Στις 17, θυμάμαι τον Παύλο μου να είμαστε στο σπίτι.
18 Σεπτεμβρίου 2020Φεύγουν να πιουν καφέ με τα παιδιά και θα βλέπανε στη συνέχεια την μπάλα. Δε θα τον έβλεπα το βράδυ, του είπα «να περάσεις καλά» και θα τον έβλεπα το πρωί με τον καφέ. Ούτε στα πιο φρικτά μου όνειρα δε φανταζόμουν ότι θα ζούσα τέτοιο βράδυ.
«Μαχαίρωσαν τον Παύλο στην Τσαλδάρη», έτσι ειδοποιήθηκε ο πατέρας του. Είναι ένας εφιάλτης που δεν έχει τελειωμό, περιμένεις πότε θα ξυπνήσεις αλλά δεν ξυπνάς. Αυτό που έλεγα μέσα μου ήταν «ας είναι στην εντατική, να τον βρω ζωντανό».
Είναι αυτή η ρημάδα η ελπίδα, που περιμένεις και λες ότι κάτι θα γίνει».
Στο νοσοκομείο όταν έφτασα, κανείς δεν μου έλεγε τίποτα. Ποιος θα τολμούσε να το ξεστομίσει. Μια ψυχολόγος που ήταν εκεί έκλαιγε, κάποια στιγμή ένας γιατρός μου είπε ότι ο Παύλος δεν ήταν ζωντανός. «Μαχαιρώθηκε στην καρδιά», μου είπε,
Ο δολοφόνος ήταν επαγγελματίας και πιάστηκε, το έκανε η Χρυσή Αυγή.
Ήταν τρεις τα ξημερώματα.
Δεν θυμάμαι να αισθάνθηκα τίποτε για το δολοφόνο του παιδιού μου, σκεφτόμουν πως θα ζήσω χωρίς τον Παύλο.
Μάγδα Φύσσα
