Ακολουθήστε μας στο Google news
Δηλαδή, αυτοί στο ΒΗΜΑ FM κάνουν οτιδήποτε για να ΜΗΝ τους ακούσουμε. Έχεις ας πούμε διάθεση να ακούσεις τον Citizen (που ούτε καν κονκάρδα τον έκαναν…), αλλά με το που σκέφτεσαι αυτή την θρυλική πλέον διαφημιστική καμπάνια (που «κράχτηκε» από παντού), αλλάζεις γνώμη άμεσα.
Τις τελευταίες εβδομάδες με αφορμή και ένα φοβερό και τρομερό radio player με WiFi που εγκατέστησα στο σπίτι, αλλά και με το player του e-tetradio στο γραφείο, που πλέον φιλοξενεί και global radios, την έχω πέσει μετά μανίας στα ραδιόφωνα της αλλοδαπής. Πέραν των κλασσικών υπόπτων (BBC Radio 4, Indie 103,1 από Αμερική κ.λ.π.) έχω ανακαλύψει ουκ ολίγα διαμαντάκια, τα οποία υπόσχομαι να παρουσιάσω προσεχώς αναλυτικότερα.
Δεν μένω κυρίως στα εξειδικευμένα ραδιόφωνα με indie, jazz, improvisation κ.λ.π. . Από αυτούς έτσι κι αλλιώς περιμένεις καλή μουσική. Η μεγάλη διαφορά με τα δικά μας είναι στα mainstream μουσικά ραδιόφωνα. Και η mainstream ραδιοφωνική μουσική έχει αλλάξει την τελευταία δεκαπενταετία, αλλά εδώ δεν λέμε να το καταλάβουμε. Και ανεχόμαστε playlist που είναι σαν να φτιάχτηκαν γύρω στο 1991 με 1992. Boat On The River και Last Train To London… και καπάκι οι παραγωγοί –που ούτε καν να επιλέγουν- να ωρύονται «φοβερό κομμάτι, η ιστορία του ροκ, αξέχαστο». Εμ, πώς να το ξεχάσουμε, αφού το παίζετε κάθε μέρα , ντε;
Κάπως έτσι δεν είναι καθόλου τυχαίο που οι Stranglers σημείωσαν εξοντωτικό sold out. Τετρακόσια χρόνια –από καταβολής ελληνικού κράτους- το Golden Brown ακούμε στα ραδιόφωνα. Τι νομίζετε δηλαδή; Ότι όλος αυτός ο κόσμος που τραβήχτηκε είχε κατά νου την πρώιμη αστική απόγνωση του Peaches ή τον μηδενισμό του No More Heroes; Αν δεν υπήρχε το Golden Brown… Πάντως θα ήθελα να πάρω μια συνέντευξη από αυτό τον νεαρό drummer των Stranglers και να τον ρωτήσω πως αισθάνεται που τον παρουσιάζουν όχι με το όνομα του, αλλά εν είδη αστείου ως δήθεν τον Jet Black που ξανάνιωσε. Χα! Εγώ θα τους παρατούσα και θα έφευγα, τους γέροντες.
Άραγε γιουχαρίστηκαν που δεν έπαιξαν το Midnight Summer Dream, δεν το μάθαμε αυτό… Το Midnight Summer Dream είναι το κατάλληλο κομμάτι για να ξεκινήσεις επιτέλους την προσπάθεια χαμουρέματος , αφότου επί τρεις ώρες το έπαιζες «κύριος» και ανεχόσουν το να «συζητάς» με την υποψήφια γκόμενα, πουλώντας μούρη καλού παιδιού. Αν έχει τελειώσει το κομμάτι χωρίς να έχεις «χουφτώσει» έχασες, παράτα τα!
Δεν είναι ότι κατά κύριο λόγο ακούω ξένη μουσική και όχι ελληνική. Ακούω και ελληνική. Αλλά αδυνατώ να κατανοήσω όλη αυτή την όψιμη κλάψα περί των ελληνικών ραδιοφώνων που έχουν κάνει στροφή στην ξένη μουσική και ότι δήθεν με κάτι τέτοια δεν προάγεται η ελληνική μουσική και άλλα λοιπά χριστιανικά.
Ούτως ή άλλως η καλή ελληνική μουσική εδώ και χρόνια ήταν σε μεγάλο ποσοστό αποκλεισμένη από το ραδιόφωνο. Είτε η κλάψα και η μιζέρια έβρισκε τον δρόμο προς το airplay, είτε το ντιριντάχτα που με τα χρόνια μετεξελίχθηκε σε ντάπαντούπαντιριντάχτα. Ας απομακρυνθούν λίγο τα δύο συγκοινωνούντα δοχεία, μπας και επιτέλους ξεκαθαρίσει το πράγμα. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ακόμη και το (ελεγχόμενα) ποιοτικό ελληνικό τραγούδι , είχε πέσει εδώ και αρκετά χρόνια στην παγίδα των «ραδιοφωνικών απαιτήσεων» και κατέληξε είτε μονοκόματο, είτε ευάκουστο περισσότερο από όσο του έπρεπε…
«Πάντα για άλλους μιλάμε/ έτσι δεν πονάμε/ έτσι ξεχνάμε»… Τίποτε, απλά ήθελα να το πω. Βγαίνουν από μέσα μας αυτοί οι στίχοι με μια τέτοια φυσικότητα. Εκφράζουν τα θέλω και τις ανησυχίες μας. Πάμε ξανά όλοι μαζί, όπως παλιά στις μπουάτ.
Ένα πρώτο σχόλιο για τα web radios που αυξάνονται και πληθύνονται , ειδικά για αυτά που άπτονται εναλλακτικών ηχητικών επιλογών. Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσω ότι ραδιόφωνο χωρίς παραγωγούς δεν είναι ραδιόφωνο. Υπάρχουν μερικά πολύ καλά playlist εκεί έξω, που μάλιστα ανανεώνονται με μανία και γνώση, αλλά η έλλειψη παραγωγών δύσκολα υποκαθίσταται με αυτό τον τρόπο. Από την άλλη υπάρχουν και αρκετοί «παραγωγοί» που με ένα στοιχειώδες software και ένα μικρόφωνο από τον καναπέ του σπιτιού τους, θεωρούν αυτόματα ότι μπορούν να κάνουν και ραδιόφωνο την ώρα που από πίσω έχουν βάλει το πλυντήριο πιάτων να δουλεύει (ναι, το άκουσα και αυτό!). Εκτός δηλαδή κι αν ήταν καμιά περίεργη ηχογράφηση του Merzbow και δεν το κατάλαβα ο φτωχός.
Αναλυτικότερα προσεχώς, ιδίως για τις θετικές εξαιρέσεις στο ελληνικό web radio, που και υπάρχουν και κάνουν τη διαφορά σε σχέση με τους παραπάνω «νοικοκύρηδες».
Το περιοδικό Sonik μόλις έβγαλε ένα από τα καλύτερα τεύχη της πενταετούς ιστορίας του. Ίσως και το καλύτερο δηλαδή. Δεν είναι μόνο το θέμα του τεύχους που βοηθάει (ανασκόπηση δεκαετίας), αλλά και ο τρόπος που στήθηκε, η επιμέλεια και η συνολική θεώρηση όλων των θεμάτων που άπτονται της μουσικής δημιουργίας στη δεκαετία που έφυγε. Κάπως έτσι η ατάκα με την οποία διαφημίζεται («ένα τεύχος που θα κρατήσετε για πάντα») δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Επιπλέον, θα συμφωνήσω κι εγώ, ήταν απόλυτα σωστή η επιλογή να μη γίνει η ανασκόπηση της δεκαετίας τον Νοέμβριο ή τον Οκτώβριο, αλλά με κάπως πιο ψύχραιμη ματιά και με σαφώς λιγότερη βιασύνη στο τεύχος του Ιανουαρίου. Το έχω πει ήδη στη Ρουμπίνη Διαμαντοπούλου, την αρχισυντάκτρια του περιοδικού, ότι τα θεματικά τεύχη με την «ειδικού βάρους» ύλη και τα πιο προσεγμένα από τον μέσο όρο κείμενα μπορούν κατά περίπτωση να νικήσουν το εμπόδιο του «τι πρέπει να κάνει ένα ελληνικό μουσικό περιοδικό για να συναγωνιστεί επιτέλους τα ξένα».
Σιγά την ιστορία με τους Pains Of Being Pure At Heart και το χιλιάρικο που πήγανε να τους φάνε. Ρωτήστε στη Θεσσαλονίκη να σας πουν αλήστου μνήμης ιστορίες για τοπικό διοργανωτή συναυλιών (και ιδιοκτήτη του χώρου, clue αυτό!) που συστηματικά εξαφανιζόταν κάπου μετά τη μέση του live. Και όχι σπίτι του δεν μπορούσαν να τον βρουν τα συγκροτήματα… Μιλάμε για εξαφάνιση από προσώπου γης! Αλλά μιλάμε και για άνθρωπο γάτα σε αυτόν τον τομέα. Έχει κάνει και πολλά άλλα διάφορα από διαφορετικό πόστο και όχι απαραίτητα στον τομέα της διοργάνωσης συναυλιών. Να είναι καλά πάντως, διότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είναι φιγούρα και θρύλος στην ανεξάρτητη σκηνή της πόλης.
Και ένα προσωπικό μήνυμα για το τέλος: παρακαλείται ο μεγαλοιδιοκτήτης του site να έρθει να παραλάβει το έντυπο υλικό του. Θα σαπίσει τόσες μέρες στο αυτοκίνητο…
Ευχαριστούμε!
Δεν τα λέει καλά ο Κανελλόπουλος. Κρύβει πράγματα. Πρώτος εγώ φόρεσα την κονκάρδα μου το Σάββατο το πρωί. Αλλά επειδή μου έπεσε Θεοδωράκης και όχι Πρετεντέρης τράβηξα κατά Εξάρχεια πλευρά και τον άφησα μονάχο του στο Κολωνάκι. Αργότερα πήγαμε για φαγητό μεταξύ Κολωνακίου και Εξαρχείων και με αφορμή τις κονκάρδες μας μας έπιασαν κουβέντα δύο φοβερές γκόμενες με αριστερό background και δεξιό προσανατολισμό και το Σ/Κ αμφότερων πήρε άλλη τροπή… Ευχαριστούμε ΒΗΜΑ FM. Μας άλλαξες τη ζωή!
27 Ιανουαρίου 2010Δεν τα λέει καλά ο Κανελλόπουλος. Κρύβει πράγματα. Πρώτος εγώ φόρεσα την κονκάρδα μου το Σάββατο το πρωί. Αλλά επειδή μου έπεσε Θεοδωράκης και όχι Πρετεντέρης τράβηξα κατά Εξάρχεια πλευρά και τον άφησα μονάχο του στο Κολωνάκι. Αργότερα πήγαμε για φαγητό μεταξύ Κολωνακίου και Εξαρχείων και με αφορμή τις κονκάρδες μας μας έπιασαν κουβέντα δύο φοβερές γκόμενες με αριστερό background και δεξιό προσανατολισμό και το Σ/Κ αμφότερων πήρε άλλη τροπή… Ευχαριστούμε ΒΗΜΑ FM. Μας άλλαξες τη ζωή!Δηλαδή, αυτοί στο ΒΗΜΑ FM κάνουν οτιδήποτε για να ΜΗΝ τους ακούσουμε. Έχεις ας πούμε διάθεση να ακούσεις τον Citizen (που ούτε καν κονκάρδα τον έκαναν…), αλλά με το που σκέφτεσαι αυτή την θρυλική πλέον διαφημιστική καμπάνια (που «κράχτηκε» από παντού), αλλάζεις γνώμη άμεσα.Τις τελευταίες εβδομάδες με αφορμή και ένα φοβερό και τρομερό radio player με WiFi που εγκατέστησα στο σπίτι, αλλά και με το player του e-tetradio στο γραφείο, που πλέον φιλοξενεί και global radios, την έχω πέσει μετά μανίας στα ραδιόφωνα της αλλοδαπής. Πέραν των κλασσικών υπόπτων (BBC Radio 4, Indie 103,1 από Αμερική κ.λ.π.) έχω ανακαλύψει ουκ ολίγα διαμαντάκια, τα οποία υπόσχομαι να παρουσιάσω προσεχώς αναλυτικότερα.
Δεν μένω κυρίως στα εξειδικευμένα ραδιόφωνα με indie, jazz, improvisation κ.λ.π. . Από αυτούς έτσι κι αλλιώς περιμένεις καλή μουσική. Η μεγάλη διαφορά με τα δικά μας είναι στα mainstream μουσικά ραδιόφωνα. Και η mainstream ραδιοφωνική μουσική έχει αλλάξει την τελευταία δεκαπενταετία, αλλά εδώ δεν λέμε να το καταλάβουμε. Και ανεχόμαστε playlist που είναι σαν να φτιάχτηκαν γύρω στο 1991 με 1992. Boat On The River και Last Train To London… και καπάκι οι παραγωγοί –που ούτε καν να επιλέγουν- να ωρύονται «φοβερό κομμάτι, η ιστορία του ροκ, αξέχαστο». Εμ, πώς να το ξεχάσουμε, αφού το παίζετε κάθε μέρα , ντε; Κάπως έτσι δεν είναι καθόλου τυχαίο που οι Stranglers σημείωσαν εξοντωτικό sold out. Τετρακόσια χρόνια –από καταβολής ελληνικού κράτους- το Golden Brown ακούμε στα ραδιόφωνα. Τι νομίζετε δηλαδή; Ότι όλος αυτός ο κόσμος που τραβήχτηκε είχε κατά νου την πρώιμη αστική απόγνωση του Peaches ή τον μηδενισμό του No More Heroes; Αν δεν υπήρχε το Golden Brown… Πάντως θα ήθελα να πάρω μια συνέντευξη από αυτό τον νεαρό drummer των Stranglers και να τον ρωτήσω πως αισθάνεται που τον παρουσιάζουν όχι με το όνομα του, αλλά εν είδη αστείου ως δήθεν τον Jet Black που ξανάνιωσε. Χα! Εγώ θα τους παρατούσα και θα έφευγα, τους γέροντες.
Άραγε γιουχαρίστηκαν που δεν έπαιξαν το Midnight Summer Dream, δεν το μάθαμε αυτό… Το Midnight Summer Dream είναι το κατάλληλο κομμάτι για να ξεκινήσεις επιτέλους την προσπάθεια χαμουρέματος , αφότου επί τρεις ώρες το έπαιζες «κύριος» και ανεχόσουν το να «συζητάς» με την υποψήφια γκόμενα, πουλώντας μούρη καλού παιδιού. Αν έχει τελειώσει το κομμάτι χωρίς να έχεις «χουφτώσει» έχασες, παράτα τα!Δεν είναι ότι κατά κύριο λόγο ακούω ξένη μουσική και όχι ελληνική. Ακούω και ελληνική. Αλλά αδυνατώ να κατανοήσω όλη αυτή την όψιμη κλάψα περί των ελληνικών ραδιοφώνων που έχουν κάνει στροφή στην ξένη μουσική και ότι δήθεν με κάτι τέτοια δεν προάγεται η ελληνική μουσική και άλλα λοιπά χριστιανικά.
Ούτως ή άλλως η καλή ελληνική μουσική εδώ και χρόνια ήταν σε μεγάλο ποσοστό αποκλεισμένη από το ραδιόφωνο. Είτε η κλάψα και η μιζέρια έβρισκε τον δρόμο προς το airplay, είτε το ντιριντάχτα που με τα χρόνια μετεξελίχθηκε σε ντάπαντούπαντιριντάχτα. Ας απομακρυνθούν λίγο τα δύο συγκοινωνούντα δοχεία, μπας και επιτέλους ξεκαθαρίσει το πράγμα. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ακόμη και το (ελεγχόμενα) ποιοτικό ελληνικό τραγούδι , είχε πέσει εδώ και αρκετά χρόνια στην παγίδα των «ραδιοφωνικών απαιτήσεων» και κατέληξε είτε μονοκόματο, είτε ευάκουστο περισσότερο από όσο του έπρεπε…
«Πάντα για άλλους μιλάμε/ έτσι δεν πονάμε/ έτσι ξεχνάμε»… Τίποτε, απλά ήθελα να το πω. Βγαίνουν από μέσα μας αυτοί οι στίχοι με μια τέτοια φυσικότητα. Εκφράζουν τα θέλω και τις ανησυχίες μας. Πάμε ξανά όλοι μαζί, όπως παλιά στις μπουάτ.
Ένα πρώτο σχόλιο για τα web radios που αυξάνονται και πληθύνονται , ειδικά για αυτά που άπτονται εναλλακτικών ηχητικών επιλογών. Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσω ότι ραδιόφωνο χωρίς παραγωγούς δεν είναι ραδιόφωνο. Υπάρχουν μερικά πολύ καλά playlist εκεί έξω, που μάλιστα ανανεώνονται με μανία και γνώση, αλλά η έλλειψη παραγωγών δύσκολα υποκαθίσταται με αυτό τον τρόπο. Από την άλλη υπάρχουν και αρκετοί «παραγωγοί» που με ένα στοιχειώδες software και ένα μικρόφωνο από τον καναπέ του σπιτιού τους, θεωρούν αυτόματα ότι μπορούν να κάνουν και ραδιόφωνο την ώρα που από πίσω έχουν βάλει το πλυντήριο πιάτων να δουλεύει (ναι, το άκουσα και αυτό!). Εκτός δηλαδή κι αν ήταν καμιά περίεργη ηχογράφηση του Merzbow και δεν το κατάλαβα ο φτωχός. Αναλυτικότερα προσεχώς, ιδίως για τις θετικές εξαιρέσεις στο ελληνικό web radio, που και υπάρχουν και κάνουν τη διαφορά σε σχέση με τους παραπάνω «νοικοκύρηδες».
Το περιοδικό Sonik μόλις έβγαλε ένα από τα καλύτερα τεύχη της πενταετούς ιστορίας του. Ίσως και το καλύτερο δηλαδή. Δεν είναι μόνο το θέμα του τεύχους που βοηθάει (ανασκόπηση δεκαετίας), αλλά και ο τρόπος που στήθηκε, η επιμέλεια και η συνολική θεώρηση όλων των θεμάτων που άπτονται της μουσικής δημιουργίας στη δεκαετία που έφυγε. Κάπως έτσι η ατάκα με την οποία διαφημίζεται («ένα τεύχος που θα κρατήσετε για πάντα») δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Επιπλέον, θα συμφωνήσω κι εγώ, ήταν απόλυτα σωστή η επιλογή να μη γίνει η ανασκόπηση της δεκαετίας τον Νοέμβριο ή τον Οκτώβριο, αλλά με κάπως πιο ψύχραιμη ματιά και με σαφώς λιγότερη βιασύνη στο τεύχος του Ιανουαρίου. Το έχω πει ήδη στη Ρουμπίνη Διαμαντοπούλου, την αρχισυντάκτρια του περιοδικού, ότι τα θεματικά τεύχη με την «ειδικού βάρους» ύλη και τα πιο προσεγμένα από τον μέσο όρο κείμενα μπορούν κατά περίπτωση να νικήσουν το εμπόδιο του «τι πρέπει να κάνει ένα ελληνικό μουσικό περιοδικό για να συναγωνιστεί επιτέλους τα ξένα».Σιγά την ιστορία με τους Pains Of Being Pure At Heart και το χιλιάρικο που πήγανε να τους φάνε. Ρωτήστε στη Θεσσαλονίκη να σας πουν αλήστου μνήμης ιστορίες για τοπικό διοργανωτή συναυλιών (και ιδιοκτήτη του χώρου, clue αυτό!) που συστηματικά εξαφανιζόταν κάπου μετά τη μέση του live. Και όχι σπίτι του δεν μπορούσαν να τον βρουν τα συγκροτήματα… Μιλάμε για εξαφάνιση από προσώπου γης! Αλλά μιλάμε και για άνθρωπο γάτα σε αυτόν τον τομέα. Έχει κάνει και πολλά άλλα διάφορα από διαφορετικό πόστο και όχι απαραίτητα στον τομέα της διοργάνωσης συναυλιών. Να είναι καλά πάντως, διότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είναι φιγούρα και θρύλος στην ανεξάρτητη σκηνή της πόλης. Και ένα προσωπικό μήνυμα για το τέλος: παρακαλείται ο μεγαλοιδιοκτήτης του site να έρθει να παραλάβει το έντυπο υλικό του. Θα σαπίσει τόσες μέρες στο αυτοκίνητο…
Ευχαριστούμε!
