Ακολουθήστε μας στο Google news
Τα ραδιόφωνα σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας ουσιαστικά απέτυχαν να παρακολουθήσουν τις μουσικές εξελίξεις. Πάντα κάποιος τους προλάβαινε. Είτε οι νέες τεχνολογίες (περίπτωση Μόνικα), είτε οι ζωντανές από στόμα σε στόμα εμφανίσεις (Μαραβέγιας), είτε η ίδια η εμμονή των περισσότερων να ποντάρουν στα ίδια και τα ίδια ονόματα, ακόμη και όταν ήταν φανερό πλέον ότι δεν είχαν κάτι καινούργιο να δώσουν. Στην πορεία άρχισαν να εξαφανίζονται από τον χάρτη οι μουσικοί παραγωγοί με ίδια βούληση και να επικρατεί η λογική του play list ακόμη και πέρα από τις λαϊκό-pop συχνότητες, στις οποίες το play list απλά αντικατέστησε την παραδοσιακή «γραμμή» του σταθμού, και η υπόθεση ελληνικό τραγούδι και ραδιόφωνα ελληνικής μουσικής ακολούθησαν χέρι-χέρι τη μελωδία της παρακμής.
Χαρακτηριστικό της κατάντιας του ελληνικού ραδιοφώνου είναι ότι ενώ –όπως προείμαμε- πολλές πλέον εναλλακτικές παραγωγές έχουν σαφώς πιο ανοιχτό και φιλικό ηχητικό προσανατολισμό, συνεχίζουν να μη βρίσκουν το δρόμο προς το airplay των μουσικών ραδιοφώνων. Αυτή τη στιγμή την καλύτερη μουσική στην μπάντα των FM στην Αθήνα θα την βρείτε στον επίσημο ραδιοφωνικό σταθμό κόμματος εκλεγμένου στη Βουλή, αν αυτό λέει κάτι για τον παραλογισμό με τον οποίο βιώνεται στη χώρα μας η υπόθεση της εγχώριας μουσικής παραγωγής.
Ακούγοντας κανείς ραδιοσταθμούς να αναζητούν τη χαμένη τους αίγλη στην ξεθωριασμένη τακτική της δήθεν αποκλειστικότητας και της πρώτης μετάδοσης, δεν μπορεί παρά να έχει στο νου του ότι η κατά το παρελθόν σύμπραξη δισκογραφικών και ραδιοσταθμών για την επικράτηση φθηνού και ποιοτικά υποβαθμισμένου μουσικού προϊόντος αποτέλεσε σίγουρα μία από τις διαφορετικές αιτίες που κατέστησαν την υπόθεση ελληνικό τραγούδι αναξιόπιστη, παρότι αυτή πήρε γερή ανάσα με την είσοδο στη δισκογραφία των τραγουδοποιών τη δεκαετία του 90. Τελικά όμως και οι τραγουδοποιοί αποδείχτηκαν λίγοι και το ραδιόφωνο έπαψε να τους στηρίζει όταν διαπιστώθηκε ότι δεν γίνεται σωστή ανανέωση του παραγόμενου υλικού, παρά μόνο μια νευροεκφυλιστική επανάληψη πετυχημένων συνταγών.
(Από το περιοδικό Sonik)
Η αδυναμία του ελληνικού τραγουδιού να αρθρώσει ικανή φωνή σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας που πρόσφατα τελείωσε, είχε άμεσο αντίκτυπο τόσο στο ραδιόφωνα, όσο και στα έντυπα που είχαν στηρίξει όλη την προηγούμενη δεκαετία την εδραίωση του έντεχνου
02 Φεβρουαρίου 2010Η αδυναμία του ελληνικού τραγουδιού να αρθρώσει ικανή φωνή σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας που πρόσφατα τελείωσε, είχε άμεσο αντίκτυπο τόσο στο ραδιόφωνα, όσο και στα έντυπα που είχαν στηρίξει όλη την προηγούμενη δεκαετία την εδραίωση του έντεχνου καταρχήν τραγουδιού και κατόπιν την επιστροφή του «ποιοτικού» λαϊκού, όπως αυτό κορυφώθηκε στην πανελλήνια επικράτηση του Γιάννη Κότσιρα και του τσιγάρου του. Σήμερα ακόμη και οι φανατικοί του είδους σταθμοί ,όπως ο Μελωδία, στρέφονται και προς το ξένο τραγούδι, έστω και σε παρωχημένα ροκ κλισέ αυτού, του τύπου Bruce Springsteen και Tom Waits, που πάντοτε ήταν κοντά στους έντεχνους, ενώ η αλλαγή πλεύσης και ηγεσίας στο Δίφωνο ήταν αυτή που σήμανε ουσιαστικά το τέλος της εγχώριας κυριαρχίας του «έντεχνου» το οποίο πέθανε, το θάψαμε και να ζήσουμε να το θυμόμαστε.Τα ραδιόφωνα σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας ουσιαστικά απέτυχαν να παρακολουθήσουν τις μουσικές εξελίξεις. Πάντα κάποιος τους προλάβαινε. Είτε οι νέες τεχνολογίες (περίπτωση Μόνικα), είτε οι ζωντανές από στόμα σε στόμα εμφανίσεις (Μαραβέγιας), είτε η ίδια η εμμονή των περισσότερων να ποντάρουν στα ίδια και τα ίδια ονόματα, ακόμη και όταν ήταν φανερό πλέον ότι δεν είχαν κάτι καινούργιο να δώσουν. Στην πορεία άρχισαν να εξαφανίζονται από τον χάρτη οι μουσικοί παραγωγοί με ίδια βούληση και να επικρατεί η λογική του play list ακόμη και πέρα από τις λαϊκό-pop συχνότητες, στις οποίες το play list απλά αντικατέστησε την παραδοσιακή «γραμμή» του σταθμού, και η υπόθεση ελληνικό τραγούδι και ραδιόφωνα ελληνικής μουσικής ακολούθησαν χέρι-χέρι τη μελωδία της παρακμής.
Χαρακτηριστικό της κατάντιας του ελληνικού ραδιοφώνου είναι ότι ενώ –όπως προείμαμε- πολλές πλέον εναλλακτικές παραγωγές έχουν σαφώς πιο ανοιχτό και φιλικό ηχητικό προσανατολισμό, συνεχίζουν να μη βρίσκουν το δρόμο προς το airplay των μουσικών ραδιοφώνων. Αυτή τη στιγμή την καλύτερη μουσική στην μπάντα των FM στην Αθήνα θα την βρείτε στον επίσημο ραδιοφωνικό σταθμό κόμματος εκλεγμένου στη Βουλή, αν αυτό λέει κάτι για τον παραλογισμό με τον οποίο βιώνεται στη χώρα μας η υπόθεση της εγχώριας μουσικής παραγωγής. Ακούγοντας κανείς ραδιοσταθμούς να αναζητούν τη χαμένη τους αίγλη στην ξεθωριασμένη τακτική της δήθεν αποκλειστικότητας και της πρώτης μετάδοσης, δεν μπορεί παρά να έχει στο νου του ότι η κατά το παρελθόν σύμπραξη δισκογραφικών και ραδιοσταθμών για την επικράτηση φθηνού και ποιοτικά υποβαθμισμένου μουσικού προϊόντος αποτέλεσε σίγουρα μία από τις διαφορετικές αιτίες που κατέστησαν την υπόθεση ελληνικό τραγούδι αναξιόπιστη, παρότι αυτή πήρε γερή ανάσα με την είσοδο στη δισκογραφία των τραγουδοποιών τη δεκαετία του 90. Τελικά όμως και οι τραγουδοποιοί αποδείχτηκαν λίγοι και το ραδιόφωνο έπαψε να τους στηρίζει όταν διαπιστώθηκε ότι δεν γίνεται σωστή ανανέωση του παραγόμενου υλικού, παρά μόνο μια νευροεκφυλιστική επανάληψη πετυχημένων συνταγών. (Από το περιοδικό Sonik)
