Της Εφης Γιαννοπούλου
19 Μαΐου 2021Η Μίνα Καραμήτρου κάνει το ρεπορτάζ σε κάποιο κανάλι για τη σημερινή εκκένωση του Θεάτρου από δυνάμεις της αστυνομίας και βρίσκεται κάπου ανάμεσα στην «ιστορική εφημερίδα» και τα «παράπονα των κατοίκων».
Δεν ξέρει ούτε για τη θεατρική εταιρεία «Μορφές» των Τάσου Μπαντή, Ράνιας Οικονομίδου, Δημήτρη Καταλειφού και τη δραματική σχολή που δημιούργησαν, για τις σημαντικές παραστάσεις που έγιναν, για τους ανθρώπους που έμαθαν θέατρο εκεί.
Δεν ξέρει φυσικά για την επανενεργοποίηση του θεάτρου από την Κίνηση Μαβίλη, για το πρώτο πειραματικό 15ήμερο επαναλειτουργίας του θεάτρου, για τον διάλογο που ξεκίνησε εκεί γύρω από την τέχνη, την πολιτική, τους τρόπους παραγωγής της τέχνης αλλά και πρόσβασης της κοινωνίας στην καλλιτεχνική παραγωγή, για τους θεσμούς του πολιτισμού και για την πειραματική καλλιτεχνική δημιουργία.
Δεν ξέρει για τα χρόνια της κατάληψης, για τις ώρες που περάσαμε εκεί, τις συζητήσεις που κάναμε, τους ομηρικούς καυγάδες, τα αντιφασιστικά φεστιβάλ την εποχή που σάρωνε στο κέντρο της Αθήνας η Χρυσή Αυγή, για τον Αγκάμπεν, που μίλησε σε ένα κατάμεστο θέατρο σε μια επίσκεψή του στην Αθήνα, για τις εκδηλώσεις που κάναμε για το Φαρμακονήσι, για το μεταναστευτικό και το προσφυγικό, για την απεργία πείνας του Ρωμανού, για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, για τα κοινά (commons).
Τέλος μιας εποχής ή πολλών εποχών ταυτοχρόνως, το σημερινό σφράγισμα του Εμπρός για πολλούς και πολλές από εμάς, ποιο ίχνος άραγε θα αφήσει στη μνήμη; «Πού είμαστε τώρα;» όπως έλεγε και κάποιο από τα μίνι φεστιβάλ που διοργανώσαμε εκεί.
ΥΓ.1: Η Μίνα Καραμήτρου είναι απλώς μια μετωνυμία.
ΥΓ.2: Οι φωτογραφίες είναι από την εποχή της επανενεργοποίησης/κατάληψης του θεάτρου Εμπρός, αρχικά από την Κίνηση Μαβίλη, και στη συνέχεια από περισσότερες συλλογικότητες και άτομα.
