουμ της χρονιάς για τους συντάκτες του Mic.gr και αναρωτιέμαι αν τελικά έχουμε οριστικά περάσει στην «μετά το ροκ» εποχή σε ότι αφορά την ελληνική ανεξάρτητη σκηνή. Και αν ναι, μπορεί το ροκ να κάνει κάτι για αυτό; Ή θα το αποχαιρετήσουμε οριστικά; Από τα 20 άλμπουμ μόνο αυτό των Last Drive είναι ροκ με την παραδοσιακή έννοια και των Film με την μη παραδοσιακή. Εγώ λέω να αντισταθώ στα breakbeats πάντως. Κάτι άρχισε να αντιδρά μέσα μου…
Έφτασα στη Θεσσαλονίκη γύρω στις 9 το βράδυ την περασμένη Πέμπτη καθότι η διαδρομή μετά την «πτώση των Τεμπών» έχει επιμηκυνθεί με τον πλέον βαρετό , αλλά και επικίνδυνο, τρόπο. Ραδιοφωνικά στο δρόμο πρόλαβα ολόκληρη την από τις 4 στις 5 παραδοση με τον Ζουγρή να αντικαθιστά τον Πετρίδη και να αφιερώνει μεγάλο μέρος της εκπομπής του στο αμερικάνικο chart.
19 Ιανουαρίου 2010Έφτασα στη Θεσσαλονίκη γύρω στις 9 το βράδυ την περασμένη Πέμπτη καθότι η διαδρομή μετά την «πτώση των Τεμπών» έχει επιμηκυνθεί με τον πλέον βαρετό , αλλά και επικίνδυνο, τρόπο. Ραδιοφωνικά στο δρόμο πρόλαβα ολόκληρη την από τις 4 στις 5 παραδοση με τον Ζουγρή να αντικαθιστά τον Πετρίδη και να αφιερώνει μεγάλο μέρος της εκπομπής του στο αμερικάνικο chart. Παραδοσιακά το πιο αδιάφορο μουσικό συνοθύλευμα κακογουστιάς και υποταγής στο λαϊκό ντιριντάχτα. Η Lady Gaga είναι η Ρίτα Σακελλαρίου της παγκοσμιοποίησης σκέφτομαι και συνεχίζω… Και διαβάζω στο Ποντίκι και για κάτι άλλα «ατοπήματα» ραδιοφωνικά του Ζουγρή.Στα πρώτα φανάρια προς τον περιφερειακό προσέχω ότι όλες οι νόμιμες, αλλά και οι παράνομες, γιγαντοαφίσες των δρόμων αφορούν στο πέρασμα στην ψηφιακή τηλεόραση. «Δεν χάλασε η τηλεόραση σας, χρειάζεστε αποκωδικοποιητή MPEG4», «Δεν βλέπετε τίποτε στην τηλεόραση; Μην την πετάτε! Ελάτε σε εμάς για τον αποκωδικοποιητή MPEG4 από 55 ευρώ μόνο». Οι μεγάλες αλυσίδες ηλεκτρικών/ ηλεκτρονικών ειδών διαφημίζουν την πραμάτειά τους. Κι εγώ είχα ξεχάσει ότι από 14 Γενάρη η Θεσσαλονίκη «μπήκε», λέει, στην εποχή της ψηφιακής τηλεόρασης.Στο σπίτι έχω μία Sony δεκαετίας και χωρίς να ξεφορτώσω το αμάξι τρέχω να δω αν ακόμη πιάνω κανά κανάλι ή αν θα τη βγάλω με μουσική το βράδυ… Όλα στη θέση τους τελικά. Τηλεόραση, κανάλια και μουσική.
Το πρωί σοφά επιλέγω να βάλω Ράδιο Θεσσαλονίκη στο δρόμο για το γραφείο. Ο Στέφανος Διαμαντόπουλος μαζί με πλειάδα ειδικών ψηφιακολόγων-αποκωδικοποιητικολόγων του σταθμού αναλύει το θέμα εξαντλητικά. Και ομολογώ ότι καιρό είχα να ακούσω μία τόσο χρηστική συζήτηση στο ραδιόφωνο.
Όχι οι παλιές μας τηλεοράσεις δεν πεθαίνουν αύριο. Οι διαφημίσεις είναι απολύτως παραπλανητικές και μάλλον κάποιος πρέπει να τους βάλει χέρι. Η ψηφιακή εκπομπή ορισμένων μόνο πανελλαδικής εμβέλειας καναλιών για τουλάχιστον δύο χρόνια ακόμη θα τρέχει παράλληλα με την αναλογική. Οπότε η Sony μου τη βγάζει λίγο ακόμη. Αυτούς τους καταστηματάρχες τώρα που έριξαν την εντελώς παραπλανητική/τρομοκρατική διαφήμιση, θα τους «πειράξει» κανείς; Σχετικό αναλυτικό ρεπορτάζ είχε τελικά και το Κυριακάτικο Βήμα. Πιστεύω ότι όταν θα ξεκινήσει η ψηφιακή μετάβαση (αυτός είναι ο σωστός όρος τελικά) και στην Αθήνα, θα ανακινηθεί το όλο ζήτημα και θα το δούμε και πρώτο θέμα στον Αυτιά με γριές που ξαφνικά νέκρωσε η τηλεόραση τους και έπαθαν ανακοπή από την τρομάρα τους κ.λ.π.
Μία και μόνη λέξη για να λήξει το θέμα προσωρινά: D.A.B. …. Μίλησε κανείς για D.A.B. … ακούσατε τίποτε;
«Στην αναβροχιά καλοί και οι Savage Republic» έγραφε προ ημερών ο Κανελλόπουλος σε μια επίδειξη ευσπλαχνίας οπαδών των U2 προς αυτούς που μικροί γεννήθηκαν, μικροί και θα πεθάνουν. Χθες το βράδυ στο Block 33 στη Θεσσαλονίκη οι Gang Of Four της Αμερικής απέδειξαν ότι το underground είναι όντως επιλογή και όχι καταναγκασμός. Τρεχάτε στις συναυλίες της… βροχής το λοιπόν και περιμένετε τη σκηνή να γυρίσει προς το μέρος σας μπας και δείτε «θεού» πρόσωπο…Λέγαμε για σατιρικές εκπομπές την προηγούμενη εβδομάδα… και σήμερα το πρωί έπεσα στην περίπτωση. Στον –υποτίθεται- ανανεωμένο Sport 103 FM οι από χρόνια γνωστοί για το «ανατρεπτικό» τους χιούμορ Βένης/ Τσατσαρός κάνουν μία από τις πιο ενοχλητικές εκπομπές της πρωινής ζώνης της πόλης. Η τυπική πλέον έκφραση «χιούμορ Σεφερλή» δεν επαρκεί για να αποτυπώσει το επίπεδο του χιούμορ τους. Υπό τον τίτλο «Αθλητήριοι» ανταλλάσσουν εξυπνάδες και χοντροκομμένα αστεία σε μία παντελώς ανεπιτυχή προσπάθεια να «πιάσουν» το πνεύμα της οπαδικής και όχι μόνο εντοπιότητας, στο οποίο στηρίζεται η δημοφιλία των περισσότερων αθλητικών ραδιοφώνων. Αλλά εντελώς αποτυχημένη…
Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας τον ανταγωνισμό που έχουν την ίδια ώρα από τα υπόλοιπα αθλητικά ραδιόφωνα και ειδικά από το Metropolis 95.5 που στο ίδιο δίωρο έχει Τραπεζανίδη και Γιώργο Μήνο και στο καπάκι Ραπτόπουλο, τότε δεν τα βλέπω πολύ καλά τα πράγματα για την νέα προσπάθεια του κατά τα άλλα συμπαθούς (και λόγω ασπρόμαυρης απόχρωσης…) 103.Συντάσσομαι στα όσα έχουν γραφτεί ήδη για την διαφημιστική καμπάνια του BHMA FM , η οποία αν μη τι άλλο είναι και προσβλητική για τις «μη φίρμες» που όμως παίρνουν στις πλάτες τους το πρόγραμμα του σταθμού… Κατά τα λοιπά σε επίπεδο χιούμορ καταλήγουμε και πάλι να αναφερόμαστε στον παραπάνω συμπαθή κωμικό. Ειδικά η περίπτωση του κόκκινου Πρετεντέρη μας έκανε να δακρύσουμε από τα γέλια. Ακόμη κλαίμε.
Μετά τις ανακατατάξεις και την αποχώρηση Τσιτσόπουλου από τον Republic 100,3 διακρίνω στο airplay του σταθμού ένα πισωγύρισμα σε μουσικές της προπερασμένης πλέον δεκαετίας. Από αυτές με τις οποίες κορέστηκε ανελέητα η πόλη στην τελευταία και πιο άτολμη περίοδο του 88.5 . Κάποια πράγματα δηλαδή ακούγονται και με την ίδια σειρά όπως τότε… Ξανάρχιζει το 90s revival μάλλον και δεν το καταλάβαμε…Μάλιστα το όλο πράγμα συνεπικουρείται και από την εμφάνιση του Kevin Yost την ερχόμενη Κυριακή στη Ρέμβη με την υποστήριξη του Star FM. Ο Yost για την Θεσσαλονίκη είναι κάτι ανάλογο με τους Puressence. Υποθέτω μάλιστα ότι έχει νοικιάσει και σπίτι κάπου στην πόλη, αλλά δεν ξέρω που… Όλο αυτό το deep house/ easy listening συνοθύλευμα των mid 90s περιέργως γιατί συνεχίζει να έχει μεγάλη απήχηση στο mainstream κοινό της πόλης. Και πάλι καλά δε λες… θα μου πεις. Μόνο να μην γίνει καμιά επιστροφή στα ελληνάδικα φοβάμαι!
Όσα γράφτηκαν για τον Jay Reatard με αφορμή τον περίεργο θάνατο του ξεπερνάνε ήδη σε όγκο τα όσα είχανε γραφτεί για το έργο του, ειδικά στα εγχώρια μουσικά site και περιοδικά. Δύσκολο να ισχυριστείς ότι πρόκειται για κάποιον καλλιτέχνη με σπουδαίο έργο. Από όλη τη δισκογραφία του θα κρατούσα μόνο εκείνα τα singles στη Matador που κατόπιν μαζεύτηκαν όλα σε ένα άλμπουμ μες στο 2008. Το τελευταίο του άλμπουμ δεν μου άρεσε. Σε κάθε περίπτωση όμως συμβολίζει το –μάλλον- κλείσιμο ενός σχεδόν εικοσαετούς DIY indie αμερικάνικου ηχητικού κυκλώματος, που πρώτο μέλημα του είχε την απεξάρτηση από κάθε τι το ευρωπαϊκό (βλέπε post punk κ.λ.π.), που ξεκίνησε με τους Pavement και ως προς τις τάσεις εξώστρεφειας του ολοκληρώθηκε με αυτούς. Διάφορα σημαντικά και μη γκρουπ και μεμονωμένοι καλλιτέχνες που έδρασαν κυρίως χάρη στην παλαιά καλή και τότε φτωχή Matador. Τους πρόλαβαν οι εξελίξεις –Strokes, Interpol, Killers- και τελικά η Αμερική αναγκάστηκε και πάλι να κοιτάξει προς την Ευρώπη για να δει το ροκ της να γιγαντώνεται… Η Matador πάντως πλούτισε!Ο Reatard ήταν όσο κακόηχος και ανεξάντλητα ανεξάρτητος έπρεπε για να απέχει από όλα αυτά. Πέρναγε στο ίδιο τραγούδι από δέκα είδη πρωτόγονου rock ‘n’ roll χωρίς ποτέ να καταλήγει κάπου οριστικά. Το ξεκίναγε garage και το έληγε synth punk. Δεν νομίζω να έμειναν άλλοι τόσο συνειδητά κακόηχοι μετά από αυτόν…
Υπήρχε πάντως η αίσθηση σε πολλούς ότι αν «ηρεμούσε» κάποτε ίσως η μουσική του γραφή να γνώριζε απροσδόκητα ζενίθ. Τον «πρόδιδαν» μερικά καλά «σπασμένα» διαμαντάκια που υπήρχαν σκόρπια και επιμελώς ακατέργαστα σε κάθε κυκλοφορία του.
Το πολύ καλό Stitches του Larry Gus ανακηρύχθηκε ελληνικό άλμπουμ της χρονιάς για τους συντάκτες του Mic.gr και αναρωτιέμαι αν τελικά έχουμε οριστικά περάσει στην «μετά το ροκ» εποχή σε ότι αφορά την ελληνική ανεξάρτητη σκηνή. Και αν ναι, μπορεί το ροκ να κάνει κάτι για αυτό; Ή θα το αποχαιρετήσουμε οριστικά; Από τα 20 άλμπουμ μόνο αυτό των Last Drive είναι ροκ με την παραδοσιακή έννοια και των Film με την μη παραδοσιακή. Εγώ λέω να αντισταθώ στα breakbeats πάντως. Κάτι άρχισε να αντιδρά μέσα μου…
